Η αποχώρηση του μεγάλου φίλου (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Την περασμένη εβδομάδα έκανα ηθελημένα μια ντρίμπλα στο ραδιόφωνο. Ελεγα ότι ο κόουτς Λεμονής έχει περιθώριο μέχρι τις 15 Ιουνίου να περάσει στις μεταγραφές τους δικούς του. «Μετά», προσέθετα, «θα 'ρθουν αυτοί που πρέπει και θα τους φέρουν άλλοι». Αυτό που εννοούσα είναι ότι όταν τα περιθώρια αρχίσουν να στενεύουν θα διαλέξει ο Σωκράτης Κόκκαλης αυτούς που θέλει από τον κατάλογο αυτών που έχουν προταθεί και είναι ελεύθεροι –πλην της περσινής χρονιάς, τα τελευταία χρόνια έτσι έγινε. Επειδή, όμως, το άφηνα λίγο φλου το πράγμα, όλοι πίστευαν ότι εννοούσα πως όσο πλησιάζουμε προς τον Ιούλιο τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να κάνει τις μεταγραφές ο Γιώργος Λούβαρης.

Tο ότι ο Λούβαρης κάνει τις μεταγραφές του Ολυμπιακού είναι ένα από τα γοητευτικά ψέματα που ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της ΠΑΕ άφησε να γιγαντωθεί. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια που ο Λούβαρης είναι στον Ολυμπιακό απλώς κάποιες φορές έχουν γίνει δεκτές κάποιες εισηγήσεις του: και σε αυτές, όμως, πάντα τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ούτε προπονητές έφερε ποτέ του: ο τελευταίος την απόκτηση του οποίου εισηγήθηκε ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς το 1996, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κύκλος των παρασυμβούλων έλεγε του Κόκκαλη «μακριά από τον Σέρβο». Εκτοτε ο «Λου» ασχολήθηκε λίγο. Ενας λόγος είναι και ότι θεωρεί τους προπονητές ελάχιστα σημαντικούς: γι' αυτόν το ποδόσφαιρο είναι πάντα ένα παιχνίδι ποδοσφαιριστών –οι τριγύρω ελάχιστη σημασία έχουν. Στο μυαλό του Λούβαρη ο Μουράτης, που μάζευε τους παίκτες και τους έλεγε «πάμε δυνατά να νικήσουμε τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο», παραμένει ο καλύτερος κόουτς.

Φοβέρα

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο Λούβαρης δεν προσπάθησε ποτέ να εξηγήσει δημόσια μέχρι πού έφτανε η ευθύνη του. Πιθανότατα, έχοντας αναλάβει να γίνει η «ασπίδα» του προέδρου σε διοικητικό επίπεδο, δεν θέλησε ποτέ να εξηγήσει πού σταματούν οι αρμοδιότητές του: αν το έκανε, θα γινόταν κατανοητό ότι κάποια λάθη ήταν αποκλειστικά του Κόκκαλη και, από τη στιγμή που βασική αποστολή του ήταν να τον προστατεύει, θα είχε αποτύχει στο έργο του. Είναι ένας μεγάλος ντριμπλέρ ο «Λου»: τα λάθη του είναι άλλα από αυτά που νομίζει ο κόσμος! Με τον καιρό η δράση του μέσα στον Ολυμπιακό μυθοποιήθηκε. Ξέρω πέντε ανθρώπους που ορκίζονται ότι τους «έφαγε» ο αντιπρόεδρος: από τους πέντε τους τέσσερις ανακάλυψα πως ούτε τους γνωρίζει καλά καλά. Ηθελε όμως αυτές οι ιστορίες να κυκλοφορούν, για να νιώθουν λίγο στο μαγαζί τη φοβέρα του.

