«Όλοι θα ζήσουμε» - Γιώργος Κοινούσης

Ίσως τον ξεγέλασε η απόσταση και χωρίς πολύ σκέψη, έκανε τον μοιραίο δρασκελισμό, που οδηγεί από το ημίφως της ορχήστρας στα εκτυφλωτικά φώτα της σκηνής.

Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε στη θέση εκείνων που θαύμαζε και για να επιβιώσει έπρεπε, είτε να τους μιμηθεί, είτε να τους ξεπεράσει. Τα μόνα όπλα που είχε στη φαρέτρα του ήταν τα τραγούδια του και με αυτά άρχισε την… επανάστασή του.

Δικά του τραγούδια ήταν το «Αχ, ας μπορούσα» με τη Λύδια, το «Στο σπίτι μου χαράματα», με τον Μενιδιάτη, αλλά οι καιροί είχαν αλλάξει και ο κόσμος προτιμούσε τα καινούργια με… μηνύματα! Το «Όλοι θα ζήσουμε», έγινε ύμνος, τα «Παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά» τον ακολουθούσαν παντού και η «Αμερική» αποτελούσε το μύχιο πόθο όλων εκείνων που δεν καταλάβαιναν τίποτα.

Δική του η μουσική και ο στίχος, αλλά γρήγορα ο Κοινούσης κατάλαβε ότι απευθυνόταν σε ένα ακροατήριο με μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα και από μυαλό… μεσάνυχτα. Ακόμη και άρμα με λουλούδια του είχε βάλει ο Γιγουρτάκης στο κέντρο όπου εμφανιζόταν, για να κάνει ντόρο, αλλά ο Κοινούσης μόλις το είδε το πέρασε για …Επιτάφιο!

Το μαρτύριο της… επιτυχίας διήρκεσε μια δεκαετία- τη δεκαετία του 1970-και ενώ ο κόσμος τον αποθέωνε, ο Κοινούσης προσπαθούσε να κρύψει τη δυστυχία του κάτω από τα πολύχρωμα πουκάμισα, τις φαρδιές ζώνες και τα παντελόνια- καμπάνες.

Ώσπου ήχησαν γι αυτόν κάποιες άλλες καμπάνες και τότε, όπως λέει, κατέβασε τους διακόπτες και έφυγε από την πίσω πόρτα, αποχαιρετώντας τον κόσμο της νύχτας, που προκαλεί στο κορμί αλλά και στην ψυχή ρυτίδες.

Μακριά από φώτα και κοσμικότητες, ο Κοινούσης έφτιαξε τον δικό του μικρόκοσμο στο Λαγονήσι και ζει σε αυτόν, παρέα με τις αναμνήσεις του, τις οποίες κατέγραψε σε βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις(κερί και…)Λιβάνη!



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.