Μόνο να μην ξεχάσουμε τον Άλκη, παιδιά…

Ευχολόγια, υποσχέσεις, πρωτοβουλίες, νέοι νόμοι, πιο… αυστηροί, μπούρδες! Μεγάλες, ατελείωτες, μόνιμες μπούρδες, σε ένα κράτος όπου ο καθένας έχει πραγματικά πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Όπου ο καθένας έχει γαλουχηθεί με τη νοοτροπία τού «εγώ έχω μεγαλύτερο… μόριο από εσένα, εγώ θα σε μπιπ». Διότι προφανώς και το θέμα είναι αρσενικού γένους, με την πατριαρχία σε τούτη εδώ τη γωνιά των Βαλκανίων να κυριαρχεί. Μεγαλώνει το αγοράκι, τον φλομώνουν στην ανοησία για το ότι είναι -και τι είναι- άντρας, και καταλήγει να γίνει μαχαιροβγάλτης. Αν δεν γίνει μαχαιροβγάλτης, βαράει τη γυναίκα του. Και αν τη σκοτώσει, τελικά, μέχρι πριν από λίγα χρόνια λέγαμε πως επρόκειτο για «έγκλημα πάθους» και ότι «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε». Προφανώς και είναι κοινωνικό το πρόβλημα. Δεκαετίες τώρα. Αμφιβάλει κανείς πως η βιαιότητα, που εκδηλώνεται στον αθλητισμό, είναι φαινόμενο, το οποίο οφείλει τη γέννησή του στην ίδια την επιθετική κοινωνία; Αλλά σφυρίζουμε, στρέφοντας αδιάφορα το βλέμμα από την άλλη μεριά, γιατί το θέμα είναι τι γίνεται στο σπίτι μας. Τα άλλα να πέσουν.

Λέγαμε πέρυσι, μετά την αδιανόητη τραγωδία με τη σφαγή -διότι περί σφαγής πρόκειται, όπως αποδείχθηκε από τα λεγόμενα της διευθύντριας του Εργαστηρίου Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στη δίκη, που βρίσκεται σε εξέλιξη- ενός 19χρονου παιδιού, του Άλκη, ότι δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει. Μπούρδες, επαναλαμβάνω. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν θα αλλάξει. Μόνο η υποκρισία παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Σε όλα τα θέματα, φυσικά, όχι μόνο τα αθλητικά. Αλήθεια, τι κάνουμε με το «ποτέ ξανά», που επαναλαμβάνουμε ΟΛΟΙ, ξανά και ξανά, κάθε φορά, που συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός. Τίποτα! Οι δημοσιογράφοι περνάμε στο επόμενο -εμπορικό- θέμα, η εκάστοτε κυβέρνηση πετάει αετό -εσκεμμένα- περιμένοντας να ξεχαστεί το θέμα και ο κόσμος κάνει ακριβώς αυτό: Ξεχνάει, δίνοντας πάτημα στους δύο προηγούμενους κλάδους! Στην κοντή μνήμη ήμασταν ανέκαθεν πρωταθλητές. Από γεννησιμιού μας, πριν από 200 και κάτι χρόνια. Βγήκαμε από τη λήθη μας όταν δολοφονήθηκε ο Άλκης και αντιμετωπίσαμε την οπαδική βία ως κάτι πρωτόγνωρο. Ξανά.

Πάμε πάλι στα… αθλητικά. Που μόνο αθλητικά, βέβαια, δεν είναι. Σκεφτείτε τι έχει συμβεί μέσα σε ένα 24ωρο. Άγριο ξύλο στο Νίκη Βόλου-ΑΕΛ και οριστική διακοπή του αγώνα, με την αστυνομία, μάλιστα, να αδυνατεί να εκκενώσει το γήπεδο και να κάνει καλά καμιά 50αριά νοματαίους, και άγριο ξύλο μεταξύ οπαδών στα Γιάννενα, με έναν 30χρονο να χαροπαλεύει στο νοσοκομείο! Σκεφτείτε, αν θέλετε, τι έχει γίνει από την 1η Φεβρουαρίου 2023, όταν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη και, ξαφνικά, τον θυμηθήκαμε πάλι όλοι και αρχίσαμε τα μεγάλα λόγια. Επίθεση με ρόπαλα στη Θεσσαλονίκη, ξύλο στη Νίκαια μεταξύ Ιωνικών και Προοδευτικάνων, χαμός στο Περιστέρι δύο φορές, της μουρλής το πανηγύρι σε αγώνα της Α' ΕΠΣΑ ανάμεσα σε Χολαργό και Ηλυσιακό, πόσα «πεσίματα», πόσα ραντεβού μεταξύ των «μεγάλων», πολλά εκ των οποίων αποφεύχθηκαν στο παρά ένα. «Ντου» από εδώ, «ντου» από εκεί. Κάντε, δε, μόνο μια γύρα στα social media να δείτε τι γράφουν στα σχόλιά τους οι οπαδοί εκατέρωθεν. Τι μίσος υπάρχει, τι… υποσχέσεις για τα «θα σου κάνω, θα σου δείξω» δίνονται. Και δεν ασχολείται άνθρωπος! Και όταν λέω να ασχοληθεί, δεν εννοώ με νέα μέτρα ούτε με συλλήψεις.

