Ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι ο σκηνοθέτης, που με την οπτική που δίνει στις ταινίες του δύσκολα σου αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία. Και αν υπάρχει μία μικρή ελπίδα αυτή πρέπει να έρθει, μέσα από πολύ πόνο, εσωτερική μάχη και απίστευτες ταλαιπωρίες που περνάνε οι ήρωες του.
Η νέα του ταινία «The Girl With the dragon tattoo» που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Στιγκ Λάρσον, κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 12 Ιανουαρίου.
Αυτή είναι καλύτερη αφορμή για να ασχοληθούμε μαζί του και να θυμηθούμε τις τέσσερις ταινίες, με τις οποίες βάζει το όνομα του, φαρδύ πλατύ στη λίστα με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της γενιάς του.
Μαζί με τη Σιωπή των Αμνών αποτελούν τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ της δεκαετίας του 90’. Ένας Serial Killer επιλέγει τα θύματα του βασιζόμενος στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Μία πόλη στην οποία η βροχή δεν σταματάει ποτέ να πέφτει και η ατμόσφαιρα είναι μονίμως βαριά και ασήκωτη. Ο Μπραντ Πιτ στον πρώτο ρόλο που μας έδειξε ότι είναι και καλός ηθοποιός.
Ο ψυχοπαθής Τζον Ντο (με τον Κέβιν Σπέισι στο απόγειο της δημιουργικής του τρέλας) δεν εμφανίζεται παρά μόνο στα τελευταία λεπτά της ταινίας, αλλά η παρουσία του σε όλη τη διάρκεια της είναι κάτι παραπάνω από φανερή.
«Ποτίζει» κάθε καρέ με την παράνοια του. Όλα αυτά είναι επιτυχίες του Φίντσερ σε μία ταινία που το αντισυμβατικό της τέλος θα την κάνει για πάντα παράδειγμα του πώς να μην χαλάσετε ένα ωραίο story με ένα happy ending.
Γιατί μη γελιέστε η πραγματικότητα του Seven είναι πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Ο ρεαλισμός της είναι τόσο αποκρουστικός που σε κάνει να θέλεις να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε ένα φωτεινό λιβάδι τρώγοντας ζαχαρωτά.
Η τελευταία σκηνή με τις εκρήξεις στα κτίρια όπου στεγάζονται όλα τα αρχεία των τραπεζών αποτελεί εδώ και χρόνια την πιο ηδονιστική σκέψη των απανταχού χρεωμένων του πλανήτη.
Σε αντίθεση με τον ρεαλισμό του Seven εδώ μιλάμε για πράγματα που συμβαίνουν αρχικά στο μυαλό του πρωταγωνιστή και μόνο λίγο πριν το τέλος μπορούμε να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα. Η σκηνοθεσία μας βοηθάει στο ταξίδι στο μυαλό του Έντουαρντ Νόρτον ενώ η απεικόνιση του Μπραντ Πιτ είναι η πλήρης αποδόμηση της cool και στην τρίχα εικόνας.
Σε μία εποχή που το όργιο της καταναλωτικότητας βρισκόταν στο απόγειο του, το Fight Club (που βασίζεται σε βιβλίο) δεν ήταν απλά προφητικό. Είναι η ταινία του σήμερα που γυρίστηκε πριν από σχεδόν 13 χρόνια.
Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ χρόνια για να έχουμε μία ακόμα σπουδαία ταινία του Φίντσερ. Στο ενδιάμεσο μας προσέφερε μόνο το Panic Room το οποίο μπαίνει στην κατηγορία «Απλά Καλό».
Στο Zodiac μας δείχνει πως ένα απλό αστυνομικό θρίλερ μπορεί να γίνει σπουδαίο. Βασισμένη στην ιστορία του Serial Killer με το ίδιο όνομα, η ταυτότητα του οποίου ποτέ δεν έγινε γνωστή, η ταινία χτίζεται λεπτό προς λεπτό πάνω στην βαριά ατμόσφαιρα (σήμα κατατεθέν του Φίντσερ) και χωρίς ποτέ να φτάνει σε εκρηκτική κλιμάκωση καταφέρνει να μας παρασύρει, χωρίς να το καταλάβουμε, στο κυνηγητό.
Δείγμα του ότι δεν κάνει ποτέ εκπτώσεις στο όραμα του είναι ότι αν και η ταινία ήταν αρχικά να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2006, καθυστέρησε, αφού ο Φίντσερ δεν δέχτηκε να κόψει τα 20 λεπτά που του ζητούσε το στούντιο για να γίνει η διάρκεια της πιο προσιτή από το κοινό.
Έτσι με τα 157 λεπτά της κερδίζει αποθεωτικές κριτικές σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά στο αμερικανικό box office δεν καταφέρνει πολλά πράγματα. Το ότι δεν κέρδισε καμία υποψηφιότητα για όσκαρ δεν είναι απαραίτητα κακό.
Αν με το Fight Club έφτιαξε μια ταινία του σήμερα , 13 χρόνια πριν, με το Social Network μας προσέφερε μια ταινία που θα μπορούσε να αποτελεί αποτύπωση της εποχής μας σε real time. Ακολουθώντας την ιστορία του ιδρυτή του Facebook, o Φίντσερ κατάφερνε να μας κρατήσει για δύο ώρες ακίνητους, αφού φέρνει με τον καλύτερο τρόπο στην οθόνη την καθημερινότητα μας έτσι όπως έχει φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια από τα Social Media.
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να κινείται στο Facebook και να μην βρήκε μέσα στο φιλμ κομμάτια του εαυτού του.
Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να κάνει τον Ζούκεμπεργκ, αρεστό προς τον κόσμο.
Ίσα ίσα μάλλον το αντίθετο κατάφερε και δεν αποκλείεται τελικά ο άνθρωπος να είναι πιο συμπαθητικόw από ότι τον βλέπουμε στο Social Network. Η ταινία, του έφερε την δεύτερη υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας.
Αν δαγκώσω επίμονα το χέρι μου μπροστά σε κόσμο, μπορεί να με κατηγορήσει κάποιος για κανιβαλισμό; #Canibalism
— Thanasis Rallis (@ThanasisRallis) March 30, 2011
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
