Πλάκα θα 'χει να το πάρει αυτή η Ολλανδία!

Η Ολλανδία, λοιπόν, έγινε η πρώτη ομάδα, που παίρνει το «εισιτήριο» για τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα, όπως και άλλοι φαντάζομαι, όχι γιατί έχω κάποιο πρόβλημα -κάθε άλλο- με τους συμπαθέστατους Ολλανδούς, που πέρασαν, αλλά γιατί περίμενα πιο αμφίρροπο παιχνίδι και σίγουρα πιο ανταγωνιστικές ΗΠΑ.

Για λίγο, στο τέλος, με τη μείωση του σκορ, πήγε να γίνει «ροντέο» η αναμέτρηση, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ούτε ένα πεντάλεπτο. Οι «οράνιε» πέτυχαν και τρίτο γκολ, τη στιγμή, δε, που έδειχναν ότι τους είχε πιάσει πανικός. Μόνο ένας δεν έβγαζε τέτοια εικόνα, άσχετα με το τι γινόταν, ενδεχομένως, μέσα του: Ο Λουίς φαν Χάαλ! Τον αναφέρω, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια προπονητική διάνοια, έστω και στη δύση της καριέρας της (71 αισίως), κάθεται στον πάγκο των «οράνιε».

Για να είμαι ειλικρινής, λοιπόν, βλέποντας την εικόνα των δύο ομάδων στη φάση των ομίλων, περίμενα να τραβήξει η ιστορία και να φτάσουμε ακόμη και στα πέναλτι. Ούτε καν. Ξέχασα, φαίνεται, και εγώ ο ίδιος ότι είναι άλλο πράγμα οι όμιλοι σε ένα Μουντιάλ και άλλο πράγμα τα νοκ άουτ. Τώρα ξεκινάει η διοργάνωση. Και όπως σχολίασε και ο Μιχάλης Τσόχος κάποια στιγμή στη μετάδοσή του, εδώ ξεχωρίζουν πια οι άντρες από τα παιδιά. Διότι καλή η αθλητικότητα, η ένταση, το ταλέντο, αλλά χρειάζονται πολλά, πολλά περισσότερα από εδώ και πέρα. Και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το γκολ του απίθανου Ντάμφρις στο 81'.

Εκεί, δηλαδή, που έλεγες ότι οι Αμερικανοί, πάνω στον ενθουσιασμό τους για το 2-1, θα φέρουν το ματς στα ίσα -και θα σβήσω το κείμενο- ήρθε ο εξτρέμ της Ίντερ και τελείωσε τη δουλειά, υπενθυμίζοντας ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν αρχίζουν να σφίγγουν τα γάλατα, «μιλάει» η φανέλα, η προσωπικότητα, το DNA της ομάδας, αν θέλετε. Ένα DNA, βέβαια, για την Ολλανδία, που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ξέρουμε για εκείνη.

Στη φάση των ομίλων η εικόνα της ήταν από μέτρια έως κακή. Είχε μια ανούσια κατοχή μπάλας, τίποτα το ιδιαίτερο στο παιχνίδι της και κατάφερε, χωρίς να φορτσάρει σχεδόν καθόλου, να πάρει την πρόκριση ως πρώτη, από ένα γκρουπ, μάλιστα, όχι δα και τόσο δύσκολο. Τι είχε, όμως; Αποτελεσματικότητα και ουσία! Σήμερα, είδαμε κάτι άλλο, που και πάλι, δεν νομίζω ότι άρεσε σε κανέναν. Ο Λουίς φαν Χάαλ άφησε στις ΗΠΑ την κατοχή μπάλας, και ειδικά στο δεύτερο 45λεπτο, με το σκορ στο 2-0, θαρρείς πως η Ολλανδία είχε… κοιμήσει τους Αμερικανούς! Ξύπνησαν για ένα πεντάλεπτο, αλλά για να γυρίσουν απλά πλευρό.

Ο κοινός παρονομαστής, ωστόσο, ήταν και πάλι η τρομακτική αποτελεσματικότητα των «οράνιε»! Είναι εκείνη η αποτελεσματικότητα, κακά τα ψέματα, που φέρνει κούπες στις μεγάλες διοργανώσεις των εθνικών ομάδων, όπου δεν υπάρχει χρόνος για τους προπονητές να «χτίσουν» σχεδόν τίποτα. Περπατώντας και όχι… πετώντας, όπως κάνουν συνήθως, οι Ολλανδοί πέτυχαν τρία γκολ και πάνε παρακάτω. Το ποδόσφαιρό τους δεν το λες ωραίο. Σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι ένα ποδόσφαιρο, που τους έχει φέρει στα προημιτελικά και ας κράζουν οι συνάδελφοι από τη χώρα της τουλίπας και όσοι αγαπούν αυτή την ομάδα, περιμένοντας να σπάσει η κατάρα. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι το ποδόσφαιρο, που τους έφερνε μια ζωή στην πηγή, χωρίς να πιούν νερό. Πλάκα θα έχει να το πάρουν φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, παίζοντας κάτι άλλο από αυτό, που τους έκανε «ιπτάμενους Ολλανδούς».