Θα τραβήξουμε γραμμή; (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα τέσσερα ευρώ που πλήρωσα για να «καθαρίσει» η ΑΕΚ, τα δύο ευρώ για τη σωτηρία του Αρη, τα 30 λεπτά για τον Ολυμπιακό, τα 25 για το δάνειο του ΠΑΟΚ, τα 20 λεπτά για τη μετονομασία του Πανιωνίου σε νέο Πανιώνιο, ακόμα και τα 70 ευρώ που θα επενδύσω για να κάνει γήπεδο ο Παναθηναϊκός, με πειράζουν λιγότερο από το χιλιαρικάκι που μου έφαγαν για να κάνουν το 2004.

Επίσης δηλώνω υπεύθυνα ότι θα αντέξω την κοροϊδία να χαρακτηριστεί το ηλεκτρονικό ταμπλό του Καραϊσκάκη «κινητό» για να το κονομήσει τζάμπα ο Ολυμπιακός από το 2004 και ότι το Υφυπουργείο Αθλητισμού πληρώνει το ρεύμα του γηπέδου μπάσκετ του ΠΑΟΚ στην Πυλαία. Οπως και θα ανεχτώ ο Γιώργος Ορφανός να δημιουργεί ομοσπονδίες χειμερινών αθλημάτων για να επιδοτεί τις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Σε δεύτερη σκέψη, ακόμα και το αίτημα του Ηρακλή να πάρει δάνειο με κρατική εγγύηση έχει βάση. Γιατί και ο ΠΑΟΚ με τον ίδιο τρόπο δεν το πήρε; Αυτό όμως που δεν αντέχω είναι στο όνομα της ελευθεροτυπίας η αβάντα στις διοικήσεις των ΠΑΕ να ονομαστεί πολυφωνία. Εχουμε φτάσει στο σημείο ο Τύπος, που θα έπρεπε να στηλιτεύει την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, να προτρέπει ή και να απειλεί τους πολιτικούς ότι αν δεν τα δώσουν στην ομάδα του θα τους ξεφωνίζει, θα προβάλλει τις «κινητοποιήσεις» των οργανωμένων, συνήθως προσθέτοντας και μερικούς εκατοντάδες για το μπούγιο. Με μοναδικό επιχείρημα το «γιατί και οι άλλοι τα ίδια δεν κάνανε;». Ναι, ρε. Τα κάνανε. Και λοιπόν; Το ότι τη δεκαετία του '80 κάποιοι ξεσκιστήκανε να τρώνε σημαίνει ότι και σήμερα πρέπει να δικαιολογήσουμε όσους συνεχίσουνε να τρώνε ή κάποια στιγμή να τραβήξουμε γραμμή και να επικροτήσουμε την απόφαση του δικαστηρίου για τους καθηγητές της Παντείου; Κύριοι, είμαστε σε ένα σημείο που η δημοσιογραφία δεν μπορεί να καθορίζεται ατομικά, αλλά συνολικά. Δεν μπορεί να λέμε «πολυφωνία» και να εννοούμε «πολυευρία». Που μια εφημερίδα έχει ετερόκλητες απόψεις για να μαζέψει ετερόκλητα ευρώ, με τη λογική ότι κάθε πελάτης θα βρει και μια πουτάνα που να τον ικανοποιεί. Δεν λαμβάνω υπ' όψιν τον μέσο οπαδό. Υπάρχουνε και μερικοί που στρίβουν αλλά οι περισσότεροι είτε είναι πολύ νέοι για να ενδιαφέρονται από πού χρηματοδοτούνται οι ομάδες είτε πολύ βλάκες για να καταλάβουν ότι όταν έχουν πάρει λεφτά για την ομάδα του αντιπάλου και ζητάει το ίδιο για τη δική του θα του τα πάρουν διπλά. Τους μόνους που λαμβάνω υπ' όψιν είναι τους 10-20 συναδέλφους που τη γνώμη τους σέβομαι. Και ρωτάω: «Θα τραβήξουμε γραμμή;». Γιατί ο αγώνας δεν γίνεται ούτε στο Ιράκ ούτε στην παραλία. Γίνεται ανάμεσά μας. Και για να γίνει θα πληρωθεί με φύλλα.

