Η φανέλα με το 7 βρίσκει ξανά κάτοχο

Πάει και αυτό. Ένα ακόμα ντέρμπι μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων πέρασε στην ιστορία. Ένα ματς που σαφώς και δεν θα έκρινε τίποτα, αφού η διαφορά μεταξύ των δύο αντιπάλων δεν επιτρέπει σε καμία περίπτωση όνειρα κορυφής για τους πράσινους. Στα πολύ θετικά του παιχνιδιού και το κομμάτι της διαιτησίας, όπου ο Μάνταλος κατάφερε να περάσει απαρατήρητος αφήνοντας, σε πολλές περιπτώσεις, το παιχνίδι να εξελιχθεί και τις δύο ομάδες να αποκτήσουν πολύ καλό ρυθμό. Ο ρυθμός ήταν εκτός ελληνικών δεδομένων και θύμιζε, κατά διαστήματα, ευρωπαϊκό ντέρμπι σαν αυτά που βλέπουμε στα μεγάλα ξένα πρωταθλήματα.

Γράφει ο Χρήστος Σούτος

Το σημερινό ματς σε ρυθμό, πάθος και ένταση δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα άλλων πιο προηγμένων από την Ελλάδα ποδοσφαιρικά χωρών. Ας αφήσουμε, λοιπόν, για μια φορά τη παραδοσιακή γκρίνια που μας διακατέχει και ας απονείμουμε τα εύσημα στους δύο μονομάχους. Και αν για τους ερυθρόλευκους ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, για την πλευρά του γηπεδούχου Παναθηναϊκού μέχρι και πριν από λίγο καιρό κάτι τέτοιο αναγόταν στη σφαίρα της φαντασίας. Ο ερχομός του Χουάν Ρότσα στον πάγκο των πρασίνων άλλαξε άρδην την αγωνιστική εικόνα του τριφυλλιού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό μια σταθερή βελτίωση στο τακτικό μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που κάνει όμως εντύπωση είναι η σαφής διαφορά στον τομέα της φυσικής κατάστασης, αφού με αγώνα δύσκολο την Πέμπτη δεν νομίζω να περίμενε κανείς την ομάδα του ΠΑΟ να πιέζει τον ποιοτικότερο αντίπαλο του μέχρι και το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.

Η σημερινή εικόνα του Παναθηναϊκού, πρέπει να προβληματίσει περισσότερο από τον καθένα, τον διοικητικό ηγέτη της ομάδας. Η χωρίς λογική παραμονή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα του Πορτογάλου, που με τη παρουσία του οδηγούσε στον γκρεμό και την αγωνιστική απαξίωση τον Σύλλογο, είναι δικό του έργο. Ας ελπίσουμε ότι με το πέρασμα του καιρού η απόκτηση εμπειρίας θα γίνει συνοδοιπόρος του στις πολύ κρίσιμες αποφάσεις που έχει να λάβει για το μέλλον του Συλλόγου. Ο Ολυμπιακός από την άλλη έχασε κατά κράτος στο παιχνίδι των εντυπώσεων.

Σε ένα ματς που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μίλαγε για μια εύκολη επικράτηση και απαντήσεις στο πράσινο στρατόπεδο. Στο γήπεδο πέρα από τη κατάθεση της προσωπικότητας ορισμένων παικτών του δεν είδαμε κάτι άλλο. Τακτικά ο Λεονάρντο Ζαρντίμ ηττήθηκε από τον αντίπαλο του σε ότι και αν σκέφτηκε. Ευτύχησε να έχει σε καλή βραδιά τον Μοντεστό που με τις καίριες επεμβάσεις του στα κατεβάσματα του Ζέκα στην ερυθρόλευκη περιοχή δεν επέτρεψε τα προβλήματα για την εστία του Κάρολ να γίνουν πολλαπλάσια.

Το σημαντικότερο, όμως, στοιχείο του πρώτου φετινού ντέρμπι ήταν η μεγάλη εμφάνιση του ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού Χάρη Μαυρία. Ενός παίκτη με αδιαμφισβήτητο ταλέντο, θέληση και καλώς εννοούμενο τσαμπουκά που έβγαλε σε όλο το 90λέπτο. Ίσως στην καλύτερη εμφάνιση του μέχρι τώρα με τη φανέλα του ΠΑΟ, θύμισε σε πολλά στιγμιότυπα του ματς το μεγάλο μικρό του ελληνικού ποδοσφαίρου και παλαιό κάτοχο της φανέλας με το 7 στην πράσινη οικογένεια.

Με ένα μεστό παιχνίδι από μεριάς του, προσπαθώντας να γίνει απειλητικός σε κάθε ευκαιρία, δημιουργώντας παράλληλα για τους συμπαίκτες του υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της μεγάλης εμφάνισης του τριφυλλιού με μια ασίστ και ένα γκολ στο ενεργητικό του. Με στοιχεία σπάνια για Έλληνα ποδοσφαιριστή, χωρίς περιττές ενέργειες ή φθηνά λάθη, απόρροια του νεανικού του ενθουσιασμού, έδειξε στοιχεία που αν τα καλλιεργήσει σωστά έχει όλα τα εχέγγυα να φθάσει πολύ ψηλά.

Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό η παρουσία του Χουάν Ραμόν Ρότσα στο πάγκο αποτελεί εγγύηση για τη σωστή διαχείριση τόσο του Μαυρία όσο και υπόλοιπων πιτσιρικάδων από τις ακαδημίες που ανεβαίνουν σιγά - σιγά στην πρώτη ομάδα. Στην πιο δύσκολη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας τους οι πράσινοι έχουν την μοναδική ευκαιρία να επενδύσουν σε αυτά τα νέα παιδιά για το μέλλον. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να πλαισιωθούν με ποδοσφαιριστές πιο έμπειρους έτσι ώστε η προσαρμογή τους να είναι ευκολότερη. Το βάρος, λοιπόν, πέφτει στην διοίκηση της ομάδας να κινηθεί στο μεταγραφικό παζάρι είτε το χειμερινό είτε του καλοκαιριού με γνώμονα την στελέχωση της ομάδας στις θέσεις εκείνες που δεν έχει να περιμένει κάτι από τα δικά της παιδιά.