Αντρέα Μπελότι: Ο «κόκορας» αγαπάει και… περιμένει τη Μίλαν

Ο Αντρέα Μπελότι είναι γνωστός για την εκτελεστική του δεινότητα. Ένας επιθετικός που του αρέσει να παίζει και να εκτελεί μέσα στο «κουτί», που βρίσκει πιθανούς και απίθανους τρόπους να σκοράρει.

Με την… καμπούρα του να τον συνοδεύει σε όλη την καριέρα του, με τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό του να τον «συντροφεύει» κάθε φορά που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.

Με το χέρι στο κεφάλι, παριστάνοντας τον… galo δηλαδή τον κόκορα, ο Μπελότι οφείλει το εν λόγω παρατσούκλι στην οικογένειά του και στις συνήθειες που είχε σε μικρότερη ηλικία: «Όταν ήμουν μικρός, κυνηγούσα τους κόκορες στο κοτέτσι της θείας μου. Ο φίλος μου, Γιούρι Γκάλο, μου είχε πει να κάνω αυτό τον πανηγυρισμό για πλάκα. Αμέσως μετά σκόραρα και δεν σταμάτησα ποτέ να το κάνω».

Το σημαντικότερο τέρμα που πέτυχε στη ζωή του, όμως, δεν είναι σε κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα. «Το καλύτερο γκολ της μικρής ακόμα καριέρας μου, είναι ότι έχω καταφέρει να μη δουλεύει η μητέρα μου».



Είναι δεμένος με την οικογένειά του, τρέφει απεριόριστο σεβασμό προς τον πατέρα του τον οποίο χαρακτηρίζει ως τον πιο ταπεινό άνθρωπο που έχει γνωρίσει. Ο πατέρας του του έδωσε αυτή την ανατροφή που έχει, τον έκανε σεμνό, ταπεινό και ένα καλό παιδί των ιταλικών, και όχι μόνο, γηπέδων. Δεν βρίσκεις άλλωστε εύκολα κάποιον να πει κακό λόγο για τον Μπελότι.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό, στο Καλτσινάτε, που είχε πληθυσμό 6 χιλιάδες κατοίκους στην επαρχία του Μπέργκαμο. Η μητέρα του εργαζόταν σε ένα σιδερωτήριο σε μια εταιρία και ο πατέρας του ήταν οικοδόμος. Ο Αντρέα μεγάλωσε με τον μικρότερο αδερφό του, τον Ματέο, ο οποίος τώρα είναι σεφ και γνωστός στην Ιταλία, αφού είναι ιδιοκτήτης εστιατορίων.

Ο Μπελότι ξεκίνησε σιγά-σιγά να παίζει ποδόσφαιρο, όταν ο πατέρας του του έκανε δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου και από τότε δεν την άφησε ποτέ! Είχε ως είδωλό του μικρός τον Αντρέι Σεβτσένκο. «Μπορεί να έπαιζε ο Μαραντόνα σε εκείνο το ματς, αλλά εγώ πάλι θα κοιτούσα τον Σεβτσένκο». Λογικό μεν, αφού είναι και… τρελός οπαδός της Μίλαν και όνειρό του είναι να αγωνιστεί στους «ροσονέρι».



Πήγε να δοκιμαστεί στις ακαδημίες της Αταλάντα, ωστόσο οι άνθρωποι της ομάδας δεν τον κάλεσαν ποτέ. Έτσι ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στην Αλμπινολέφε, στην οποία τελικά αγωνίστηκε ως σέντερ φορ.

«Εάν δεν φύγεις από το γήπεδο πλήρως εξαντλημένος, σημαίνει ότι δεν έχεις δώσει ό,τι μπορείς», είχε αποκαλύψει ο Μπελότι ότι του είχε πει ο πατέρας του.

Ο Αντρέα στην συνέχεια αγωνίστηκε με την πρώτη ομάδα της Αλμπινολέφε, έχοντας τη νοοτροπία του νικητή, θέλοντας να πετύχει όλους τους στόχους που έχει θέσει. Είχε όνειρο από μικρό παιδί να δει τον εαυτό του να παίζει στις μεγάλες ομάδες του ιταλικού πρωταθλήματος. Βέβαια, τα μεγάλα όνειρα, θέλουν και μεγάλες θυσίες.

