Το λάθος, η αδικία και το όραμα (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Για μία ακόμη φορά -ίσως σε μικρότερο βαθμό- ο Αντρέα Ματσόν δέχθηκε όποια πυρά εκτοξεύθηκαν για τον αποκλεισμό του Αρη από τον Ολυμπιακό, παρά το πλεονέκτημα της έδρας για τους «κίτρινους» που υπολογίζεται ως ισχυρός παράγοντας για μια επιτυχία στον ελληνικό χώρο. Ο Ιταλός δεν είναι ούτε ο Ομπράντοβιτς ούτε ο Πίνι Γκέρσον. Δεν αποτελεί το μεγάλο όνομα που θα γινόταν απόλυτα αποδεκτό από όλους τους αρειανούς ώστε, σε περίπτωση μιας μεμονωμένης αποτυχίας, όπως ήταν αυτή με τον Ολυμπιακό, να μπορεί να αποκρούσει όσες παραπάνω ευθύνες του αποδώσουν.

Ακόμη κι αν ο Αρης κατακτούσε το πρωτάθλημα, έχουμε την εντύπωση ότι οι «παραδοσιακοί» οπαδοί θα υποστήριζαν ότι η ομάδα τους έπρεπε να πορευθεί με έναν προπονητή μεγαλύτερου βεληνεκούς, για να διατηρηθεί στην κορυφή, χωρίς ουσιαστικά να αναγνωρίζουν την επιτυχία του Ιταλού.

Τελευταίως, μέσα στην απόγνωσή του από τον αποκλεισμό του Αρη στον πέμπτο αγώνα με τον Ολυμπιακό, απορούσε γιατί καλείται να αποκλείσει τον Πανιώνιο σε μια ακόμη σειρά πλέι οφ, εφόσον στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, η ομάδα του τερμάτισε τρίτη και θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να κερδίσει το εισιτήριο συμμετοχής στην Ευρωλίγκα. Είχε ξεχάσει βέβαια ότι ο περσινός, δικός του Αρης, ως τέταρτος, χρειάστηκε να αποκλείσει το τρίτο Μαρούσι για να «πιάσει» τελικά την Ευρωλίγκα. Τότε, δεν είχε μιλήσει για την αδικία που σήμερα τον έχει καταρρακώσει. Εκτιμώντας πόσο σημαντική ήταν η προσπάθεια που κατέβαλε στη διάρκεια της κανονικής περιόδου με εκτός έδρας νίκες επί του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου, ήθελε να εξαργυρώσει ένα εισιτήριο που άξια «έκλεψε» πέρυσι από το Μαρούσι. Το μικρό λάθος του Αντρέα Ματσόν ίσως τελικά να καταδεικνύει πόσο κουραστική γίνεται μια περίοδος όταν μπαίνει ο Ιούνιος και ακόμη αγωνίζεσαι για να εξασφαλίσεις κάτι που ίσως θα έπρεπε να σου ανήκει από καιρό. Ισως να σκέφτεται ότι είναι ήδη πολλές οι εξετάσεις που έχει δώσει και δεν χρειάζεται μια ακόμη εξεταστική περίοδος για να αποδείξει ότι μπορεί να εκπροσωπήσει εκ νέου και με καλύτερες προοπτικές το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρωλίγκα, δίπλα σε ομάδες-μεγαθήρια, όπως είναι ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟ. Σε τέτοιες στιγμές έρχονται στο μυαλό όσα παραπάνω ήθελες να κάνεις πριν από ένα χρόνο, αλλά δεν μπορούσες γιατί δεν το σήκωνε το μπάτζετ ή έγιναν μια-δυο λανθασμένες (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) επιλογές που ίσα ίσα «γέμισαν» το ρόστερ. Η φετινή πορεία του Αρη, όπου κι αν καταλήξει -που υπό κανονικές συνθήκες θα οδηγήσει και πάλι στην έξοδο στην Ευρωλίγκα, εκτός κι αν υπάρχουν τάσεις αυτοκτονίας- μάλλον θα πρέπει να απασχολήσει όλους αυτούς που μιλούν για οράματα και μεγαλεπήβολα σχέδια με το βλέμμα τους να στρέφεται σε κάτι παραπάνω από τη διεκδίκηση θέσεων. Θα πρέπει να τους απασχολεί περισσότερο πώς τελικά θα μπουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στη διεκδίκηση τίτλων για να δικαιολογήσουν και την απαίτησή τους να τους ακολουθεί ο κόσμος.