«Ομοψυχία» που μας κάνει άψυχους; Οχι δα... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Η προμετωπίδα, μόνιμη: «εθνική τραγωδία» βιώνουμε με τις πυρκαγιές, «εθνική ομοψυχία» χρειάζεται. Μόνο που και στις σύγχρονες τραγωδίες ισχύει ό,τι και στις αρχαιοελληνικές: η ίδια η έννοια της τραγωδίας έγκειται, εκτός των άλλων, στην ύπαρξη θύτη και θύματος. Οσο θα μπορούσαν να είναι ομόψυχοι ο Κρέοντας και η Αντιγόνη, ο Αίγιστος και ο Αγαμέμνονας, άλλο τόσο νοείται κάτι ανάλογο με τα μύρια πρόσωπα του σύγχρονου δράματος. Πρόσωπα ή θεσμούς. Πρόσωπα, πολλά εκ των οποίων είτε διέπονται από τη σχέση θύτη-θύματος είτε τα χωρίζει άβυσσος αντιλήψεων, κωδίκων ζωής, αξιών. Αβυσσος πολιτισμική, εν ολίγοις. Με την ευρύτατη έννοια.

Να γίνουν ή να φανούν ομόψυχοι ποιοι;

1. Οι αναρίθμητοι άνθρωποι που έχασαν το οξυγόνο τους και οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί που καιροφυλακτούν εξοπλισμένοι με υπομονή αλλά και με την ελπίδα πως στο μέλλον θα δικαιωθεί, κατά τα ειωθότα, η αρχή «ο επιμένων καταπατά»;

2. Ο άνθρωπος που έχασε το σπίτι του και ο ξενοδόχος που απαίτησε 150 ευρώ για να του προσφέρει στέγη;

3. Ο άμοιρος πυροσβέστης που τρέχει και δεν φτάνει, που όταν φτάσει ακούει τα εξ αμάξης από τους απεγνωσμένους κατοίκους και οι «αρχιερείς» του «λιγότερου κράτους», οι οποίοι τον ρίχνουν στην πυρά της αγανάκτησης των πυρόπληκτων; Ξέρετε, εκείνοι οι φωστήρες που δεν κάλυψαν 4.000 κενές οργανικές θέσεις πυροσβεστών, αλλά προσέλαβαν πανεύκολα αγροφύλακες.

4. Οι -εκτός των άλλων- πιθανοί πλημμυροπαθείς του εγγύς μέλλοντος και ο Βύρων Πολύδωρας, που δήλωνε ότι η αντιμετώπιση της φωτιάς στην Πάρνηθα ήταν ικανοποιητική;

5. Οι άνθρωποι που αποχαιρέτησαν με λυγμούς τον Κρόνιο Λόφο και ο Γ. Βουλγαράκης, που δεν είδε παρά λίγα καμένα δέντρα;

6. Το Καζίνο Πάρνηθας και οι ακτιβιστές που δικάστηκαν επειδή το έβαψαν διαμαρτυρόμενοι για το συνεχιζόμενο «φάγωμα» του βουνού;

7. Οσοι βουλευτές ίσως υπερψηφίσουν, κάποια στιγμή, την «αποτέφρωση» του άρθρου 24 του Συντάγματος και όσοι διαδηλωτές θα συγκρούονται την ίδια ώρα με τα ΜΑΤ;

8. Ο άγνωστος αρωγός, ο άνθρωπος ο οποίος έτρεξε να βοηθήσει τον γείτονά του να σώσει το σπίτι ή το λιοστάσι του και η τράπεζα που διαλαλεί με στεντόρεια φωνή την προσφορά της; Μια προσφορά η οποία, όπως εύστοχα έγραψε χθες ο Αλέξης Σπυρόπουλος, έπεται των προμηθειών που εισπράττει η τράπεζα από τις καταθέσεις στους λογαριασμούς αλληλεγγύης.

