Ήταν αλήθεια δύσκολές οι μέρες στο στρατηγείο του θεού. Οι προμήθειες από καλό ελληνικό λάδι είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν αφού οι για κάποιο λόγο οι αγρότες είχαν σταματήσει τη μαζική παραγωγή και κοιτούσαν μόνο πως θα φέρουν κανένα κομμάτι ψωμί στην οικογένεια.
Ήταν επίσης αλήθεια ότι ο θεός τα τελευταία 300 χρόνια είχε σταματήσει να κοιτάει προς τα κάτω. Είχε θεωρήσει ότι με την τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, οι άνθρωποι θα είχαν όλα αυτά που τους προσέφερε μέχρι τότε με τη μορφή θαυμάτων και θα τα χρησιμοποιούσαν για το κοινό καλό.
Οπότε ο θεός περνούσε τις μέρες του διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα το πρωί, ενώ το απόγευμα χάζευε τα τουρνουά γκολφ που διοργάνωναν οι άγγελοι. Ειδικά με το δεύτερο διασκέδαζε πάρα πολύ, αφού έμπαινε πάντα στον πειρασμό να κατευθύνει τη μπάλα στο κεφάλι κάποιου από τα Σεραφείμ. Ειδικά τα Σεραφείμ ήταν ιδιαιτέρα ευέξαπτα και κάθε φορά που το μπαλάκι έκανε καρούμπαλο σε κάποιο από αυτά, ο καυγάς με τα Χερουβείμ ήταν επικών διαστάσεων.
Αν κάποιος έβαζε τη λέξη χιούμορ δίπλα στα Σεραφείμ, μάλλον θα το έκανε για πλάκα αφού μάλλον μονόχνοτα θα τα χαρακτήριζε αυτός που τα έβλεπε για πρώτη φορά. Αυτός που τα έβλεπε για δεύτερη φορά δεν θα άλλαζε άποψη και μάλιστα η γνώμη του θα χειροτέρευε, αφού εκτός από έλλειψη χιούμορ τα χαρακτήριζε και ένας υπέρμετρος εγωισμός που το μόνο που κατάφερνε ήταν να πάρει τα νεύρα σου να τα στρίψει τόσο πολύ και στη συνέχεια να τα πετάξει σε ένα λοφάκι που βρίσκεται απέναντι και χρησιμεύει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Από την άλλη πλευρά τα Χερουβείμ ήταν πιο έξω καρδιά. Οι λαϊκές νύχτες που διοργάνωναν είχαν μείνει στην ιστορία και ήταν οι μόνες στα χρονικά του παραδείσου που επιτρεπόταν το αλκοόλ. Το τι γινόταν σε αυτές τις νύχτες δεν το συζητούσαν ποτέ την επόμενη μέρα και αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν είχαν καμία μνήμη από τα γεγονότα, αλλά και όσοι είχαν, ήξεραν ότι όσα γίνονταν εκεί αποτελούσαν έναν πολύ καλό λόγο για να μετονομαστεί ο παράδεισος σε κόλαση .
Ας πούμε μόνο ότι κάποια από τα Χερουβείμ (συνήθως τα θηλυκά, αλλά στο τσακίρ κέφι και κάποια από τα αρσενικά) δυσκολεύονταν πολύ να κάτσουν τις επόμενες ημέρες. Και ναι είναι αυτό που νομίζετε, ας μην προσπαθούμε να βρίσκουμε μονίμως δικαιολογίες για το προφανές.
Από αυτές τις μικρές περιγραφές που σας έκανα για τα δύο διαφορετικά ήδη αγγέλων καταλαβαίνετε τι γινόταν όταν ο θεός έκανε τα …μαγικά του με τις παρεμβάσεις στα παιχνίδια γκολφ. Ο καυγάς που ξεκίναγε ήταν τρικούβερτος και μόνο με ιρλανδέζικη αντιπαράθεση σε παμπ θα μπορούσε να συγκριθεί.
Ώ ναι. Ο παράδεισος τα τελευταία χρονιά δεν ήταν αυτό που φαντάζεστε λίγο πριν κοιμηθείτε τα βράδια. Λίγο πριν το γλυκό αεράκι που μπαίνει από το παράθυρο, σας παρασύρει σε ταξίδια μακρινά, με λιβάδια και σύννεφα και όλες αυτές τις αηδίες που σκέφτονται οι ρομαντικοί.
Ο παράδεισος πλέον ήταν απόλυτα ρεαλιστικός. Και αν με ρωτήσετε ποιος έφταιγε γι αυτό η απάντηση που θα σας δώσω είναι ξεκάθαρη. Ο θεός φυσικά. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα τον είχαν απορροφήσει τόσο πολύ που κάθε φορά που έπρεπε να δώσει λύση σε κάποιο από τα επείγοντα προβλήματα του παραδείσου (όπως η έλλειψη ουράνιων τόξων), κατέβαζε ελαφρώς τα γυαλιά του, έπαιρνε ένα μυστήριο βλέμμα και απαντούσε εντελώς λακωνικά.