«Ο Μανού έχει ένα στοιχείο που είναι εξαιρετικό, την ταχύτητα, αλλά πρέπει να δουλέψει σε κάποιους άλλους τομείς. Δεν φταίει αυτός. Τόσα χρόνια αγωνιζόταν σε μικρές ομάδες (Αμαδόρα και Αλβέρκα), που έπαιζαν κλειστά, με ένα μόνο επιθετικό και χωρίς να επιτίθενται οργανωμένα. Η ταχύτητα είναι το μεγάλο του προσόν, αλλά όταν πρέπει να επιτεθεί οργανωμένα αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα. Εχει πρόβλημα στην τελική πάσα. Θα του έκανε καλό να αγωνιζόταν σε μία ομάδα στην οποία θα είχε την πολυτέλεια να κάνει κάποια λάθη». Πάρτε τη δήλωση του Φερνάντο Σάντος, αλλάξτε το όνομα της Αμαδόρα με το «Καλαμαριά» και το όνομα του Μανού με αυτό του Χάρη Παππά και δεν χρειάζεστε τίποτα άλλο για να καταλάβετε το πρόβλημα της ένταξης του Παππά στον Ολυμπιακό. Ο Χάρης Παππάς είχε συνηθίσει να παίζει με την αντίπαλη ομάδα και να υπερέχει, να του πετάνε την μπάλα εμπρός και να έχει να αντιμετωπίσει από έναν έως κανέναν αντιπάλους. Να κοντρολάρει όμως την μπάλα έξω από την περιοχή γυρίζοντάς την πίσω μέχρι να βρεθεί άνοιγμα σε άμυνα-μπετόν ο Χάρης Παππάς δεν μπορεί να το κάνει και είναι αμφίβολο ότι θα το μάθει. Το ότι πιθανότατα θα έχει μία ακόμα ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού ο Παππάς το οφείλει στη συμπεριφορά του. Οταν ο Τάκης Λεμονής τον φώναξε να του ανακοινώσει ότι καλό είναι να ψάχνεται για ομάδα, ο Παππάς του είπε ότι έχει ακόμα ένα χρόνο συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, ότι με τον Ολυμπιακό υπέγραψε και ότι δεν πάει σε καμία ομάδα εφόσον πιστεύει ότι φέτος θα δείξει πόσο μετράει. Ο «Sir Takis» μετά τη συζήτηση σκέφτηκε: «Λες, ρε, ο Χαρούλης κάτω από το baby face να κρύβει έναν τσαμπουκά που κανένας μας δεν έχει καταλάβει;», και το πιθανότερο είναι να του δώσει ακόμα μια ευκαιρία. Υπάρχουν πάντως στιγμές που πρέπει να κάνεις έναν απολογισμό πού βρίσκεσαι, πόσο ακόμα αντέχεις και αν συμπεράνεις ότι η διαδρομή πλησιάζει στο τέλος της τραβάς γραμμή, φιλάς τους συνεργάτες σου σταυρωτά και πας παρακάτω. Πριν από 15 χρόνια σε ένα μαγαζί που είχα και έπαιζα DJ, είχε έρθει ένας ροκάς ντυμένος στα μαύρα σαν μοιρολογίστρα. «Ελα, ρε φίλε. Μήπως μπορείς να παίξεις το "Disposable heroes";». Θυμόμουνα ότι ήταν των Metallica. Θυμόμουνα ότι είναι στο «Master of Puppets». Ελα όμως που δεν θυμόμουνα πού στο διάολο στον δίσκο βρίσκεται το τραγούδι. Οπότε έβγαλα τα γυαλιά από την τσάντα, τα φόρεσα και άρχισα να ψάχνω στον δίσκο. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι στην ηλικία των 44 ετών, μπροστά από ένα ροκά με τα μισά μου χρόνια, φόραγα γυαλιά πρεσβυωπίας ψάχνοντας να βρω ένα κομμάτι στο «Master of Puppets». Το βρήκα, το έπαιξα, αλλά αποφάσισα ότι μερικά πράγματα μπορούν να κρατάνε τόσο, μέχρι που να γίνονται γραφικά.