Στελέχη

Λένε πως είναι ένας άνθρωπος συγκεντρωτικός: αν δεν ήταν, η ΠΑΕ Ολυμπιακός μάλλον θα είχε βάλει λουκέτο. Ο συγκεντρωτισμός του Λούβαρη οφειλόταν στο γεγονός ότι ήθελε να γνωρίζει τι κάνει ο καθένας στην ΠΑΕ –κι αυτό δεν είναι εύκολο. Στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια εμφανίζονταν άνθρωποι που για άλλο λόγο προσλαμβάνονταν και άλλα έκαναν. Ερχόταν κάποιος για να ασχοληθεί με το μάρκετινγκ και συζητούσε για τα τηλεοπτικά, ερχόταν για να γίνει λογιστής της ΠΑΕ και ασχολούνταν με τους προπονητές, τον έβαζαν υπεύθυνο ακαδημιών και το πρώτο που έκανε ήταν νταραβέρι με τους μάνατζερ, εμφανιζόταν ως χορηγός και περνούσε διοικητική γραμμή στους ρεπόρτερ. Κάποτε υπήρχε μία υπάλληλος που, αντί να κάνει τη δουλειά της, δήλωνε εκπρόσωπος του Κριστιάν Καρεμπέ και έκλεινε τις συνεντεύξεις του! Δεν είναι απλή επιχείρηση ο Ολυμπιακός: είναι ένα μαγαζί με χαοτικό τομέα δράσης, που σου επιτρέπει να σκέφτεσαι ότι μπορείς να πάρεις πρωτοβουλίες. Τα τελευταία χρόνια κάποια στελέχη προτιμούσαν τις πρωτοβουλίες από τη δουλειά τους.

Όλα

Ο Γιώργος Λούβαρης υπήρξε ένας εξαιρετικός διευθυντής μιας εταιρείας με χαλαρή εσωτερική ιεραρχία –έτσι είναι από τη σύστασή τους όλες οι ΠΑΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα στέλεχος σαν τον Λούβαρη δεν το έχει ο Παναθηναϊκός και ο Τζίγκερ χρόνια τώρα το ψάχνει, διότι το χρειάζεται. Στην καλά οργανωμένη ΑΕΚ όποιος έμπλεξε με τη γενική διεύθυνση ή τρόμαξε και δεν ανέλαβε (Κιντής) ή κατάλαβε ότι αυτή η δουλειά δεν πληρώνεται (Ρόκας). Στον Ολυμπιακό χρόνια τώρα όλα περνάνε από τον Λούβαρη: ισολογισμοί, συμβόλαια, προσλήψεις, συμφωνίες, διαφωνίες –τα πάντα. Το πιο δύσκολο είναι οι άνθρωποι: στο ποδόσφαιρο σούπερ μάρκετ από το οποίο ψωνίζει κανείς στελέχη δεν υπάρχει και οι καλοί είναι όσοι αντέχουν. Οποιος άντεξε δίπλα του, άντεξε και την πίεση του Ολυμπιακού.

Επικριτές

Τον Λούβαρη τον κατηγορούσαν τα τελευταία χρόνια όψιμοι Ολυμπιακάρες που μοιράζουν πιστοποιητικά ολυμπιακοφροσύνης, δημοσιογράφοι που πίστευαν ότι έδινε αλλού τις ειδήσεις, μάνατζερ που τους χάλασε τις δουλειές, έμποροι του οπαδισμού και λογιών λογιών Κατάπτυστοι που θα ήθελαν να είναι στη θέση του. Από όλους αυτούς προτιμούσα πάντα τον κύριο Γιώργο κι ας μη μου είπε ποτέ μισή είδηση. Στο φινάλε, αξίζει σεβασμό, διότι στα αποδυτήρια της ομάδας μπήκε όταν ήταν πέντε χρόνων και ο πατέρας του φορούσε τη φανέλα του συλλόγου: ο Λούβαρης είναι Ολυμπιακός –για πολλούς από τους επικριτές του δεν παίρνω όρκο.

Οπαδοί

Αν ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν τα ανατρέψει όλα, η αποχώρησή του θα γίνει σύντομα και χωρίς φανφάρες: στο πρόγραμμα (;) υπάρχει μόνο μια συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του Πέτρου Κόκκαλη. Στον πρόεδρο μίλησε για τον Πέτρο με τα καλύτερα λόγια όταν αυτός τον φώναξε στο σπίτι του για να τον ρωτήσει τι νομίζει ότι πρέπει να γίνει. Ο Σωκράτης είναι κοινό μυστικό ότι θα προτιμούσε κάποια μέρα στο τιμόνι της ΠΑΕ τους δύο πιτσιρικάδες γιους του και ότι θα ήθελε ο Πέτρος να ασχολείται με τα θεσμικά, όπως και ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης, που είναι η άλλη αδυναμία του. Ομως ο Λούβαρης πιστεύει ότι ο Πέτρος ωρίμασε και ότι θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί στην ΠΑΕ. Λέγεται ότι πήρε αυτή την απόφαση όταν τον άκουσε να λέει στην τηλεόραση ότι ο Ολυμπιακός είναι μια επιχείρηση και ως τέτοια πρέπει να διοικείται: ο μεγάλος φόβος του Λούβαρη ήταν πάντοτε ότι μετά τη δική του φυγή τον σύλλογο θα τον διοικήσουν οι οπαδοί του πορτοφολιού του προέδρου. Αυτός ήταν πάντοτε απλώς ένας σπουδαίος φίλος του.