«Πρέπει να ερευνήσουμε καλύτερα τον ρόλο του άντρα σε εκείνο το βαγόνι του τρένου» ήταν μία από τις απαντήσεις του και όπως καταλαβαίνετε μόνο χρήσιμη δεν θα μπορούσες να την αποκαλέσεις, στο …τρομακτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι άγγελοι από την έλλειψη ουράνιων τόξων.
Τα ουράνια τόξα ήταν κάτι σαν εθιστική ουσία για τους αγγέλους. Πέρναγαν πολλές από τις ώρες τους καθισμένοι κοντά σε αυτά, με τις άρπες τους και διάφορα άλλα μουσικά όργανα και ρουφούσαν ενέργεια. Ήταν τέτοια η αύρα των χρωμάτων στον ουρανό που έκανε τους αγγέλους να ξεχνάνε ότι στην ουσία δεν είχαν κάτι χρήσιμο να κάνουν εκτός από το να περιφέρονται αιώνια στον παράδεισο. Κι αν για κάποιους αυτή η ζωή μοιάζει ιδανική… λοιπόν ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν είναι.
Οι μέρες στον παράδεισο περνούσαν όπως περνάνε για εμάς οι δεκαετίες. Μια ημέρα εκεί ισοδυναμούσε με περίπου πενήντα ανθρώπινα χρόνια. Οπότε, όταν σας λέω ότι ο θεός δεν ασχολιόταν ιδιαιτέρα με το τι γινόταν στη Γη τα τελευταία 300 χρόνια και κάνουμε και ένα πρόχειρο πολλαπλασιασμό, θα δούμε ότι στην ουσία είχε να κάνει κάτι για εμάς τους ανθρώπους περίπου …έξι μέρες!
Έξι μέρες δεν είναι και πολύ μεγάλο διάστημα θα μου πείτε, έλα όμως που στον κάποτε γεμάτο από πράσινο πλανήτη, το δράμα κορυφωνόταν. Αυτή η ιστορία όμως δεν έχει να κάνει με το τι έκανε τελικά ο θεός για τους ανθρώπους και τους έβαλε ξανά στο ίσιο δρόμο λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Αυτό θα σας το περιγράψω κάποια άλλη στιγμή στο διήγημα με τίτλο «Η κίνηση ματ του θεού: Πως ο μούσιας μας έσωσε από το χρέος».
Αυτή η ιστορία είναι πιο απλή. Φανταστείτε πόσο πιο απλό είναι το «Χόμπιτ» σε σχέση με τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Αν δεν έχετε διαβάσει κανένα από τα δύο να σας πω εγώ. Πολύ πιο απλό. Παραμένει όμως απολαυστικό.
Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο. Σε ένα από τα καθιερωμένα απογευματινά παιχνίδια γκολφ ο θεός έκανε πάλι τα δικά του και μία από τις μπάλες βρήκε στο κεφάλι ένα από τα Σεραφείμ. Όταν ένα Χερουβείμ ξέσπασε σε γέλια και πολύ σύντομα τα υπόλοιπα το ακολούθησαν η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι. Δεν ήταν συνηθισμένη εικόνα για τον παράδεισο να βλέπεις αγγέλους μούρη με μούρη έτοιμους για καυγά. Ο θεός συνέχισε να κάθεται στο συννεφάκι του ατάραχος αφού είχε απορροφηθεί από το «Μεγάλο ύπνο» του Ρέιμοντ Τσάντλερ και δεν έδωσε καμία σημασία στα όσα ακολούθησαν.
Τα Σεραφείμ όπως πολύ σωστά τα είχε περιγράψει ο Ησαΐας είχαν έξι πτέρυγες. Αυτή τους η ανατομία τους έκανε καλύτερους μαχητές από όλους του αγγέλους. Το πλεονέκτημα των Χερουβείμ ήταν τα πολλά τους μάτια για αυτό και ο θεός τους είχε αναθέσει τη φύλαξη του Κήπου της Εδέμ λίγο μετά τη μαλακία της Εύας που τη χρεώθηκε και ο Αδάμ.
Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο τάγματα αγγέλων ήταν πολύ κοντά, αφού δεν υπήρχε ούτε ένας που να φαινόταν ψύχραιμος. Σε εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο και χωρίς κανένας να τον καταλάβει, αφού η πονηριά του και το γεγονός ότι ήταν αθόρυβος σαν πόδι που φοράει κάλτσα και ακουμπάει πάνω σε μάρμαρο, έκανε την εμφάνιση του στον παράδεισο ο διάβολος. Σπάνια επέστρεφε σε αυτά τα μέρη μετά την έκπτωση από όλα τα αξιώματα (αν και το κατά πόσο πρέπει να κηρυχτείς έκπτωτος επειδή απλά είχες έφεση σε όργια με ανθρώπους ελέγχεται).
