Ενας ράπερ που πρωταγωνιστεί σε «ροκ» ιστορία... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε: ένας Αμερικανός μπασκετμπολίστας που αγωνιζόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα, ευτραφής και με «καλοαναθρεμμένη» αίσθηση του χιούμορ, προθυμοποιήθηκε να συγκροτήσει τη «fat team»! Μια ομάδα ελαφρώς υπέρβαρων παικτών του ελληνικού πρωταθλήματος...

Εκείνο που δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ο κεφάτος Αμερικανός, για να ολοκληρώσει το καλαμπούρι, είναι πως -χρόνια αργότερα- το απολαυστικότερο «κερασάκι» στη... σουρεαλιστική «τούρτα» θα ήταν μια ιδέα: προπονητής της «fat team» ο Πίνι Γκέρσον! Κι όχι μόνο ένεκα σωματικής ομοιότητας με τους συγκεκριμένους παίκτες...

Πιθανότατα στο υπόλοιπο της καριέρας του, κάθε φορά που θα βλέπει ευτραφή παίκτη, ο Γκέρσον θα θυμώνει ή θα... ιδρώνει (ή και τα δύο). Οχι μόνο επειδή η γνωστή διένεξή του με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη είναι ένας διαρκής «πονοκέφαλος», αλλά επιπροσθέτως -και κυρίως- διότι τούτη η διαμάχη δεν δείχνει να του προσφέρει κάποιο «άρωμα νίκης» ή δικαίωσης. Κάθε άλλο.

Αρχές που έχουν... τέλος

Ανακαλέστε, απλώς, στη μνήμη σας την εικόνα του παχύτερου παρά ποτέ «Σόφο», ο οποίος ταυτοχρόνως αποδεικνύεται πολυτιμότερος «ever» στον τέταρτο και πέμπτο αγώνα εναντίον του Αρη: ο Σχορτσιανίτης δεν αντέχει να τρέχει, δεν αντέχει να παίζει πολύ, αλλά ο Ολυμπιακός δεν αντέχει χωρίς αυτόν! Δύσκολο να αντέξει ο κόουτς στην εύλογη κριτική: πόσο καλά λειτουργεί μια ομάδα, αν αδυνατεί να σταθεί χωρίς την αρωγή του «ξεχειλισμένου» από ταλέντο, πλην «ξεχειλωμένου» από κιλά σέντερ; Ακόμα πιο δύσκολο να αντέξει στον χρόνο ο «ανένδοτος» του Γκέρσον. Μοιραία ο κόουτς ρίχνει νερό στο κρασί του: «κανονικά» ένας τόσο παχύς «Σόφο» θα είχε θέση, όχι στην ομάδα, αλλά στο... πυρ το εξώτερον.

Η πάλαι ποτέ άτεγκτη γραμμή -απόρροια των αρχών του Γκέρσον- δείχνει καταδικασμένη να μοιάσει με τη επίθεση του Δον Κιχώτη στους ανεμόμυλους, οι οποίοι άλλωστε δεν είναι απείρως ογκωδέστεροι του σημερινού «Σόφο». Βλέπετε, όλες οι αρχές έχουν... τέλος.

Δύο τόσο διαφορετικές σεζόν

Ο Ολυμπιακός απέκτησε προ διετίας τον «Σόφο», που ήταν προσωπική επιλογή του Π. Αγγελόπουλου. Ποιος ξέρει, ίσως το άδοξο -και εν πολλοίς υποτιμητικό για τον ίδιο τον παίκτη- τέλος της θητείας του στον Αρη είχε επαυξήσει τη ροπή προς την «κακή ζωή», την κακή διατροφή, τα ξενύχτια. Το βέβαιο είναι ότι προϋπήρχε η «μποέμ» ιδιοσυγκρασία του «Σόφο». Τα κιλά του ανέκαθεν ήσαν πολλά. Πληθωρική όμως ήταν και η διάθεση των ανθρώπων του Ολυμπιακού να τον βοηθήσουν να τιθασεύσει το «κακό».

Ολα αυτά, την πρώτη χρονιά στους «ερυθρόλευκους». Καταρτίστηκε τότε ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασής του στου Ρέντη, όπου ο παίκτης «κλείστηκε» επί ένα μήνα -σαν φαντάρος σε κέντρο νεοσυλλέκτων. Τον ανέλαβαν διαιτολόγοι, έγινε σκιά του ο γυμναστής των «ερυθρολεύκων» Κώστας Χατζηχρήστος. Ο «Σόφο» δεν έγινε, βεβαίως, κομψός, αλλά ήταν αρκούντως «κομψή» η μεταχείρισή του εκ μέρους του Καζλάουσκας. Αγωνιζόταν αρκετά, προσέφερε πολλά. Με την έλευση του Γκέρσον στον Ολυμπιακό τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ο κόουτς αρνήθηκε να δει τον «Σόφο» ως ειδική περίπτωση που έχρηζε ειδικής μεταχείρισης. Ο παίκτης έγινε το μαύρο, ή μάλλον το παχύ, πρόβατο της ομάδας και η αντίδρασή του τον έκανε ολοένα και παχύτερο! Τα ξενύχτια του έγιναν σχεδόν επιδεικτικά, ακόμα και παραμονές αγώνων. Τα αυξανόμενα κιλά του φάνταζαν ως διαμαρτυρία, διαρκώς ογκούμενη. Τα στέκια της R&Β και hip hop μουσικής άρχισαν να τον «βλέπουν» τακτικότερα από όσο τον παρακολουθούσαν οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» στο παρκέ. Ενίοτε «ξέδινε» παρέα με τους συναδέλφους του Μπατίστ, Πεν και Χάτσον, αλλά ο Γκέρσον δεν θεωρούσε καθόλου διασκεδαστική την κατάσταση. Κι όταν έπαιζε; Η απόδοσή του συχνά «έβγαζε κακό» τον Γκέρσον, στο δε Μουντομπάσκετ «έβγαλε μάτια»...
Αναπόφευκτη η σύγκρουση