9. Οι εθελοντές του Υμηττού και οι «Κλουζό» της κυβερνητικής προπαγάνδας, εκείνοι που εμφάνισαν τους ανθρώπους ως «εμπρηστές» πασχίζοντας να τεκμηριώσουν την αρλούμπα περί «ασύμμετρης απειλής»; Λες κι αν ακόμα το βίντεο είχε καταγράψει πραγματικούς εμπρηστές, αυτοί θα ήσαν -ντε και καλά- τρομοκράτες που θέλουν «να αποσταθεροποιήσουν το κράτος»!

10. Οι άνθρωποι που κατανοούν, νιώθουν ή διαισθάνονται πως φθάσαμε στο «μη παρέκει» και τα δύο μεγάλα κόμματα που ευθύνονται για τον αποχαρακτηρισμό δεκάδων εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων;
Πώς στην ευχή θα γίνουν ομόψυχοι οι μεν και οι δε; Τι είναι η ψυχή; Κατά κεφαλήν εισόδημα που το προσδιορίζεις βγάζοντας τον μέσο όρο; Πώς συγκλίνουν οι θυμωμένες με τις «ταμένες» ψυχές; Ξέρετε, με εκείνες που αφιερώθηκαν στις «θεότητες» της κερδοσκοπίας, της καθεστωτικής λογι(στι)κής, των παιχνιδιών εξουσίας, των πελατειακών σχέσεων, του ανίκητου «εγώ».

Ατομικού «εγώ»: εγώ να κτίσω, να κάνω βοσκοτόπι, να καταπατήσω, να «λαδωθώ», για να πιστοποιήσω ότι αυτή η πλευρά του τέως δάσους δεν ήταν δάσος, αλλά απλό οικόπεδο που έδωσαν οι Τούρκοι στον παππού του παππού σου. Αλλά και θεσμικού «εγώ»: εγώ, το κράτος, να τα ανεχθώ ή να τα ενθαρρύνω όλα αυτά. Διότι στη λογι(στι)κή μου το οξυγόνο και το πράσινο δεν είναι τίποτε, εν αντιθέσει προς τις ψήφους των βολεμένων και τους φόρους, τις γονικές παροχές, τις κληρονομιές κτισμάτων.

Ποια ομοψυχία, λοιπόν; Αυτή στην οποία «κοτσάρουν» ένα «εθνική» για να μην πουν καθαρά ότι θα τελεί υπό την αιγίδα των ενόχων, των συνενόχων και των θυτών; Συγγνώμη, δεν θα πάρω. Αλληλεγγύη, ασφαλώς. Aπεριόριστη. Μάχιμη. Οχι «καπελωμένη». Ούτε απαλλαγμένη από την ομόθυμη απαίτηση να αναλάβει, ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου, τη στήριξή των θυμάτων το ίδιο κράτος του οποίου η παράλυση ευθύνεται για το δράμα τους.

Ούτε ευνουχισμένη από τα «δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες», που εκστομίζει η Ντόρα Μπακογιάννη όταν τη ρωτούν για τον ανεκδιήγητο κρατικό μηχανισμό. Την ώρα της μάχης το να επισημαίνεις όλα όσα δεν πάνε καλά δεν είναι πολυτέλεια. Ούτε βαρίδι. Είναι αναγκαίο. Αλλά για σταθείτε... Μιλάμε για την ίδια μάχη; Αλλοι μάχονται -ακόμη- για να σβήσουν φωτιές κι άλλοι ορμούν σε ανεμόμυλους για να πείσουν ότι αυτοί (ανεμόμυλοι και... σκέτοι άνεμοι) έφταιξαν. Ποια ομοψυχία, λοιπόν; Η «ομοψυχία» που σε κάνει άψυχο απέναντι στους ενόχους δεν εγγυάται παρά μόνο το δικό τους βόλεμα, τη δική τους άνεση. Και κάτι τέτοιο ίσως κυοφορήσει νέα δράματα.