Είναι και ο μόνος τρόπος να εξηγήσει ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Γιώργο Λούβαρη για ποιο λόγο θα πρέπει να την κάνουν σιγά σιγά από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Γράφτηκε στο χθεσινό ρεπορτάζ ότι στον Ολυμπιακό θα αλλάξει «σημαντικότατο στέλεχος». Οπως ο Θεός έχει 100 ονόματα (το ίδιο και ο Αλλάχ και ο Γιέχβα, αλλά θα το αφήσω το θέμα) για να μπορούν να τον αποκαλούν οι πιστοί «Κύριο», «Πανάγαθο», «Παντοκράτορα» και τα σχετικά, χωρίς να πιάνουν στο στόμα τους το όνομά του επί ματαίω, το ίδιο και ο Λούβαρης στα 14 χρόνια που κάνει κουμάντο στον Ολυμπιακό έχει αποκτήσει καμιά εκατοστή ονόματα για να μπορούν να τον αναφέρουν οι ρεπόρτερ χωρίς να γράφουν το όνομά του. «Ανώτατο στέλεχος του Ολυμπιακού», «Παράγοντας που βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τον πρόεδρο της ΠΑΕ», «Κύκλοι από το περιβάλλον του προέδρου». Ολοι ξέρουν ότι για τον Λούβαρη πρόκειται, αλλά η ευγένεια επιβάλλει να μη γράφεται ποτέ το όνομα του «κυρίου Γιώργου», όπως είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος που αναφέρεται ο «Λου» ανάμεσα στους ρεπόρτερ. Οταν λοιπόν γράφτηκε ότι «σημαντικότατο στέλεχος» εγκαταλείπει την ΠΑΕ δεν χρειαζόταν πολύ για να συνδυαστεί η είδηση με μία άλλη προηγούμενων ημερών, ότι ο ρόλος του Πέτρου Κόκκαλη αναβαθμίζεται για να διαφανούν οι εξελίξεις. Οπως με το ντιτζεϊλίκι και τα γυαλιά, έρχεται μια στιγμή στη ζωή που ένας παράγοντας, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σωκράτης Κόκκαλης, αποφασίζει ότι το σπίτι της Μυκόνου μοιάζει θελκτικότερο από τα γραφεία της ΠΑΕ στην Πλατεία Αλεξάνδρας. Σε μια τέτοια περίπτωση λέει στους στενούς και ιδίας ηλικίας συνεργάτες του: «Γιώργο και Θόδωρε, ας αφήσουμε κάποια νέα παιδιά να αναλάβουν» και ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Γιατί όπως και με την περσινή του ποδοσφαιρική ομάδα και η παραγοντική του Ολυμπιακού πρέπει να είναι η πιο γερασμένη της Σούπερ Λίγκας. Και οι δύο πήραν διψήφιο αριθμό πρωταθλημάτων, αλλά και οι δύο χρειάζονται ανανέωση.
Μόνο που στην περίπτωση του Γιώργου Λούβαρη -αν δεν το θέλει- δεν θα υπάρξει άνθρωπος να τον αντικαταστήσει. Ο «Λου» καθαρίζει τους διοικητικούς του αντιπάλους με ρυθμούς φασόν που δεν έχει πιάσει ούτε ο Ράμπο με τους κομουνιστές. Χθες λοιπόν ακούστηκε ότι μαζί με τον Πέτρο Κόκκαλη στον Ολυμπιακό πάει ο Πατρίκ Κομνηνός. Ο οποίος στο παρελθόν πριν πάει στη Σούπερ Λίγκα ήταν διευθύνων σύμβουλος της ΑΕΚ. Ο Κομνηνός λέει ότι λόγω οπαδικών προτιμήσεων αποκλείεται να πάει ποτέ στον Ολυμπιακό, αλλά ανεξάρτητα από το ποιος κυκλοφόρησε τη φήμη προσέξτε το αποτέλεσμα. Ο Κομνηνός ακόμα και να ήθελε τελειώνει, ενώ ο Πέτρος Κόκκαλης εμφανίζεται «τραλαλί τραλαλό» που σκόπευε να πάρει τον ΑΕΚτσή στον Ολυμπιακό. Γι' αυτό το γράφω. Ο κυρ Γιώργος θα φύγει και δεν θα τον φύγουνε. Θέλει να φύγει; Εφυγε. Διαφορετικά τα παιδιά του Μωραΐτη θα παίζουνε μπάλα στην Τζια μέχρι να περάσουνε στην ηλικία τον κύριο Γιώργο, αλλά διοίκηση δεν θα δούνε. Στην ΕΠΟ για να πάρεις την προεδρία υπάρχει ένας νόμος. Η πεθερά σου πρέπει να προκαλέσει την πεθερά του αντίπαλου προέδρου σε αρματοδρομία με 4Χ4. Είναι και ο λόγος που ο Γκαγκάτσης έχει μείνει τόσα χρόνια πρόεδρος. Η πεθερά του είναι σαν τον Μπεν Χουρ. Ετσι και καβαλήσει το 4Χ4, όλες οι άλλες πεθερές κάνουν τσίσα τους από τον φόβο. Στο επόμενο επεισόδιο: μήπως μια πεθερά από το Βέλγιο είναι πεπρωμένο να νικήσει την κοντή και εύρωστη Ελληνοπούλα;