Ενας απολογισμός με δανεικά λόγια (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Ολοι εμείς γράψαμε πολλά για την τραγωδία που ζήσαμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Σήμερα σας μεταφέρω την επιστολή ενός εθελοντή δασοπυροσβέστη, που έφτασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, διατηρώντας τη σύνταξη και την ορθογραφία. Χωρίς άλλα σχόλια. «"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο "Σισμανόγλειο" με αναπνευστικά προβλήματα".

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας... Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία... Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε γι’ αυτό.

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα... Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50 μέτρων φλόγες να μας ζώνουν από παντού.

Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλείφουν τα σπίτια τους οι φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα χωρίς να μας βοηθούν όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα, την οποία δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρχαν.

Δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μάς δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από την Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη γι’ αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος, που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσω μάλλον ένα "ευχαριστώ", για να μη θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητά του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα... Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσανε πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι, οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Οταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σας καίει τους πνεύμονες; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου; Λίγη στάχτη στα μαλλιά... Δολοφόνοι...».

Η συζήτηση για την κλήρωση

Mία ποδοσφαιρική συζήτηση που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, λίγο πριν και λίγο μετά την κλήρωση για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι μία συζήτηση άνευ περιεχομένου. Αφορά την κατάταξη των ελληνικών ομάδων στα γκρουπ δυναμικότητας, την τύχη τους να προκριθούν και να καταφέρουν κάτι καλύτερο από μία «αξιοπρεπή εμφάνιση».

Δεν έχω καταλάβει γιατί αγωνιούμε για το γκρουπ δυναμικότητας στο οποίο θα καταταγούμε από την ώρα που ακόμα και ομάδες με την ίδια ή κατώτερη δυναμικότητα μπορούν να μας νικήσουν και να τα πάνε καλύτερα. Και πώς μπορούμε να περιμένουμε καλύτερη κατάταξη όταν οι εμφανίσεις μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι για κλάματα;

Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να αναφέρει κάποιος τις φορές που ο πρωταθλητής της χώρας έχει περάσει απευθείας στους ομίλους όταν σπάει συνεχώς τα μούτρα του... Από του χρόνου τα «σερί» πάνε περίπατο και ο πρωταθλητής θα παλεύει από τον τρίτο προκριματικό, με όλες τις αλλαγές που αυτό θα επιφέρει στον αγωνιστικό και τον οικονομικό τομέα. Δεν έχω καταλάβει τι νόημα έχει να κουβεντιάζουμε για «πορείες» την ώρα που δεν έχουμε φθάσει ούτε καν σε έναν τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Βέβαια, η κουβέντα για τις «πορείες» ικανοποιεί τον οπαδικό εγωισμό, που αυτο-ικανοποιείται με τους παρ' ολίγον θριάμβους. Οι ελληνικές ομάδες δεν μπόρεσαν να διακριθούν στην Ευρώπη, γιατί ποτέ δεν αντιμετώπισαν σοβαρά αυτή την πρόκληση. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να καρπωθούν τα πολλά χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ -τα οποία με την απροσμέτρητη ανικανότητά τους ουδέποτε μπόρεσαν να αξιοποιήσουν- ή να εκμεταλλευτούν «επικοινωνιακά» μία-δύο καλές εμφανίσεις.

Η Ευρώπη ήταν και συνεχίζει να παραμένει ένας πολύ μακρινός προορισμός για τις ελληνικές ομάδες και όσο περνά ο καιρός θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, γιατί οι ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες -που ενδεχομένως να μπορούσαν να καταφέρουν κάτι- καταστρώνουν τα πλάνα τους με γνώμονα τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Και μέχρι μία ελληνική ομάδα να προετοιμάζεται, να το δηλώνει και να μπορεί να το αποδείξει πως μπορεί να διακριθεί σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, το ποδοσφαιρικό πρόσωπο των ελληνικών συλλόγων θα είναι εκείνο του «ποδοσφαίρου γειτονιάς».