Μπινελίκια προς κάθε κατεύθυνση

Σημαντική σημείωση: Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το κείμενο δεν αντιπροσωπεύουν ούτε υιοθετούνται από το sport-fm.gr. O συντάκτης εκφράζει προσωπικές του απόψεις οι οποίες πολλές φορές δεν στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα.

Αρχικά να σας πω δυο λόγια για το εισαγωγικό σημείωμα. Είμαι υποχρεωμένος να το συμπεριλάβω στο κείμενο, γιατί όπως μου είπαν, οι απόψεις μου θέτουν σε κίνδυνο τη σοβαρότητα και την εγκυρότητα του site. Δεν γνώριζα ότι είμαστε σοβαρό και έγκυρο site και που μου το είπαν πάλι δεν το πιστεύω, αλλά τέλος πάντων, θα τους κάνω τη χάρη και θα προχωρήσω σαν μην συμβαίνει τίποτα.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Στην προσπάθεια μου να προσαρμοστώ στο νέο κτίριο του ΣΠΟΡ FM (που όπως σας έχω ήδη πει είναι μετακινούμενο), ψάχνω τρόπους για να διασκεδάσω τον εαυτό μου, αφού όσο περνάνε τα χρόνια δεν διασκεδάζω εύκολα.

Έτσι μου καρφώθηκε η ιδέα να μάθω να παίζω ένα μουσικό όργανο. Μετά από ώριμη σκέψη που κράτησε περίπου 26 δευτερόλεπτα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θέλω κάτι μικρό, που να μπορώ εύκολα να το κρατάω και με το ένα χέρι, να το παίζω όμως με τα δύο και να μην είναι από αυτά που τα παίζουν όλοι.

Μετά από επίπονη έρευνα που κράτησε περίπου 37 δευτερόλεπτα κατέληξα στο επιθυμητό όργανο. Θα πάρω ένα γιουκαλίλι.

Όχι δεν είμαι η κοπέλα στη φωτογραφία, γιατί πρώτον δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του 50 και δεύτερον δεν είμαι κοπέλα, αν και στο δημοτικό όταν έχανα κλασική ευκαιρία σε τετ-α-τετ με τενεκεδάκι μου έλεγαν όταν αντιδρώ σαν κοριτσάκι.

Όταν μοιράστηκα την ιδέα με τους συναδέλφους στην αίθουσα, κανείς δεν μου έδωσε σημασία, αν τους έλεγα όμως ότι στην είσοδο μοιράζουν δωρεάν σαντουιτσάκια θα έτρεχαν όλοι.

Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει η κοινωνία μας. Να μην δίνει σημασία ο κόσμος στην τέχνη, αλλά για το τζάμπα σάντουιτς να τρέχουν.

Το ξαναείπα άλλη μία φορά -λίγο πιο δυνατά- και κάτι που έμοιαζε με μισογεμάτο μπουκάλι νερό εκτοξεύτηκε προς το μέρος μου. Όταν σηκώθηκα πάνω και φώναξα «ποιος το έκανε αυτό» προσπάθησαν να με πείσουν με δικαιολογίες του τύπου «το νέο κτίριο έχει αυτόματη εκτόξευση μπουκαλιών» και με έπεισαν είναι η αλήθεια γιατί είμαι από τους ανθρώπους που απολαμβάνω μία καλή δικαιολογία ειδικά αν έχει επιστημονικό υπόβαθρο.

-Γιατί άργησες;

-Δεν άργησα εσύ βρίσκεσαι στο μέλλον

-Γιατί δεν έκανες αυτό που σου είπα

-Το έκανα, αλλά διαταράχτηκε η ηρεμία της φύσης και η φύση πάντα βρίσκει τρόπο να εξισορροπεί τα πράγματα



Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα αλλά η προσοχή και η προσήλωση μου στον στόχο διαταράχθηκε. Και η διαταραχή της προσοχής μου και της προσήλωσης μου στον στόχο έχει όνομα αλλά και επώνυμο.

Διονύσης Δεσύλλας. Ο Διονύσης λοιπόν είχε πάει τη Δευτέρα στο Αγρίνιο για λογαριασμό του ΣΠΟΡ FM για τον αγώνα Παναιτωλικός-Παναθηναϊκός. Κατά τη διάρκεια του αγώνα και ενώ βρισκόταν στα δημοσιογραφικά θεωρία άκουσε πολλά μπινελίκια. Κατέγραψε αυτή του την εμπειρία σε ένα κείμενο με τίτλο: «Δημοσιογράφε γαμιέσαι» Σιωπή…

Βέβαια στον δικό του τίτλο αντικατέστησε πολλά από τα γράμματα του «Γαμιέσαι» με παπάκια και το αποτέλεσμα ήταν αυτό: Γα@@@σαι.

