Το μαύρο της ασχήμιας και του πένθους (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το μαύρο είναι το χρώμα της ασχήμιας. Το μαύρο απ' τα καμένα είναι, πλέον, μέρος του τοπίου. Συνηθίζουμε, σιγά σιγά, την ασχήμια του μαύρου. Τα παιδιά μας τρελαίνονται να ντύνονται στα μαύρα, είναι in. Επίσης, τρελαίνονται ν' ακούνε... μουσική από (και να μιμούνται, στο πώς μιλάνε ή στο πώς φτιάχνουν το μαλλί) κάτι ουρακοτάγκους, ντυμένους στα μαύρα, που ξερνάνε επί σκηνής. Ο εθισμός στο τέρας. Το προφήτευσε κάποτε, σαν άλλος ποιητής που τον ρωτήσαμε να μας πει τι βλέπει «στον αιώνα του», ο Μάνος Χατζηδάκις.

Η ευαισθησία τελειώνει έξω απ' την πόρτα μας. Ο ξενοδόχος, που ζητούσε λεφτά για να στεγάσει πυρόπληκτο κόσμο. Η ιδιοκτησία του φέρι, που τους έβαλε στην ουρά να κόψουν εισιτήριο, πριν τους επιβιβάσει για να τους περάσει απέναντι. Οι τράπεζες, που εισπράττουν την προμήθειά τους από κάθε κατάθεση στους λογαριασμούς αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη αρχίζει, μόνον, εκεί που «αρχίζουν και τελειώνουν» τα πάντα: στην τηλεόραση! Στους τηλεμαραθώνιους. Οι τραπεζίτες θα συνεισφέρουν. Θα το διαφημίσουν. Και θα εκπέσουν. Θα συνεισφέρουν αυτά που... μαζεύουν απ' τις προμήθειες!

Είναι καθαρά συμπτώματα βαθιάς διάβρωσης του ιστού. Κάποτε, στον Στρατό κάναμε αποψιλώσεις. Κάποτε, ήταν οικογενειακός-σχολικός θεσμός η δενδροφύτευση στην εξοχή. Ηταν χαρά. Λαϊκό γλέντι. Με φαγητά. Με μουσικές. Εκδρομή, κανονική. Κάποτε. Οταν ο ιστός, ακόμη, άντεχε. Συμπαγής. Ο φίλος μου Νίκος Μάλλιαρης, πρόεδρος του Αστέρα στην Καισαριανή, έφτιαξε στο «Μιχάλης Κρητικόπουλος» το Πάρκο των Διεθνών. Τώρα, μετά τις προηγούμενες φωτιές, ξεσήκωσε τα αθηναϊκά σωματεία να καλλωπίσουν τα γήπεδα όπου διεξάγονται τα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ. Να τα πρασινίσουν. Να σβήσουν το μαύρο και τις αποχρώσεις του.

Πηγαίνεις, εδώ και τρία χρόνια, στο νέο Καραϊσκάκη κι απ' έξω κυριαρχεί το μαύρο απ' την πίσσα της ασφάλτου και το γκρι απ' το μπετόν. Στην Τούμπα, τα ίδια. Αύριο, στο καινούργιο του Παναθηναϊκού ή της Λάρισας. Μεθαύριο, στης ΑΕΚ. Να δούμε. Θέλουν, υποτίθεται, να προσελκύσουν ανθρώπους στη γιορτή του παιγνιδιού. Αλλ' απαξιούν, ούτε που το βάζει ο νους, να κάνουν τα στάδια ανθρώπινα. Ο Μάλλιαρης είναι γραφικός. Αριστερός. Των δημοσίων σχέσεων. Μοναχικός.

Νιώθω, παρά ταύτα, καλά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν έχασε, ανάμεσα στα μάτια και στα δικά του events, την αίσθηση του ευρύτερου τοπίου. Είναι η αίσθηση, το πρίσμα, που ανέδειξε την ασημαντότητα του Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ή του ΑΕΚ-Σεβίλλη. Το (ελληνικό) ποδόσφαιρο αναγνώρισε και αποδέχθηκε, ανέλαβε και παίζει τον ρόλο του. Τον ρόλο του Nebensache. Του δευτερεύοντος (πράγματος). Επιτρέψτε μου ν' αμφιβάλλω εάν θα το συνειδητοποιούσαν, κι αναλόγως θα πολιτεύονταν, στην «προηγμένη» Δύση.

Το δείγμα γραφής της ΟΥΕΦΑ είναι χαρακτηριστικό. Και πειστικό. Το ποδόσφαιρο είναι ευθυμία ζωής. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι γκαλά. Η ΟΥΕΦΑ, την ώρα που ο πλανήτης ήξερε, επέμενε (βραχυκυκλωμένη μες στις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις) να παίξουν ΑΕΚ-Σεβίλλη. Το γκαλά της ευθυμίας... εκεί όπου, στην κυριολεξία, καίγεται ο τόπος. Η ζωή, εκεί όπου ο θάνατος καταπλακώνει το σύμπαν. Οτι καίγεται ο τόπος, το ξέρει όλος ο πλανήτης. Οτι θα μπορούσε να προχωρήσει η κλήρωση των ομίλων με «Σεβίλλη ή ΑΕΚ» και να γινόταν η ρεβάνς μετά, τους φαινόταν αξεπέραστο βουνό. Η ασφυξία του χαρτογιακά.

Το αντιλήφθηκαν, πάλι καλά, μονάχα αφού ανέπνευσε χθες για τελευταία φορά (κι ύστερα παραδόθηκε) ο Πουέρτα! Hasta siempre, Antonio. Το ανέβασε, νωρίς το απόγευμα, στο λογότυπό της η Marca. Με μια κορδελίτσα πένθους. Κατάμαυρη, εννοείται. Δηλαδή, απολύτως συμβατή. Το χρώμα της ασχήμιας είναι και το χρώμα του πένθους.