Στάθηκε κάτω από ένα δέντρο έχοντας πάρει τη μορφή του Τζέιμς Ντιν. Πάνω από τη φανέλα όμως είχε βάλει ένα χοντρό μπουφάν, γιατί όσο ειδυλλιακός κι αν ακούγεται ο παράδεισος, μια ψύχρα το απόγευμα την έχει. Το τσιγάρο στο στόμα το είχε διατηρήσει.
«Τι έχουμε εδώ είπε; Αδέρφια έτοιμα να πολεμήσουν τα αδέρφια τους; Θα κάνατε περήφανο τον Κάιν, με τις πράξει σας» είπε και έστρεψε την προσοχή όλων των αγγέλων πάνω του.
«Τι δουλειά έχεις εδώ έκπτωτε;» είπε ο αρχηγός των Σεραφείμ . Ήταν ο πιο ψηλός από τους αγγέλους αλλά το μεγαλύτερο προτέρημα του ήταν ότι μπορούσε να ολοκληρώσει μία παρτίδα τζένγκα με τρεις κινήσεις. Μη με ρωτήσετε πως γίνεται αυτό δεν είχα ιδέα και αν είχα μάλλον θα ήμουν και εγώ ουράνιο πλάσμα.
«Μην ανησυχείς. Απλά ήθελα να σας δώσω μερικές πληροφορίες, για τι γίνεται στη Γη με τους …φίλους σας τους ανθρώπους».
Και έτσι ο διάβολος που ήταν ο μεγαλύτερος ψεύτης και ο μεγαλύτερος δολοπλόκος, αλλά εδώ που τα λέμε και ο μεγαλύτερος γλεντζές, κατάφερε για μια ακόμη φορά να πετύχει τα σχέδια του.
Έπεισε τους αγγέλους ότι οι άνθρωποι αποκτούν τόσο μεγάλη εξουσία, που δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να πάρουν όλες τις θέσεις στον παράδεισο αφήνοντας τους αγγέλους εκτός.
Και τι θα έκαναν οι άγγελοι αν έμεναν εκτός παραδείσου; Που θα έβρισκαν τόσα ουράνια τόξα;
Ο διάβολος τους έπεισε ότι αυτό ήταν το σωστό. Θα κατέβαιναν λοιπόν στη Γη. Και επειδή δεν μπορούσαν να προκαλέσουν κάτι πολύ μεγάλο, όπως μια τεράστια πλημμύρα ή έναν παγκόσμιο πόλεμο, αφού τότε ο θεός θα τους έπαιρνε χαμπάρι και θα είχαν άσχημα ξεμπερδέματα, έκαναν κάτι πολύ πιο ύπουλο και χρονοβόρο…
Ο διάβολος τράβηξε την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο του και χαμογέλασε πονηρά…
Μία ημέρα μετά στον παράδεισό (σε δικιά μας μέτρηση, 50 χρόνια μετά)
«Πολύ ησυχία έχει σήμερα» μουρμούρισε ο θεός που, πείτε το ένστικτο πείτε το θεϊκή διαίσθηση, είχε αφήσει κάτω το μυθιστόρημα και παρακολουθούσε το απογευματινό παιχνίδι γκολφ με προσοχή.
Κατεύθυνε μία μπάλα στο κεφάλι ενός Σεραφείμ. Καμία αντίδραση. Το παιχνίδι συνεχίστηκε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
«Γιατί είστε τόσο λίγοι; Που είναι οι υπόλοιποι;». Περισσότεροι από τους μισούς αγγέλους δεν ήταν στις θέσεις του και αυτό είχε φυσικά εξήγηση, αλλά ο θεός δεν είχε καταλάβει ακόμα τίποτα.
Ο Αρχηγός των Σεραφείμ πήρε το λόγο. «Μην ανησυχείς Μεγαλοδύναμε Πατέρα. Τα αδέρφια μου έχουν κατέβει στη Γη για να βοηθήσουν τους ανθρώπους με κάτι μικροπροβλήματα. Έχουν πάρει τη μορφή οικονομολόγων και τραπεζιτών για να λύσουν κάτι οικονομικά θέματα που βασανίζουν τον απλό κόσμο».
«Σιχαίνομαι τα οικονομικά προβλήματα» είπε ο θεός.
«Γι αυτό δεν θα θέλαμε να σε ενοχλήσουμε, ξέρουμε πόσο πολύ αναστατώνεσαι με τον χειρισμό των χρημάτων. Μην ανησυχείς, μέχρι αύριο το πρόβλημα θα έχει λυθεί»
«Να μείνω ήσυχος δηλαδή;» ρώτησε ο θεός.
«Απόλυτα όλα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει…» είπε ο αρχηγός των Σεραφείμ και γύρισε ελαφρά το κεφάλι του για να φανεί το χαιρέκακο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στα χείλη του…
ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
