Το ρίσκο της ατομικής εκτροπής (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στο Ηράκλειο την Κυριακή το πρωί, στο αεροδρόμιο για το ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα τους, κυκλοφορούσαν τέσσερις σοκαρισμένοι Δανοί. Και δεν ήταν... τουρίστες! Ηταν ο διαιτητής (του Ελλάδα - Ουγγαρία) με τους βοηθούς και τον τέταρτο, άλαλοι με όσα (πρώτα πληροφορήθηκαν και ύστερα είδαν στην TV ότι) είχαν συμβεί το Σαββατόβραδο στο «Πάρκεν». Το σοκ δικαιολογείται. Δεν το έχουν, ως παράσταση, ότι μπαίνει μες στο γήπεδο κάποιος και κοπανάει τον ρέφερι.

Γι' αυτό και έκανε άλλωστε, το γεγονός, τόσο κρότο. Στο πλαίσιο του κρότου ακούγονται, συνήθως, διάφορες ανοησίες. Δεν θέλω, καν, να σκέπτομαι τον κρότο και την ανοησία εάν γίνει κάτι τέτοιο στην Εθνική Ελλάδος. Κι όμως το περιστατικό, εννοείται, ούτε χαρακτηρίζει την υπέροχη αλεγρία των ρόλιγκανς ούτε, φυσικά, «καταρρίπτει τον μύθο» τους. Επίσης, το ενδεχόμενο της ατομικής εκτροπής δεν είναι ζήτημα ούτε εθνικότητας ούτε ευρύτερης (γεωγραφικής) προέλευσης. Για ν' αντέχουν στερεότυπα όπως οι Βόρειοι, οι Μεσόγειοι, οι ψυχροί, οι θερμοί, κ.λπ.

Σημαντικά, σε αυτής της υφής τα συμβάντα, μπορεί να είναι άλλα πράγματα, π.χ. η drinking culture, η κουλτούρα του ποτού. Αυτό, ναι, παίζει καθοριστικό ρόλο. Διευκολύνει την παρενέργεια! Το ποδόσφαιρο, θέλει δεν θέλει, μαθαίνει να ζει με την κοινωνική παρενέργεια. Πότε ήταν που «μπήκαν μέσα» οπαδοί της Τότεναμ, στη λήξη του ματς, να πάρουν στο κυνήγι τους παίκτες της Τσέλσι; Και δεν θυμάμαι να έχω δει πουθενά (αλλού) οπαδό να μπουκάρει για να πάει ως τον αντίπαλο τερματοφύλακα, να του τσιμπήσει το μαγουλάκι και να του κάνει μες στα μούτρα την κλασική χειρονομία του αυνανισμού. Συνέβη, ωστόσο. Στο πράγματι καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Στην Πρέμιερ Λιγκ. Αστον Βίλα - Μπέρμινγκαμ.

Αυτά συμβαίνουν. Σημασία έχει, και διαφορά κάνει, η αντίδραση... αφού συμβούν. Είναι όπως με τον διαιτητή και τα ψεύτικα πέναλτι. Αλλού, ο διαιτητής παίρνει όλη την μπόρα επάνω του. Αλλού, πρώτος στόχος γίνεται ο βουτηχτής-ποδοσφαιριστής. Εδώ, η μπόρα έπιασε τον οπαδό αλλά, την ίδια στιγμή, καθόλου δεν τη γλίτωσε ο «ηθικός αυτουργός». Αυτός που προκάλεσε το πακέτο πέναλτι+αποβολή στο 89'. Πάουλσεν, με τ' όνομα! Το τέλειο μπουμπούκι. Γροθιά σε αντίπαλο, μακριά απ' την μπάλα, ενώ η άμυνα της Δανίας είχε καθαρίσει ένα κόρνερ. Ωρα ήταν, να πληρώσει κάτι ακριβό.

Πρόκειται για τον ίδιο Πάουλσεν που προβόκαρε τον Τότι στο Euro 2004 και προκάλεσε το φτύσιμο του Ιταλού. Αυτόν που σε Μίλαν - Σάλκε, Τσάμπιονς Λιγκ, άνοιξε λογαριασμούς με κάμποσους απ' τους Ιταλούς, και σπάζω το κεφάλι να θυμηθώ εάν ο Αντσελότι μετά, στην πρες-κόνφερανς, τον αποκάλεσε γαϊδούρι ή γουρούνι! Ο Φάντελ τον ήξερε απ' την Μπουντεσλίγκα, προφανώς τον πρόσεχε, κι ο Πάουλσεν βρήκε τον μάστορα που του άξιζε. Η Δανία, εκεί που στο γήπεδο θα έχανε (κατά πάσα πιθανότητα) 4-3, τώρα θα χάσει στα χαρτιά (σίγουρα) 3-0. Κι η αναμενόμενη τιμωρία έδρας θα τους δώσει να λένε για το κόστος. Οικονομικό, σύμφωνοι. Αγωνιστικό, κανένα. Και με το «Πάρκεν» ανοικτό και γεμάτο, δεν (φάνηκε ποτέ να) είναι καλύτεροι απ' την Ισπανία ή τη Σουηδία. Ισως, ούτε απ' τη Βόρεια Ιρλανδία.

Στις ανοησίες που κυριαρχούν όταν γίνεται κρότος, επιστρέφει το κουβεντολόι για τα κάγκελα στα γήπεδα. Εκείνα που κάναμε αμάν να τα ρίξουν. Το κάγκελο δεν είναι η λύση. Είναι ο τρόπος να κάνεις το κακό χειρότερο. Στο Euro 2000, στις Κάτω Χώρες, οι Ολλανδοί πήγαιναν τους Αγγλους χουλιγκάνους με το μαλακό, οι Βέλγοι (με το που έφταναν στην Οστάνδη) τους μπουζούριαζαν κατευθείαν σε κάτι κλουβιά που, άγρια θηρία για το τσίρκο να χώσεις μέσα, θα έβγαιναν στο πεζοδρόμιο οι φιλοζωικές οργανώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν στην Ολλανδία να μη συμβεί το παραμικρό και στο Βέλγιο να γίνει κόλαση.

Αμα θέλεις ο άλλος να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, προϋποτίθεται ότι του συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπο. Και, στο ποδόσφαιρο, παίρνεις το ρίσκο της ατομικής εκτροπής.