Τελικός Europa League μόνο με Amstel. Γιατί έτσι μας άρεσε περισσότερο!

Ποια Amstel; Σοβαρά τώρα; Θέλετε και απάντηση;

Ναι, απευθύνομαι σε εσάς τους δύο τυπάδες οι οποίοι τους τελευταίους μήνες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εμφανίζεστε στην οθόνη της τηλεόρασής μας και αναρωτιέστε συνεχώς αυτό το πράγμα.

Ναι, ρε παιδιά. Η Amstel!

Και μιλάω εγώ... Που για να πούμε και του στραβού το δίκιο με τις μπύρες δεν το ΕΙΧΑ και τόσο. Ωστόσο, μετά από αυτό το διήμερο στη Στοκχόλμη, μπορώ να βροντοφωνάζω ότι και τον μουσακά στο ψυγείο μου θα τον έκανα «κόκκαλο». Ακόμη και το αγαπημένο μου παστίτσιο θα «θυσίαζα», για να φτάσω την ψύξη στην κατάλληλη θερμοκρασία!

Και να είστε σίγουροι πως και εσείς να ήσασταν στη θέση μου, αλλά και όσων είχαν την τύχη να ταξιδέψουν με την συντροφιά της Amstel στη Σουηδία το ίδιο θα κάνατε.

Δεν σας πείθω; Φανταστείτε...

Μπάλα: Τελικός Europa League.
Στη Στοκχόλμη: Σε μια πόλη που δεν έχετε επισκεφθεί, αλλά σίγουρα θα θέλατε να το κάνετε. Για πολλούς λόγους!
Και όλα αυτά... Με πολύ φαγητό. Και πολλή μπύρα. Μα, πάρα πολύ φαγητό και πάρα πολλή μπύρα.

Αν ακόμη δεν σας έπεισα τότε θα προσπαθήσω να το κάνω με ό,τι ακολουθεί. Δηλαδή, μια περιγραφή των όσων ζήσαμε από το πρωί της 25η Μαϊου μέχρι και το βράδυ της επόμενης ημέρας...

Βάλτε, λοιπόν, μια Amstel να παγώσει ή βεβαιωθείτε ότι έχετε στο ψυγείο... Θα σας χρειαστεί στο τέλος, ή θα κάνει απολαυστική την ανάγνωση μέχρι τότε...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Amstel, μεγάλος χορηγός του Europa League έδωσε την ευκαιρία στους πιστούς και υπερήφανους της διοργάνωσης να ταξιδέψουν στη Στοκχόλμη για να παρακολουθήσουν από κοντά τον μεγάλο τελικό ανάμεσα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον Άγιαξ...

Το ραντεβού ήταν πρωί. Δέκα λεπτά πριν τις 7 το πρωί στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Λίγο το άγχος, λίγο οι ετοιμασίες, το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε στο αεροδρόμιο με ελάχιστο ύπνο. Ο καφές, ήταν λογικό να ακολουθήσει, με την τηλεόρασή απέναντι από το τραπέζι που καθίσαμε να μας βάζει στο κλίμα, προβάλλοντας σε επανάληψη το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Άντερλεχτ...

Η ΑΦΙΞΗ

Στην άφιξη μας στο αεροδρόμιο το κλαμπ των Ελλήνων οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μας έβαλε ακόμη περισσότερο στο κλίμα.



Βέβαια, δεν έβαλε μόνο εμάς. Αλλά και τους Σουηδούς, οι οποίοι συνέχιζαν ανέμελα την καθημερινότητά τους απολαμβάνοντας τον ήλιο που πολύ δύσκολα βλέπουν στον ουρανό της πρωτεύουσας τους. Βλέπετε, εμείς περιμέναμε μια πόλη να... χορεύει στους ρυθμούς του μεγάλου αγώνα, αλλά εκείνοι είχαν αποφασίσει να μην αφήσουν ανεκμετάλλευτη αυτή την ηλιοφάνεια. Απόδειξη; Ένας Σουηδός ξαπλωμένος στο γρασίδι να κοιμάται, απέναντι από το πούλμαν που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο.



Η ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ

Και αν αυτή η εικόνα μας προκάλεσε έκπληξη, τότε τα όσα είδαμε στην πόλη μας προκάλεσαν άλλα συναισθήματα. Το μεγαλύτερο από όλα αυτά; ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ. Για την πόλη. Για τους ακομπλεξάριστους κατοίκους. Για το υψηλότατο βιοτικό τους επίπεδο. Και φυσικά, για τον μεγάλο τους σεβασμό στη φύση και τα ζώα!



«1/3 νερό. 1/3 δέντρα και 1/3 σπίτια και γενικότερα κτίρια»... Καλύτερη περιγραφή δεν θα μπορούσε να γίνει από τα λόγια της δεσποινίδας που είχε αναλάβει να μας... μυήσει στα μυστικά της Στοκχόλμης.



Μια πόλη πεντακάθαρη. Μια πόλη περιποιημένη. Με δρόμους να περπατήσεις, χωρίς φόβο.
Με σηματοδότες που φρόντιζαν να εναλλάσσουν την σήμανσή τους, με συγκεκριμένο ήχο για να μπορούν οι συνάνθρωποι μας που δεν έχουν όραση να περπατήσουν στην πόλη, χωρίς κίνδυνο. Με ποδηλατόδρομους σε όλο της μήκος της. Με ποτάμια να την διατρέχουν από άκρη σε άκρη..



Με δέντρα όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου. Με αρκετούς χώρους άθλησης.

