«Της καρδιάς μου το γραμμένο» - Παντελής Παντελίδης

Ο Παντελής Παντελίδης ήταν ένα λαϊκό παιδί, που ενσάρκωνε το όνειρο χιλιάδων συνομηλίκων του. Ήταν το είδωλο που εμφανιζόταν στον καθρέφτη τους, σαν μια παραίσθηση της εικόνας τους.

Ο χώρος του θεάματος και της μουσικής είναι πρόσφορος για τη δημιουργία ινδαλμάτων, που στην καλύτερη περίπτωση γι αυτά, χάνονται από τα φώτα της δημοσιότητας, όταν εκλείψουν οι λόγοι για τους οποίους παρέμειναν στην επικαιρότητα.

Υπάρχουν όμως και τραγικές περιπτώσεις, όπως αυτή του Παντελή Παντελίδη, που το είδωλο περνάει σε μια άλλη διάσταση, στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας, στο χώρο του διαδικτύου, που δημιουργεί τους σύγχρονους υπερανθρώπους.

Σε κάθε τραγούδι του δοκίμαζε τις αντοχές της σκέψης του και στις ατελείωτες ώρες της έκθεσής του στο κοινό δοκίμαζε τους «αρμούς» του σώματός του.

Το πρωτόγνωρο γι αυτόν και ελκυστικό περιβάλλον τραβούσε σαν μαγνήτης το παλικάρι από τη Νέα Ιωνία, που είχε ως πρότυπό του τον «γείτονά του» Στέλιο Καζαντζίδη, αλλά δεν έψαξε ποτέ να μάθει γιατί ο Στέλιος αποφάσισε να μην ξαναεμφανιστεί στα νυχτερινά κέντρα.

Ζώντας σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, οι επιθυμίες του «άνθιζαν» σαν τα λουλούδια που γέμιζαν τις πίστες των κέντρων όπου εμφανιζόταν.

Ο μέντοράς του Βασίλης Καρράς του είχε πει να τα ζει όλα αργά, αλλά εκείνος ήθελε τα πάντα και δανείστηκε από το φίλο του το Ρέμο ένα «θηρίο», για να τρέξει, να προλάβει να τα ζήσει όλα!

Το μοιραίο πρωινό δοκίμασε και πάλι τα όριά του, ίσως προσπάθησε και να τα ξεπεράσει, σε μια λεωφόρο που «ζει» με το αίμα των οδηγών που κυλούν στις «φλέβες της»!

Στην αρχαία εποχή, θεωρείτο ύβρις η σκέψη και μόνο ότι μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου και να κοιτάξεις στα μάτια τους θεούς. Στις μέρες μας, λείπουν τα αγάλματα για τα είδωλα, αλλά περισσεύουν τα δάκρυα για το χαμό τους.

Η νύχτα παίρνει φως από τα αστέρια της, αλλά πάντα θα είναι… νύχτα και στα σκοτάδια της θα κρύβει όλα τα μυστικά της!



Ο Γιώργος Τσάμπρας περνάει… απέναντι και μας μεταφέρει εικόνες και ήχους από την άλλη… όχθη του ελληνικού τραγουδιού. Στα τραγούδια της άλλης όχθης έπνιγαν τον πόνο τους οι χορευτές της μιας νύχτας, εκείνοι που δεν πέρασαν ποτέ στην άλλη πλευρά του ποταμού της δυστυχίας!