Είναι το παλικάρι που ανάθρεψε μόνος του, όταν τον εγκατέλειψε η δεύτερη σύζυγός του και στάθηκε η αιτία να αποσυρθεί από τις πίστες των μεγάλων λαϊκών κέντρων, τις οποίες γέμιζε όταν η ζωή ήταν γαλαντόμα μαζί του.
Όταν κατέβαινε τα σκοτεινά σκαλιά των «σκυλάδικων» της εθνικής οδού και της Αχαρνών, σε «νύχτες που όλα επιτρέπονταν», ήξερε ότι ο κόσμος ήθελε πρώτα να «δει» και μετά να(την) ακούσει. Έβαζε, λοιπόν, μπροστά τη Μαρία(Ρούσου), για το(κακό)… μάτι και ακολουθούσε εκείνος με τη δωρική, χωρίς φιοριτούρες, φωνή του.
Στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, ο Κώστας Μοναχός ήταν πρώτο όνομα, αλλά αδίκησε τον εαυτό του, με ηχογραφήσεις σε εταιρείες της μιας ευκαιρίας και τραγούδια της μιας χρήσης.
Είχε προλάβει, όμως, να πει και όμορφα τραγούδια, τραγούδια που ταίριαζαν στο μέταλλο της φωνής του, όπως αυτό που …εξορύξαμε από το «ορυχείο» του Ηλία Μεγαλούδη.
O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