«Ήταν σκληρό για εμένα, όταν ήμουν ακόμη έφηβος και έβλεπα τους φίλους μου να βγαίνουν έξω. Εγώ έπρεπε να πηγαίνω για ύπνο νωρίς και έκλαιγα σχεδόν κάθε βράδυ, γιατί έπρεπε να παίξω την επόμενη ημέρα. Έμαθα με τον πιο δύσκολο τρόπο».



Στην πρώτη σεζόν της καριέρας του, ο Μπελότι έγινε ένας παίκτης τον οποίον χρησιμοποιούσαν αρκετά στα παιχνίδια. Επίσης, την ίδια χρονιά, τα όνειρά του να παίξει σε υψηλότερη ιταλική κατηγορία έγιναν πραγματικότητα, ωστόσο με ένα τίμημα.

Ο Μπελότι χρειάστηκε να κάνει περικοπή στον μισθό του, όπως είχε αναφέρει και ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: «Όταν πήγα στην Παλέρμο, συμφώνησα να κόψουν τον μισθό μου κατά 400 χιλιάδες. Ήμουν ένας παίκτης που προερχόταν από την τρίτη κατηγορία. Χρησιμοποίησα αυτά τα χρήματα σαν επένδυση, ένα στοίχημα στον εαυτό μου».

Στην Παλέρμο έπαιξε μαζί με τον Πάουλο Ντιμπάλα και μέσα σε δυο σεζόν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στην πρώτη κατηγορία.

«Προτίμησα τον δύσκολο τρόπο απορρίπτοντας τη Σαμπντόρια και τη Βερόνα, παίρνοντας το ρίσκο να παίξω στη Serie B», είχε αναφέρει ο Μπελότι, ενώ ο Τζενάρο Γκατούζο είχε πει για εκείνον: «Όταν είπα ότι μου θύμισε τρομερά τον Σεβτσένκο, πολλοί με κορόιδευαν. Είχα την τύχη να τον εκπαιδεύσω. Ήξερα τι θα μπορούσε να γίνει. Έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ζει για τον στόχο, και ό,τι κάνει, το κάνει με θέρμη και επιθυμία, έχει το μικρόβιο μέσα του. Όταν τον βλέπεις, μπορεί να μην του δώσεις χίλιες λιρέτες γιατί φαίνεται ασυντόνιστο, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι δεν του λείπει τίποτα. Έχει δύναμη, ξεκολλάει το κεφάλι του και χτυπάει πάντα την πόρτα. Είναι ένας ολοκληρωμένος παίκτης».



«Το μότο μου είναι το απόφθεγμα του Μάικλ Τζόρνταν και το έχω τατουάζ στο χέρι μου: ‘’Τα όρια, όπως και οι φόβοι, είναι συχνά ψευδαισθήσεις’’.


Το 2015 φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της Τορίνο και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία: 251 εμφανίσεις με 113 γκολ και 28 ασίστ. Έκτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, αφήνοντας πίσω του σπουδαίους ποδοσφαιριστές όπως ο Ματσόλα και ο Μπιάνκι. Μέσα στη λίστα με τους ποδοσφαιριστές που έχουν περισσότερα από 100 γκολ στη Serie A…

Ο «Galo» μένει πλέον ελεύθερος από την Τορίνο και αναζητά τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Προτάσεις δεν έχει πολλές, περιέργως… Ο ίδιος ελπίζει πως το όνειρό του μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ελπίζει, πιστεύει πως φέτος θα έρθει η ώρα να βάλει τη φανέλα της αγαπημένης του Μίλαν. Αν δεν γίνει αυτό; Δεν αποκλείεται να τον δούμε στη Μόντσα των Μπερλουσκόνι, Γκαλιάνι, Μοντεστό. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνεχίσει να φορτώνει τα αντίπαλα δίχτυα με γκολ, συνεχίζοντας να πανηγυρίζει ως… κόκορας.