Ο "παράνομος δεσμός" του Λευτέρη

Σε πολλά από τα τραγούδια αυτά, μάλιστα, έγινε και θετός πατέρας, αφού οι πραγματικοί «γονείς» τους αγνοούνται. Οι περισσότεροι μουσικόφιλοι θεωρούν ότι τραγούδια όπως η «Ταραχή», «Τα λουλούδια στην κυρία από μένα», «Για θύμισέ μου τ’ όνομά σου» και πολλά άλλα είναι δικά του τραγούδια και λίγοι ξέρουν τους πρώτους ερμηνευτές.

(Για την ιστορία να αναφέρουμε, ότι «τα λουλούδια» του Δημήτρη Καββαδάτου το πρωτακούσαμε από τον Νίκο Πάνο, το «Για θύμισέ μου τ΄όνομά σου» του Γεωργόπουλου το πρωτοτραγούδησε ο Τάκης Κατσάνης και την «Ταραχή» του Κώστα Γιοβάνη την είπε πρώτος ο Γρηγόρης Στανίσης).

Τα τραγούδια αυτά, όμως, έγιναν γνωστά στο ευρύτερο κοινό όταν τα ξεχώρισε ο δαιμόνιος Πόντιος και τα συμπεριέλαβε στο ρεπερτόριό του.
Μαζί με τα… αποπαίδια, ο Πανταζής είχε και τα δικά του «παιδιά», που άρχισε να τα αποκτάει από έναν «Παράνομο δεσμό». Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν στον «Ερμή», στην «Αρμονία» και στα άλλα αναψυκτήρια της Αττικής ο νεαρός τότε Λευτέρης Παγκοζίδης παρουσίαζε τα πρώτα του τραγούδια και ο κόσμος σιγοτραγουδούσε το «Αγαπιόμαστε», τον «Παράνομο δεσμό», το «Μια εμπειρία» και άλλα, που είχε γράψει η Κατερίνα Κόρου και συμπεριλαμβάνονταν στον πρώτο του δίσκο, με τον οποίο άρχισε την πλούσια δισκογραφία του.

Ήταν να μη γίνει η αρχή, γιατί στη συνέχεια ο Πανταζής εκτός από καλή φωνή, απέδειξε ότι είχε και καλό… αυτί. Αφουγκραζόταν τους ήχους της εποχής του και προσαρμοζόταν στις μουσικές εξελίξεις, προκαλώντας… καρδιοπάθειες σε κάθε εμφάνισή του.

Το φαινόμενο ΛΕΠΑ, με όλα τα μωρά στην πίστα, είναι ένα κατάλοιπο της εποχής με την επίπλαστη ευμάρεια, που οδήγησε στην οικονομική κρίση, αλλά γι αυτό, σίγουρα, έχει τη λιγότερη ευθύνη ο «εθνικός» διασκεδαστής.



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.