Όταν ο Νιόπλιας ζήλεψε τον Βαλβέρδε…

Να παίξει, λοιπόν, ο Ολυμπιακός με ένα αμυντικό χαφ και δύο πιο επιθετικογενείς. Η, ακόμη καλύτερα, να παίξει με ένα αμυντικό χαφ, ένα επιθετικό χαφ και δύο κυνηγούς. Γιατί όχι;

Απλά εγώ να θυμίσω δύο πράγματα. Για να γίνει αντιληπτό ότι ίσως δεν είναι τόσο απλά όσο τα βλέπουμε.

Πρώτον, το πώς έπαιξε ο Ολυμπιακός στο β΄ ημίχρονο με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο, όταν βγήκε ο Ουρτάδο και στη θέση του έπαιξε ο Ιμπαγάσα. Είχε, δηλαδή, ένα αμυντικό χαφ, τον Ντουντού, δίπλα του τον Ιμπαγάσα και πιο μπροστά τους τον Φουστέρ. Με τρεις επιθετικούς, Φετφατζίδη, Μήτρογλου (Πάντελιτς) και Ριέρα.

Τι είχε γίνει τότε; Ο Ολυμπιακός είχε ένα καλό α΄ 20λεπτο στην επανάληψη, προηγήθηκε, αλλά όταν βγήκε στην επίθεση ο Ηρακλής βρήκε ένα Ολυμπιακό πολύ άδειο πίσω, του έβαλε δύο μπαλάκια στο τέλος και πάει το τρίποντο.

Δεύτερον, τα όπως έπαιξε ο Παναθηναϊκός από την αρχή κιόλας του παιχνιδιού του στην Καβάλα. λες και ζήλεψε εκείνο το πάθημα του Βαλβέρδε, ο Νιόπλιας άρχισε το ματς με ένα αμυντικό χαφ, τον Ζιλμπέρτο, δίπλα του τον Καραγκούνη και μπροστά τους τον Νίνη. Με τρεις επιθετικούς, Γκοβού, Σισέ και Λέτο.

Τι έγινε στην Καβάλα; Η γηπεδούχος ομάδα έβαλε δύο γκολάκια, είχε διπλό δοκάρι κι άλλες τρεις τέσσερις κλασικές ευκαιρίες, για να βάλει στον Παναθηναϊκό τουλάχιστον τέσσερα γκολ!!!

Μήπως αυτά τα παραδείγματα πρέπει να μας «πουν» κάτι για την αναδίπλωση του Βαλβέρδε στα δύο τελευταία παιχνίδια και την προσοχή του στην αμυντική λειτουργία; Ειδικά για μία ομάδα, που είναι μαζί 40 μόλις ημέρες;

Κ. Νικολακόπουλος