Ο Οτο κινδυνεύει από το γλείψιμο (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τις δύο προηγούμενες μέρες του ματς της Εθνικής μας ομάδας με την Ουγγαρία προσπάθησα να σας προετοιμάσω για το θρίλερ που θα ζούσαμε με τους Μολδαβούς. Η Εθνική μας γλίτωσε, αλλά αν ο Οτο Ρεχάγκελ δεν αντιμετωπίσει σοβαρά τα προβλήματά της το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει. Το ματς με τη Μολδαβία ήταν απλώς μια μεγάλη προειδοποίηση.

Η προσέγγιση που γίνεται στα ματς της Εθνικής ομάδας μετά την κατάκτηση του Euro του 2004 αγγίζει τα όρια του ανυπόφορου. Σταχυολογώντας διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν στον ελληνικό Τύπο έχω διακρίνει ως θέσεις τα εξής: 1) Η Εθνική μας ομάδα δεν είναι υποχρεωμένη να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής στα προκριματικά, γιατί ο σκοπός της είναι η πρόκριση, 2) οι παίκτες και ο προπονητής της Εθνικής δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, γιατί κατέκτησαν το Euro, 3) o Ρεχάγκελ είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου και δουλεύει με ένα σχέδιο που δεν είναι υποχρεωμένος να εξηγεί, 4) οι κλήσεις είναι άψογες, αφού κανένας μεγάλος παίκτης δεν αδικείται, 5) οι Ελληνες είναι υπερβολικοί και έπρεπε μόνο να του λένε αιώνια «ευχαριστώ». Με τέτοια αντιμετώπιση είναι τελείως φυσιολογικό ο Γερμανός να δηλώνει ότι δεν δέχεται καμία απολύτως κριτική. Ολες οι απόψεις είναι σεβαστές, πλην όμως στο τέλος ο Ρεχάγκελ θα πεθάνει από το γλείψιμο.

Υποχρέωση

Η άποψη ότι «ο σκοπός μιας ομάδας δεν είναι να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής, αλλά να παίρνει βαθμούς» αποτελεί τον βασικό λόγο που σε αυτή τη χώρα δεν βλέπουμε ποτέ καλό ποδόσφαιρο. Φυσικά και υπάρχουν ομάδες υποχρεωμένες να κάνουν βαθμοθηρία –όμως η βαθμοθηρία δεν μπορεί να είναι η λύση για πάσα νόσο. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το παιχνίδι αναμονής ή το κατενάτσιο. Αν ο τρόπος παιγνιδιού μιας ομάδας βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα, όσο ανυπόφορα βαρετό και να είναι το παιχνίδι της, δεν με χαλάει: το πολύ πολύ να μην καθίσω να δω τον αγώνα που δίνει η ομάδα, αλλά τον ιδρώτα του παίκτη που μάχεται για το αποτέλεσμα τον τιμώ. Ομως, άλλο πράγμα είναι η οργανωμένη άμυνα, η αναμονή με σχέδιο (που είδαμε για παράδειγμα στην Πορτογαλία), η πίστη σε έναν τρόπο παιχνιδιού που ακυρώνει τα ατού του αντιπάλου και σε βοηθά να κερδίσεις κι άλλο το τουρλουμπούκι που παίζει μετά την κατάκτηση του Euro η Εθνική μας. Ο σκοπός της Εθνικής είναι και οι βαθμοί, αλλά δεν μπορεί να είναι σκοπός το να κερδίζεις χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο: σιγά τους αντιπάλους που η ομάδα πρέπει να αντιμετωπίσει! Ο βασικός σκοπός της Εθνικής μετά το Euro θα ’πρεπε να είναι η πρόοδός της. Ο στόχος της θα ’πρεπε να είναι να δικαιολογήσει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στα μάτια ενός δύσπιστου ευρωπαϊκού κοινού που την παρακολουθεί και στα μάτια του ελληνικού κοινού που την ανακάλυψε αργά και την αγκάλιασε με συμπάθεια. Η Εθνική, ειδικά με αντιπάλους όπως η Μολδαβία, η Ουγγαρία, η Μάλτα, η Αλβανία, το Καζακστάν, η Γεωργία, όφειλε να παίξει και για την εξέδρα. Από πού κι ως πού απέκτησε το δικαίωμα να τη σνομπάρει, επειδή συμβαίνει να είναι φαβορί σε αυτά τα ματς;

Αποδείξεις

Οι παίκτες δεν έχουν δυστυχώς καταλάβει ότι μετά την κατάκτηση του Euro έχουν να αποδείξουν πολλά περισσότερα από ό,τι πριν από αυτό. Οποιος νιώθει ότι δεν έχει τέτοια υποχρέωση μπορεί να πει «αντίο» στην Εθνική ή να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ευτυχώς, η άποψη αυτή είναι απλώς μια φρικτή κουτή κολακεία: ελάχιστοι παίκτες αυτής της ομάδας έχουν εκφράσει ή υπονοήσει κάτι τέτοιο. Αρχίζω να φοβάμαι ότι αυτή την υποχρέωση του να δώσει κάτι παραπάνω δεν τη νιώθει ο Ρεχάγκελ κι αυτό με ενοχλεί: μετά το Euro η Εθνική μας αντιμετωπίζει κάθε αντίπαλο με έναν ποδοσφαιρικό καιροσκοπισμό που μοιάζει ανυπόφορος. Σε έναν όμιλο τελείως της πλάκας, σαν αυτόν που βρίσκεται η Εθνική, όλα αυτά τα ματς με τους μικρούς και αδιάφορους αντιπάλους μας θα έπρεπε να είναι για τον Ρεχάγκελ η μεγάλη ευκαιρία να χτίσει μια ομάδα. Το να προκριθούμε στα τελικά του Euro και να τερματίσουμε πάλι τέταρτοι στον όμιλο των προκριματικών του Μουντιάλ δεν μου λέει τίποτα. Η διάρκεια καταξιώνει μια ομάδα.

