Υπερήφανοι Έλληνες πανηγυρτζήδες

Να, λοιπόν, που κάνουμε ξανά την ίδια κουβέντα. Και προφανώς θα την κάναμε. Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη. Ούτε το -μόλις περσινό- σοκ, φυσικά, που προκάλεσε στο πανελλήνιο η ιστορία του Θοδωρή Ιακωβίδη, ήταν ικανό να αλλάξει μια ολόκληρη νοοτροπία. Αλήθεια, πόσοι θυμούνται σήμερα τον Θοδωρή Ιακωβίδη; Ρητορικό το ερώτημα.

Κάνουμε, λοιπόν, ξανά την ίδια κουβέντα με αφορμή την τεράστια, απλά αδιανόητη, επιτυχία της 38χρονης Αντιγόνης Ντρισμπιώτη στο Ευρωπαϊκό του στίβου. Δύο χρυσά μέσα σε διάστημα λίγων ημερών στα 20 χλμ. και 35 χλμ. βάδην, για μια κοπέλα, που είναι, δυστυχώς, καταδικασμένη και εκείνη να ξεχαστεί. Και το ξέρει και η ίδια. Γιατί το ξέρει; Γιατί ξεχασμένη -για να το γράψω κομψά- ήταν σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την καριέρα της! Από όλους: Δημοσιογράφους, πολιτικούς και κόσμο. Με αυτήν τη σειρά. Αναγκάστηκε, ακριβώς επειδή δεν είχε καμία στήριξη, να σταματήσει το βάδην και να ασχοληθεί με το τσιπουράδικο, που συντηρεί η οικογένειά της στην Καρδίτσα. Και δεν… σέρβιρε για μερικούς μήνες. Η Ντρισμπιώτη απουσίασε από το αγώνισμα για οκτώ ολόκληρα χρόνια! Επέστρεψε, πραγματοποίησε δύο, και όχι ένα, θαύματα, και φυσικά, επιβεβαιώνοντας ότι λατρεύουμε τον στίχο του αξέχαστου Τζιμάκου περί σώβρακων και φανελών, αρχίσαμε τα παλαμάκια.

Σήμερα, η Ντρισμπιώτη είναι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πιο ψηλά από τις μεταγραφές, δέχεται αναρίθμητα συγχαρητήρια από όλον τον πολιτικό κόσμο και βλέπει το όνομά της παντού στα social media, στα ποσταρίσματα των υπερήφανων Ελλήνων πανηγυρτζήδων, που καμαρώνουν για τις επιτυχίες της, όπως κάνουν πάντα, δίχως ίχνος ντροπής, σαν να είναι «εθνικές» ή ακόμα χειρότερα «δικές τους». Μαντέψτε. Η επιτυχία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, και της κάθε «Αντιγόνης» του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού, είναι δική της και μόνο δική της, μακριά από ευκαιριακές και εθνικές κορώνες άκρατου λαϊκισμού. Παραπάνω από τους μισούς, που πανηγυρίζουν ξεδιάντροπα μαζί της τώρα, δεν την ήξεραν καν, όπως δεν ήξεραν πέρυσι τον Ιακωβίδη και τον Ντούσκο, και την Κορακάκη το 2016!

Αλήθεια, αν δει κάποιος εκτός ελληνικής πραγματικότητας την αποθέωση προς την 38χρονη Καρδιτσιώτισσα, θα σκεφτεί ότι «αυτοί πρέπει στα Πανελλήνια πρωταθλήματα στίβου να γεμίζουν τα γήπεδα». Ξέρετε πόσος κόσμος πήγε στο Καυτανζόγλειο Στάδιο τον Μάιο για το Πανελλήνιο, όπου (δεν αναφέρομαι στους υπόλοιπους αθλητές, με κάθε σεβασμό το λέω) είχαμε και τη συμμετοχή του «εμπορικού» Μίλτου Τεντόγλου, του κορυφαίου, ίσως, αθλητή στον κόσμο αυτήν τη στιγμή στο μήκος; Ξέρετε πόσα ΜΜΕ ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διοργάνωση, διότι προφανώς και δεν βγάζω την ουρά μας απ' έξω. Ίσα ίσα. Ρητορικά και αυτά τα ερωτήματα.

Πάμε και στα… δικά μας. Ξέρετε πόσα νούμερα κάνει μια είδηση στα σάιτ για τον στίβο, την κωπηλασία, τη σκοποβολή, την πάλη, το πόλο και το βόλεϊ αν θέλετε, που δεν έχει… μετάλλιο μέσα; Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα νούμερα, που φέρνει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και μια είδηση για το αν είναι οφσάιντ μια φάση ή αν o VAR κοιμόταν μπροστά από την οθόνη του. Και εδώ έρχεται η θεσμική ευθύνη. Των δημοσιογράφων σε ένα πρώτο επίπεδο και σε ένα δεύτερο των πολιτικών. Διότι, για τον κόσμο δεν μπορείς να έχεις την «απαίτηση» να «θυμάται». Ο δημοσιογράφος, όμως και ο πολιτικός οφείλει να θυμάται! Και όχι μόνο στις επιτυχίες, κάθε τέσσερα χρόνια, τρέχοντας για φωτογραφίες στα αεροδρόμια. Μέχρι να σταματήσει αυτό το… τρεχαλητό, η Αντιγόνη θα τρέχει και θα θριαμβεύει για πάρτη της και για την οικογένειά της.