Ο Γερμανός... «στρατηγός Γκραντ» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Τα παράξενα κι όμως «Ρεχαγκελικά» τα ανέλυσαν αρκετοί συνάδελφοι. Τι μένει; Χαλαροί και με σχετικά εύθυμη διάθεση, απόρροιες -αμφότερες- της νικηφόρας έκβασης (ουφ) του ψυχοφθόρου αγώνα της Τετάρτης, να αναζητήσουμε ιστορικές αντιστοιχίες στο φαινόμενο Οτο.

Ορισμένοι το αποκαλούν «άστρο». Αλλοι, λιγότεροι, το χαρακτηρίζουν διορατικότητα τόσο αναπτυγμένη, ώστε δεν γίνεται αντιληπτή από τον κοινό νου. Φανταστείτε ότι ρωτάμε την Ιστορία: «Σε ποιο πρόσωπο παραπέμπει η ικανότητα του Ρεχάγκελ να εξασφαλίζει το ποθητό αποτέλεσμα, ακόμη κι όταν οι κινήσεις του φαντάζουν αλλόκοτες ή και καταστροφικές;». Ποιο πρόσωπο θα μας υποδείκνυε η Ιστορία;

Τον στρατηγό Γκραντ, εικάζω. Το «αστέρι» των Βορείων στον αμερικανικό εμφύλιο. Ο ίδιος είχε τονίσει ότι ποτέ δεν σκεφτόταν πολύ πριν κάνει κάτι, ούτε γνώριζε γιατί ακριβώς το έπραττε. Ναι, ο ίδιος -σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο τον αμφισβητούσε ο στρατιωτικός περίγυρος. Κέρδιζε, όμως, τη μία μάχη μετά την άλλη.

Ο φίλαθλος που δικαιολογημένα αδυνατεί να κατανοήσει μια κίνηση του κόουτς (ας πούμε την αντικατάσταση του Γκέκα), εύκολα προστρέχει στη νεοελληνική έκφραση: «Τι πίνει;». Στην περίπτωση του Γκραντ η έκφραση δεν ήταν μεταφορική. Ο στρατηγός-θρύλος κατανάλωνε αφάνταστες ποσότητες αλκοόλ, από τότε που ήταν λοχαγός. Κάποιοι είπαν στον πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν ότι ο Γκραντ ήταν πιωμένος, ακόμη κι όταν κατάστρωνε σχέδια μάχης. Ο Λίνκολν χαμογέλασε κι απάντησε: «Στείλτε στους άλλους στρατηγούς την ίδια μάρκα ουίσκι. Ισως αρχίσουν να νικούν κι εκείνοι...».

Λίγες ημέρες αφ' ότου οι Νότιοι συνθηκολόγησαν, ο θριαμβευτής στρατηγός έγινε αποδέκτης μιας τιμητικότατης πρόσκλησης του προέδρου: να παρακολουθήσουν μαζί, από τον προεδρικό θώκο του θεάτρου Φορντ, παράσταση όπερας. Οποιοσδήποτε άλλος θα χοροπηδούσε από τη χαρά του. Ο απρόβλεπτος Γκραντ, όμως, αρνήθηκε ευγενικά. Η γυναίκα του -είπε- έπρεπε να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά κι εκείνος δεν ήθελε να την αφήσει μόνη...

Αποτέλεσμα: η ζωή του σώθηκε. Το βράδυ της παράστασης ο Λίνκολν δολοφονήθηκε. Πιθανότατα ο δράστης, ο Μπουθ, θα σκότωνε και τον πρωτεργάτη της νίκης των Βορείων, εάν τον έβλεπε εκεί. Τότε, λοιπόν, οι πάντες σταμάτησαν να σπάνε το κεφάλι τους πασχίζοντας να εντοπίσουν -πίσω από τις νίκες του Γκραντ- τα όρια ανάμεσα στο σπάνιο ένστικτο και τη... σκανδαλώδη εύνοια της τύχης: η σωτηρία του ήταν θέμα τύχης, μόνο. Κάπου εκεί, όμως, κουράστηκε η τύχη να αγρυπνά. Οταν ο Γκραντ έγινε πρόεδρος, τα θαλάσσωσε.

Φοβάμαι ότι και η Εθνική κινείται, πλέον, με καύσιμα τη ρέντα και το πείσμα της. Η διαδικασία αυτή είναι αναστρέψιμη, αρκεί ο Γερμανός «Γκραντ» να πάψει να ποντάρει στη γοητεία του εξεζητημένου και του ανορθόδοξου. Θα το κάνει, όμως;