Με πάρκα. Τεράστια πάρκα. Και με άλογα (ΝΑΙ ΑΛΟΓΑ) να γυρνούν ελεύθερα σε αυτά! Γιατί όπως μας ενημέρωσαν, οι κάτοικοι μπορούν να κυκλοφορούν με άλογα στην πόλη. Οι κάτοικοι που –επίσης- μπορούν και να ψαρεύουν όπου και όποτε θέλουν καθώς –βλέπετε- ο δήμος φροντίζει να «καλλιεργεί» ψάρια και κάθε χρόνο να ανανεώνει τα νερά με με τουλάχιστον 100.000 από αυτά.





Λίγα λεπτά μετά από το Εθνικό Πάρκο της Στοκχόλμης, βρισκόταν η Fan Zone. Ένα μέρος στο οποίο έβλεπες συνεχώς κομμάτια από πίτσα και χάμπουργκερ να περνούν από μπροστά σου αλλά και τους υπεύθυνους να φροντίζουν τα ποτήρια του κάθε ενός υπερήφανου οπαδού του Europa League να παραμένουν γεμάτα με Amstel.





Το κέφι στα ύψη με τους Έλληνες οπαδούς να δίνουν το στίγμα τους και να ζητούν να ακούσουν «ζορμπά» από την ορχήστρα η οποία μέχρι τότε είχε αποδείξει τις γνώσεις της στους Beatles.



Με μια μικρή διακοπή για την περιήγηση στο ιστορικό κέντρο της Στοκχόλμης επιστρέψαμε στο Fan Zone για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για το μεγάλο γεγονός. Το παιχνίδι...



ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Μετά από περίπου 30 λεπτά διαδρομής, φτάσαμε στο γήπεδο. Εκεί που τα πάντα, πλέον έδειχναν ότι η σέντρα του μεγάλου αγώνα πλησιάζει. Και αν μέχρι τότε, οι οπαδοί των δύο ομάδων ήταν «χαμένοι» στην πόλη, τώρα όλα ήταν διαφορετικά... Μπροστά στα μάτια μας οι αστυνομικοί με συνοπτικές διαδικασίες «μάζεψαν» έναν παθιασμένο οπαδό ο οποίος προσπάθησε να περάσει τους έλεγχους χωρίς να έχει εισιτήριο.



Το γήπεδο από έξω. Επιβλητικό...



Μετά τον έλεγχο, ανεβήκαμε τις σκάλες που έφεραν επάνω τους, ατάκες από ποδοσφαιριστές των δύο «μονομάχων» που έχουν γράψει ιστορία με τις φανέλες τους. Από σεβασμό για τον μεγάλο Γιόχαν Κρόιφ αποφύγαμε να πατήσουμε επάνω στο «δικό του» σκαλοπάτι. Ωστόσο από αντίδραση το κάναμε σε αυτά των Ιμπραϊμοβιτς και Μπέκαμ, από την στιγμή που απουσίαζαν αυτά των Καντονά και Γκιγκς...



Στη συνέχεια βρεθήκαμε μπροστά στο όνειρο... Ένας τεράστιος διάδρομος με αμέτρητα φαγητά, ποτά, και φυσικά Amstel. Με αρκετά εκθέματα από τη μεγάλη διοργάνωση. Δύο ρέπλικες του τροπαίου. Μια στο ίδιο μέγεθος και μία γίγας, δίπλα από φανέλες των ομάδων που έχουν ξεχωρίσει στο Europa League.



Και όλα, την στιγμή που πίσω από τον εσωτερικό τοίχο, βρισκόταν η απόλυτη φαντασίωση. Το γήπεδο...

Μεγάλο. Με μια επιβλητική οθόνη στο κέντρο του, με αρκετά καλή οπτική «επαφή» από όλα τα σημεία του και ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ακουστική.



Και εάν στην αρχή οι οπαδοί του Άγιαξ είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις με το πάθος τους, σιγά – σιγά όλα άρχισαν να διαφοροποιούνται, όταν εκείνοι της Γιουνάιτεντ πλήθαιναν. Όπως και τα πανό που είχαν κρεμάσει.





Ακόμη και τότε όμως ήταν μουδιασμένοι. Λογικό. Πριν από δύο ημέρες, σε μια τρομοκρατική επίθεση 22 συμπολίτες τους είχαν χάσει τη ζωή τους. Στο λεπτό που τηρήθηκε σιγή στο γήπεδο πριν την σέντρα, τα πάντα ήταν ανατριχιαστικά. Το χειροκρότημα που ακολούθησε, η αποκορύφωση όλων...

Tα γκολ και οι πανηγυρισμοί τους από τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ. Τα αντίθετα συναισθήματα στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ο... special one εορτασμός του Μουρίνιο στο τέλος του αγώνα, μόνος του απέναντι σε μια κερκίδα και το χειροκρότημα των παικτών του Άγιαξ στους οπαδούς τους. Όλα αυτά θα μείνουν καρφωμένα στο μυαλό όσων βρέθηκαν στις κερκίδες του Friends Arena.





Και όχι μόνο αυτά. Αλλά κάθε ώρα και στιγμή από αυτές τις ώρες που πατούσαμε το πόδι μας στην Στοκχόλμη. Εμπειρίες που θα ήταν όμορφες. Εμπειρίες όμως οι οποίες με τη συντροφιά και την φροντίδα της Amstel και των υπεύθυνων της έγιναν περισσότερο όμορφες και άξιες να μείνουν στο μυαλό μας και να συνοδεύονται πάντα με μια μπύρα.

Δ. Καππάτος