Ένα αφόρητο κλισέ για το ορόσημο του '87 (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πέρασαν, λοιπόν, είκοσι χρόνια... Αύριο το ελληνικό μπάσκετ θα γιορτάσει τη «στρογγυλή επέτειο» από τον θρίαμβο του 1987. Επειδή, όμως, η στήλη θα αφιερωθεί στην τρίτη αναμέτρηση των «αιώνιων αντιπάλων», ας προηγηθεί κατά μία ημέρα η διατύπωση ορισμένων σκέψεων με αφορμή τα εικοσάχρονα.

Αλήθεια, ποια στοιχεία της επικαιρότητας, σχετικά με το μπάσκετ, θα εθεωρούντο αδιανόητα στην προ '87 εποχή; Ισως όχι απολύτως εξωφρενική, αλλά πάντως υπερβολικά τολμηρή θα ηχούσε (τότε) η πρόβλεψη ότι το «ζευγάρι» των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος θα είχε να επιδείξει πέντε τρόπαια της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ενα ο μεν, τέσσερα ο δε.

Το... άλλο, όμως; Φαντάζεστε πώς θα αντιμετώπιζε ο κόσμος οποιονδήποτε προέβλεπε ότι κάποτε ένας Ελληνας μπασκετμπολίστας, ο Παπαλουκάς, θα ανέφερε ποιες ομάδες του ΝΒΑ καλύπτουν τις φιλοδοξίες του; Σαν (υποψήφιο) νούμερο σε Επιθεώρηση! Σαν να άκουγαν κάποιον χιουμορίστα να λέει στο καφενείο: «Ξέρετε, μου τηλεφώνησε ο πρωθυπουργός και μου ζήτησε να αναλάβω ένα υπουργείο, αλλά δεν τα βρήκαμε γιατί κανένα απ' όσα μου πρότεινε δεν καλύπτει τις φιλοδοξίες μου». Ναι, άλλαξε (και) το ΝΒΑ, όπως και η σχέση του με τον υπόλοιπο «πλανήτη μπάσκετ», εσείς όμως κρατήστε την... ελληνικού ενδιαφέροντος αυτοτελή πτυχή της αντιπαραβολής του «τότε» με το «τώρα».

Πολλά θα μπορούσε να επισημάνει κανείς για τη σχέση του ορόσημου- 1987 με το σύγχρονο status του αθλήματος. Επί του παρόντος, όμως, ας ασχοληθούμε με το αφόρητο κλισέ, που δυστυχώς θα ακουστεί και θα γραφεί πάλι κατά κόρον: «Τότε που άλλαξε ο ρους της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ...».

Ουδέν παραπλανητικότερον! Θα είχαμε δικαίωμα να μιλήσουμε για αλλαγή του ρου εάν νωρίτερα το μπάσκετ βρισκόταν σε καθοδική τροχιά. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβαινε. Το άθλημα έκανε, αργά αλλά σταθερά, βήματα προς τα πάνω. Εκείνα προετοίμασαν το μεγάλο άλμα του 1987. Αποτέλεσαν την εύφλεκτη ύλη της μετέπειτα έκρηξης. Τις μικρές ποσοτικές αλλαγές που έφεραν τη μεγάλη, ποιοτική τομή.

Το 1987 το είχαν προαναγγείλει: οι λαοθάλασσες των 20.000 και 30.000 που έσπευδαν να παρακολουθήσουν στο Καλλιμάρμαρο αγώνες της Εθνικής ή του Κυπέλλου Ελλάδας στα '70ς. Η σταδιακή αύξηση του ειδικού βάρους της Εθνικής, με αφετηρία, ίσως, τις δύο νίκες επί των Γιουγκοσλάβων -Βαλκανιάδα, Μεσογειακοί- το 1979. Η αντίστοιχη βελτίωση των συλλόγων. Ο Αρης των '80ς.

Γιατί το επισημαίνω; Διότι όποιοι υποτιμούν τις «μικρές» κινήσεις που οδήγησαν σε ιστορικές επιτυχίες με την ίδια ευκολία θα παραβλέψουν σύγχρονες, «μικρές» ανάγκες του αθλήματος. Οσοι θεωρούν ότι το 1987 προέκυψε από παρθενογένεση δύσκολα «γεννούν» καλές ιδέες για το μέλλον. Τόσο απλό.