Τύχη

Ο Ρεχάγκελ είναι σαφώς τυχερός άνθρωπος, όμως η τύχη του δεν μας σώνει πάντα και κακώς το τονίζουμε αυτό. Η Εθνική ήταν τυχερή στο Καζακστάν –σόρι, αλλά στη Γερμανία πήγαν οι Ουκρανοί, που εδώ μας νίκησαν. Η επισήμανση της τύχης του προπονητή δυστυχώς καταστρέφει κάθε συζήτηση ακριβώς μόλις πάει να γίνει σοβαρή. Τα «άστρα» και τα «λότο» είναι εκφράσεις δημοσιογραφικής αμηχανίας που απλώς μασκαρεύουν την πραγματικότητα. Συναγερμό έπρεπε να έχουν σημάνει άπαντες για να προλάβουμε την (επικείμενη) κρίση.

Διαχείριση

Οι νίκες δεν μπορεί να λειτουργούν σαν παρωπίδες: η ομάδα που έπαιξε με τη Μολδαβία δεν είχε καμία σειρά. Λέγεται ότι δεν υπάρχει κανένας να παίξει αριστερός χαφ: δεν συμφωνώ. Εχουν αγωνιστεί με επιτυχία στη θέση, όχι μόνο ο Γιαννακόπουλος κι ο Παπαδόπουλος, αλλά ακόμα κι ο Καραγκούνης στον ΠΑΟ του Κυράστα με Μπασινά – Σόουζα στον άξονα και Μικάελσεν δεξιά. Δεν μπορεί για τη σύσταση της ενδεκάδας να μη λαμβάνεται ποτέ σοβαρά το προηγούμενο ματς. Στο δεύτερο ημίχρονο με την Ουγγαρία ήταν φανερή η κούραση των επιθετικών: δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρώπη που να αγωνίστηκε Σάββατο – Τετάρτη και να μην έκανε ο προπονητής της λίγο rotation. Το να αντιμετωπίζεις τους αγώνες πιστεύοντας ότι θα λήξουν μόλις σκοράρεις δεν είναι τακτική επιλογή, αλλά ταρζανιά!

Ευγνωμοσύνη

Στον Ρεχάγκελ η Ελλάδα θα χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη –μας έμαθε πολλά. Αλλά είναι ακόμα προπονητής της ομάδας. Ελπίζω να το θυμάται.

Αυτοί φταίνε!

Η ωραιότερη στιγμή της χθεσινής γενικής συνέλευσης της ΕΠΟ ήταν οι δηλώσεις που έγιναν στο τέλος. Η απόρριψη της ιδέας για τη διεξαγωγή πλέι οφ π.χ. ήταν μια εξαιρετική τοποθέτηση του προέδρου της ΕΠΟ απέναντι στη Σούπερ Λίγκα: έχει δίκιο ο πρόεδρος –σιγά μην αφήσουμε τον καθένα που πληρώνει να διοργανώνει όπως θέλει το πρωτάθλημα! Βρήκα εξαιρετική και τη συνολική τοποθέτηση του προέδρου για τη Σούπερ Λίγκα και τους παράγοντές της. Την άκουσα στην τηλεόραση και την κατέγραψα κατά λέξη! «Γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση», είπε, «όμως έχει πάρα πολύ νερό να κυλήσει στο αυλάκι, για θέματα βίας, θέματα προσέλκυσης φιλάθλων στα γήπεδα και βεβαίως το μεγάλο πρόβλημα που βγήκε από το ίδιο το γκάλοπ που έκανε η ίδια η Σούπερ Λίγκα, την έλλειψη εμπιστοσύνης των ίδιων των φιλάθλων των ομάδων προς τους παράγοντες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει σε έντονο βαθμό όλους μας, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ τους ανθρώπους που έχουν την ιδιοκτησία των ομάδων, τους ίδιους τους ανθρώπους που διοικούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και βεβαίως και εμάς», δήλωσε. Μιλάμε για ένα μεγαλείο ψυχής και φυσικά μια σπάνια πράξη ευαισθησίας: ο Γκαγκάτσης είναι ο μόνος Ελληνας που κατάλαβε ότι όταν ο κόσμος έκανε αρνητικές εκτιμήσεις για τους παράγοντες αναφερόταν ΚΥΡΙΩΣ στους ιδιοκτήτες των ομάδων! Ομολογώ ότι τώρα κατάλαβα γιατί στον Βόλο την ώρα της απονομής του Κυπέλλου δεν αναγγέλθηκε από τα μεγάφωνα το όνομά του: ο πρόεδρος φοβόταν, όχι ένα ξεφωνητό ανάλογο με αυτό που είχε πέσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το πρόσωπό του!

Κατά τα άλλα, τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση: ούτε καν η δήλωση του προέδρου της Σούπερ Λίγκας, Πέτρου Κόκκαλη, περί συμπόρευσης του επαγγελματικού και του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Εγώ το ξέρω ότι αυτοί κι ο Γκαγκάτσης είναι «ένα και το ίδιο». Ελπίζω να το κατάλαβαν κι ο Ορφανός με τον Κωστάκο και να το θυμούνται όταν θα πάει η Σούπερ Λίγκα να ζητήσει χρήματα από τον ΟΠΑΠ. Τέλος, έχω μια απορία. Αυτή η επιτροπή που θα πάει στον Ορφανό να ζητήσει λεφτά για τις Ενώσεις θα του πει κατά πρόσωπο όσα είπε χθες εναντίον του ο πρόεδρος στη Γενική Συνέλευση;