Εμφύλιος

Tο πιο ωραίο σχόλιο για το φινάλε (;) του ισπανικού πρωταθλήματος μου το έστειλε στο karpetshow@yahoo.gr ο φίλος αναγνώστης Σταύρος Κριμαλάκης. Μου γράφει χαρακτηριστικά: «Μόλις πριν από δεκαπέντε μέρες η Μπαρτσελόνα ετοιμαζόταν να παίξει στο "Βιθέντε Καλντερόν" κόντρα στην Ατλέτικο, συμπολίτισσα της διεκδικήτριας του τίτλου Ρεάλ Μαδρίτης. Ο αγώνας με την Ατλέτικο έμοιαζε το πιο δύσκολο από τα ματς που είχε στο πρόγραμμα μέχρι το τέλος της λίγκας. Οι οπαδοί της Ατλέτικο (αριστεροί και αντιεξουσιαστές στην πλειονότητά τους) όλες τις μέρες που προηγήθηκαν του αγώνα ζητούσαν επιτακτικά από τους παίκτες της ομάδας τους να καθίσουν να χάσουν ώστε να μην κατακτήσει τον τίτλο η Ρεάλ, απειλώντας μάλιστα ότι αν δεν υπακούσουν στην επιθυμία τους θα επιστρέψουν τα διάρκειας πίσω. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η Μπάρτσα νίκησε με το επιβλητικό 0-6, κάνοντας περίπατο και διασύροντας τους άμοιρους ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων, που πέρασαν το πιο εφιαλτικό βράδυ τους. Εντύπωση προκαλεί το ότι εναντίον των παικτών της γηπεδούχου δεν ακούστηκε κιχ από φίλαθλο της Ατλέτικο: όλοι ξέχασαν (;) τον διασυρμό σε χρόνο ρεκόρ και αντιμετώπισαν το ματς σαν να μην έγινε ποτέ. Το μόνο που έμεινε για να το θυμίζει ήταν κάποια καυστικά σχόλια της "Marca" –λογικά, μια και οι πιο πολλοί αναγνώστες της είναι οπαδοί της Ρεάλ....

Δεκαπέντε μέρες αργότερα η Μπαρτσελόνα ξέχασε τι έγινε στο "Καλντερόν", νόμιζε ότι θα αντιμετώπιζε μια αδιάφορη αγωνιστικά Εσπανιόλ και έπεσε θύμα της ίδιας νοοτροπίας και επιθυμίας! Υποδέχτηκε το Σάββατο τη "βασιλική" και συμπολίτισσα Εσπανιόλ (δεν είναι τυχαία η κορώνα στο έμβλημά της) στο "Καμπ Νου", ξεχνώντας τη δεξιά καταγωγή της, όπως και το ότι οι οπαδοί της έχουν βαρεθεί τα τελευταία χρόνια να βλέπουν τους υπόλοιπους Καταλανούς να πανηγυρίζουν διαδοχικούς τίτλους και πρωταθλήματα!

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται πάντα κρύο και οι Καταλανοί στο 90' του αγώνα με την Εσπανιόλ, όταν ο Ταμούδο έκανε το 2-2, πάγωσαν. Το ότι δεν θυμόνταν ότι την τελευταία φορά που η Εσπανιόλ έπεσε στη Σεγούντα υπεύθυνη ήταν η Μπάρτσα (τους), που τη νίκησε την τελευταία αγωνιστική και την έριξε, είναι τελείως ασυγχώρητο: άσε που έτσι κι αλλιώς θα 'πρεπε να προσέχουν, διότι οι εθνικιστές δεν αστειεύονται.

Σκέφτομαι: αν δεν υπήρχε αυτός ο άτιμος ο εμφύλιος σε αυτή τη χώρα, το ποδόσφαιρό τους δεν θα ήταν τόσο συναρπαστικό και εξελίξιμο, όσους παικταράδες κι αν έφερναν στα γήπεδά τους!».