Η ρήξη ήταν θέμα χρόνου. Τέλος του 2006, με αφορμή ένα -από τα άφθονα- νυχτοπερπατήματά του, κλήθηκε σε απολογία και τιμωρήθηκε με πρόστιμο, το ύψος του οποίου ουδέποτε γνωστοποιήθηκε. Αρχές 2007, οι ενδείξεις περί τερματισμού της θητείας του στον Ολυμπιακό πύκνωσαν. Οταν μάλιστα ο Γκέρσον έκανε και τον γνωστό αστεϊσμό στο All Star Game της Λαμίας, λέγοντας ότι ο «Σόφο» θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην (καλεσμένη) ομάδα κάποιων υπέρβαρων showmen, πολλοί διερωτήθηκαν μήπως ο κόουτς πάσχιζε να εξωθήσει τον παίκτη, όσο το δυνατόν νωρίτερα, στο «αντίο».

Ελα όμως που η αμιγώς αγωνιστική «βαρύτητα» του παίκτη στον Ολυμπιακό ήταν ευθέως ανάλογη του σωματικού βάρους του! Ο «Σόφο» νικούσε στη «μάχη» με τον Γκέρσον. Το γνώριζε και σχεδόν... το έδειχνε: παραμονές του δεύτερου αγώνα με τον ΠΑΟΚ, στα πλέι οφ, πήγε με μια ώρα καθυστέρηση να παρακολουθήσει την προβολή video, αυτή που γίνεται για να αναλυθεί το παιχνίδι του αντιπάλου. Εξω φρενών ο Γκέρσον, άφησε τον Σχορτσιανίτη εκτός δράσης για πέντε παιχνίδια. Πιέσθηκε από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» και τον επιστράτευσε στα δύο κρισιμότερα εναντίον του Αρη. Πιθανότατα με βαριά καρδιά. Ισως βαρύτερη και από τον ίδιο τον «Σόφο»...

Αντικείμενο λατρείας

Καθ' όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο «Σόφο» έγινε, ουκ ολίγες φορές, αντικείμενο επευφημιών εκ μέρους της «ερυθρόλευκης» κερκίδας. Είτε αγωνιζόταν είτε όχι. Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα αν αυτό θα συνέβαινε, στην περίπτωση κατά την οποία ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν δυσφορούσε... εφ' όλης της ύλης με τον Γκέρσον. Επειδή, όμως, η δυσαρέσκεια είναι έκδηλη στις τάξεις των φίλων της ομάδας, προφανώς υπερισχύει της όποιας ενόχλησης μπορεί να προκαλέσει η «έλλειψη επαγγελματισμού» του Σχορτσιανίτη.

Ναι, ο «Σόφο» δεν είναι πρότυπο επαγγελματισμού και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ. Η μποέμικη παρορμητικότητά του έχει κάτι από αυτοκαταστροφή. Η «υπόθεση Σχορτσιανίτη», όμως, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Υπενθυμίζει κάτι: όποιος θέλει να δει έναν επαγγελματία, πρέπει να ξέρει να χειρίζεται έναν άνθρωπο. Με τις αδυναμίες του. Υπενθυμίζει, ακόμη, ότι το ταλέντο δεν χάνεται εξ ολοκλήρου αν «στεγάζεται» σε ένα σώμα που απέχει αφάνταστα από τις «αγαλματένιες» προδιαγραφές.

Οι μεγάλοι «ομοιοπαθείς»

Ευκαιρία να θυμηθούμε ότι μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών ήταν ο παχουλός Μαραντόνα. Σύμφωνοι, ο «Σόφο» δεν θα γίνει «Μαραντόνα του μπάσκετ». Αλλά πώς θα σας φαινόταν το... «Γκασκόιν του μπάσκετ»; Αλλο άθλημα, θα πείτε. Σωστά. Μήπως όμως δεν είχαν τα κιλάκια τους αστέρια του ΝΒΑ όπως ο Σακίλ Ο' Νιλ ή άλλοι παίκτες σαν τον Ολιβερ Μίλερ και τον Ρόμπερτ Τρέιλορ;

Μπορεί ο Σχορτσιανίτης να αδικεί τον επαγγελματία εαυτό του, υπερβαίνοντας κάθε όριο. Προφανώς το προτιμά, από το να αφήνει άλλους να αδικούν (αυτό τουλάχιστον θεωρεί) την ανθρώπινη φύση του. Το «σωστό» και το «λάθος» δεν έχουν θέση εδώ. Εδώ έχουμε ένα ράπερ που πρωταγωνιστεί σε μια «ροκ» ιστορία! Διδακτική όμως...