Μέχρι να καταλάβω τι ήθελε να πει πέρασε αρκετή ώρα αφού τα παπάκια πάντα με μπερδεύουν. Η πρώτη μου σκέψη ήταν : «Δημοσιογράφε γαργαλιέσαι» Σιωπή…

Την απέρριψα αμέσως γιατί όταν γαργαλιέται κάποιος δεν σιώπα. Αν ξέρετε κάποιον που γαργαλιέται και κάθεται ήσυχος να μου το πείτε.

Η δεύτερη σκέψη μου ήταν : «Δημοσιογράφε γαρνίρεσαι» Σιωπή…

Ήταν πιο διασκεδαστική σκέψη είναι η αλήθεια, αφού και μόνο στην εικόνα ενός δημοσιογράφου που γαρνίρεται από μόνος του δίπλα σε μία ζουμερή μπριζόλα, ένα χαμόγελό το έσκασα.

Ήρθαν κι άλλες σκέψεις στο μυαλό μου αλλά κατέληξα στο «γαμιέσαι» που είναι και το πιο πιθανό.
Συμπονώ τον Διονύση γι αυτά που πέρασε, αλλά μεταξύ μας τώρα εγώ δεν καταλαβαίνω από τέτοια. Με βρίζουν σχεδόν καθημερινά στο δρόμο «Που πας ρε μ@λ@κ@», «Πως είσαι έτσι ρε μ@λ@κ@» και άλλα τέτοια ωραία οπότε είμαι συνηθισμένος.

Για να μην μπερδευτείτε, να σας πω ότι όπου έχω βάλει παπάκια θέλω να γράψω «μαλάκας».

Αφήστε που κανονικά ο Διονύσης δεν θα έπρεπε να διαμαρτύρεται για τίποτα. Σε αναφορά που έκαναν στο άρθρο του σε site του Αγρινίου ξέρετε πως τον αποκάλεσαν; Μικρό πράσινο πρίγκιπα. Αυτό ακριβώς. Μικρό πράσινο πρίγκιπα. Οι άνθρωποι βέβαια το έγραψαν ειρωνικά αλλά εγώ ήδη του έχω πει ότι στη θέση του θα το έβαζα σε παρένθεση στο όνομα μου στο Facebook. Όχι το συγκεκριμένο αλλά κάτι παρόμοιο που θα μου άρεσε.

Πως βάζουν τα 14χρονα σε παρένθεση, αγαπουλίνι, ζουζουνίτσα, παιχταράς; Για να διευκρινίσω και πάλι τη θέση μου δεν συνομιλώ με 14χρονα στο Facebook. Ούτε και εσείς θα πρέπει να το κάνετε γιατί είναι παράνομο.

Πάμε στο θέμα μας τώρα. Θα ήθελα να πω όσους νιώθουν την ανάγκη να βρίσουν σε τέτοια σκηνικά ότι μάλλον μας παίρνουν πολύ στα σοβαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα σημαντικό. Βλέπουμε όλη μέρα μπάλα και μιλάμε και γράφουμε (όχι εγώ) για μπάλα.

Σας φαίνεται κάτι δύσκολο αυτό; Φυσικά και δεν είναι. Οπότε να ξέρετε ότι η νέα γενιά ανθρώπων που ασχολείται με αυτό το επάγγελμα και δηλώνουν αθλητικοί συντάκτες είναι άνθρωποι σαν και εσάς. Γουστάρουν να βλέπουν και να μιλάνε για μπάλα. Τώρα αν εντοπίσετε ένα υπερφίαλο μαλάκα, δεν θα φταίει το γεγονός ότι είναι αθλητικός συντάκτης, φταίει ότι γεννήθηκε έτσι. Και όσο κι αν προσπαθούν να σας πείσουν ότι κάνουν κάτι σοβαρό και συγκλονιστικό, μην τους πιστεύετε. Και μην δίνετε σημασία. Γιατί το πιο πιθανό είναι ότι θα σας εκνευρίσουν. Και αν σας εκνευρίσουν μπορεί μετά να αρχίσετε και εσείς τα μπινελίκια σε κόσμο που δεν φταίει σε τίποτα.

Ούτε την κοινωνία σώζουμε, ούτε τη χώρα αλλάζουμε, ούτε αποκαλύπτουμε πράγματα που θα ταράξουν συθέμελα την πορεία της ανθρωπότητας.

Γι αυτό σας λέω, μην τρελαίνεστε. Δεν έγινε και τίποτα αν συναντήσετε έναν αθλητικό συντάκτη στο δρόμο σας. Η ιδιότητα του από μόνη της, δεν φτάνει για να τον κάνει κακό άνθρωπο ή κομπλεξικό.

Αρκετά όμως με αυτά τα σοβαρά, η ιδέα για το γιουκαλίλι ήρθε ξανά στο μυαλό μου και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μάθω να το παίζω.