Και εξηγώ: Η αστυνομία ξέρει πολύ καλά τι γίνεται. Και κάνει και συλλήψεις. Ε και; Πόσοι παραμένουν μέσα μετά τη σύλληψή τους; Πόσοι… φοβούνται ότι μπορεί να τους μπαγλαρώσουν; Μήπως, τελικά, είναι υπερήφανοι κιόλας, όταν τους φοράνε χειροπέδες και το έχουν σαν παράσημο, δείχνοντάς το στους υπόλοιπους; Και τι ακριβώς συζητάμε όταν χθες, στο Πανθεσσαλικό, 30-40 οπαδοί ΜΟΝΟ τις «έπαιξαν» και δεν μπόρεσε η αστυνομία και τα επεισόδια να σταματήσει και να εκκενώσει το γήπεδο! Δεν πρέπει να έχει γίνει αυτό πουθενά αλλού στον κόσμο. Όσο για τους νόμους, μόλις πέρυσι δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο νόμος 4908/2022 για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας. Μεταξύ άλλων προβλέπει αύξηση του πλαισίου ποινής για εγκλήματα οπαδικής βίας από έξι μήνες έως 5 έτη, ειδικό ποινικό αδίκημα για όσους κατά τη διάρκεια αθλητικού αγώνα έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, ενώ απαγορεύεται η αναστολή έκτισης ποινής για εγκλήματα τέτοιου είδους. Το… καλύτερο στο νέο αυτό νομοθετικό πλαίσιο είναι ότι θεσπίζονται μέτρα προώθησης του αθλητικού εθελοντισμού και ενίσχυσης του πνευματικού αθλητισμού. Γελάει το σύμπαν! Ή μάλλον κλαίει… Μια μάνα, για παράδειγμα, κάτι περισσότερο από έναν χρόνο τώρα, επειδή της έσφαξαν το παιδί. Και από θαύμα και μόνο από θαύμα δεν έχουμε και άλλες μανάδες να κλαίνε συχνότερα.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ούτε τα νέα μέτρα ούτε οι συλλήψεις. Χορτάσαμε από δαύτα. Το θέμα είναι η παιδεία και η νοοτροπία συνολικά. Και αυτά αλλάζουν, ξεκινώντας από το μηδέν, σε σχολείο και σπίτι, ΤΩΡΑ. Που, βέβαια, αν ήμασταν ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος, θα έπρεπε… χθες να έχει ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα σε παράγοντες, αθλητές, διοικητικά όργανα, επιστημονική κοινότητα, δημοσιογραφικό κόσμο για το θέμα, χωρίς να συνδέεται κάθε φορά με την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν γίνεται να περιμένουμε να συμβεί κάτι «χοντρό», όπως το περσινό γεγονός, για να πάρει μέτρα -στη θεωρία, διότι δεν εφαρμόζονται ποτέ- η πολιτεία και τα κανάλια να φωνάξουν για λίγο. Ούτε, φυσικά, είναι σοβαρό να γίνεται… επίκληση από ορισμένους στη Θάτσερ. Διότι η Θάτσερ τι έκανε; Εκείνο, που της ζήτησαν οι παράγοντες να κάνει, προκειμένου να προστατεύσουν ένα από τα πιο κερδοφόρα προϊόντα στην Αγγλία: Το ποδόσφαιρο! Αν οι παράγοντες στην Αγγλία ήταν σαν ορισμένους δικούς μας, που έχουν κάνει εργαλείο τους την οπαδική βία, ρουθούνι δεν θα άνοιγε. Ήθελαν να πετάξουν έξω από το σπορ, που τους φέρνει λεφτά, όσους το δυσφημούσαν και το υπονόμευαν και η Θάτσερ υλοποίησε την επιθυμία τους. Προσέξτε, όμως: Το θατσερικό μοντέλο απλά μετέφερε τη βία έξω από τους γηπεδικούς χώρους. Είναι δυνατόν να ονειρεύονται κάποιοι αστυνομία στα γήπεδα και απαγορεύσεις για τους οπαδούς παντού; Είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ομολογούμε ότι είμαστε απολύτως αποτυχημένοι στο να αντιμετωπίσουμε όσα συμβαίνουν, φτάνοντας στο σημείο φέτος, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, να κάνουμε τον τελικό του Κυπέλλου στην Κύπρο; Είναι δυνατόν να περνάνε ξώφαλτσα τα μαχαίρια έναν χρόνο και δύο μήνες μετά τη δολοφονία ενός πιτσιρικά από πιτσιρικάδες και να μην ασχολείται ψυχή;