Λιμουζίνες και Albanmobile (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Στη μία πλευρά της Αμαλίας ένα περιπολικό της Αστυνομίας είχε σταματήσει ένα ταλαίπωρο Albanmobile, δηλαδή ένα Nissan 15ετίας, και έκοβε στον οδηγό κλήση για οδήγηση σε λεωφορειόδρομο. Στην άλλη πλευρά, ένας αστυφύλακας έκοβε κλήση σε έναν 60άρη που οδηγούσε χωρίς κράνος μια συνομήλική του βέσπα. Πίσω μου στην κατηφόρα της «Μεγάλης Βρετάννιας» διπλοπαρκαρισμένες Mercedes εμπόδιζαν Cayenne που προσπαθούσαν να τριπλοπαρκάρουν. Ενάμισι χιλιόμετρο πιο μακριά, στη Μιχαλακοπούλου, 20 κουκουλοφόροι κατέβαζαν την τζαμαρία του ΔΟΛ μπροστά στα μάτια του αστυνομικού φρουρού του κτιρίου. Αν αυτή είναι η εικόνα της Αθήνας που οραματίζεται ο Πολύδωρας και προσπαθεί να δικαιώσει ο άτυπα αυτοκινητιστικός βουλευτής της Ν.Δ. Αρης Σταθάκης, οποιοσδήποτε προσπαθεί να σαμποτάρει το σύστημα δεν είναι παράνομος, αλλά μαχητής της ελευθερίας.

Η Βουλή από τη «Μεγάλη Βρετάννια» απέχει ένα δίλεπτο με τα πόδια. Θα σεβόμουν λοιπόν τις γνώμες του Αρη Σταθάκη πολύ περισσότερο αν στις ευαισθησίες του για μια εύνομη κυκλοφοριακά Αθήνα περιλαμβανόταν και μια δίλεπτη βόλτα για να ρωτήσει τους αστυνομικούς γιατί κόβουν κλήσεις στον Αλβανό του λεωφορειόδρομου και σε ποιους ανήκουν τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Εκτός αν τα ονόματα των ιδιοκτητών τους προκαλούν τρόμο στους βουλευτές.

Για την ώρα, ο νέος νόμος εφαρμόζεται, όπως προβλεπόταν να εφαρμοστεί. Σαν εισπρακτικός μηχανισμός, ο οποίος φαίνεται και από το ύψος των προστίμων από ταμίες των δρόμων μεταμφιεσμένους σε αστυφύλακες. Γιατί το πόσοι οδηγοί μοτοσικλετών πιάστηκαν χωρίς κράνος και πόσοι οδηγοί αυτοκινήτων χωρίς ζώνη είναι αδιάφορο. Δικό τους είναι το κεφάλι. Πόσοι οδηγοί πιάστηκαν μεθυσμένοι στην Κολοκοτρώνη επίσης είναι αδιάφορο. Με πέντε χιλιόμετρα πάει το Σαββατοκύριακο η Κολοκοτρώνη και, αν γκαζώσει ο μεθυσμένος, μπορεί να φτάσει και τα επτά. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πόσους οδηγούς έπιασαν οι τροχονόμοι που οδηγούσαν μεθυσμένοι στη Συγγρού και την Παραλιακή. Μόνο που στην Κολοκοτρώνη ο αστυφύλακας μπορεί να περιμένει το αυτοκίνητο. Στη Συγγρού πρέπει να το κυνηγήσει και να το προλάβει. Για την επίθεση στον ΔΟΛ ελπίζω ότι ο φρουρός αστυφύλακας δεν μίλησε στον ενικό σε κάποιον από τους κουκουλοφόρους. Επίσης ελπίζω ότι, αν τον έπιασε φαγούρα, δεν κατέβασε το χέρι προς τη ζώνη, γιατί εύκολα παρεξηγείται η κίνηση ότι το χέρι πήγαινε για το περίστροφο, το οποίο όλοι ξέρουμε ότι δίνεται στους αστυφύλακες για να έχουν κάτι στη ζώνη. Αν πάντως κούνησε το χέρι, μπορούμε να τον κατηγορήσουμε ότι απείλησε τους κουκουλοφόρους. Αν όχι, μπορούμε να τον κατηγορήσουμε ότι τους άφησε να φύγουν επίτηδες.

Χθες δεν ήταν παρά ένα ακόμα μεσημέρι στην Αθήνα. Αβάσταχτα όμοιο με κάθε άλλο. Οταν αποφασίσουμε ότι οι νόμοι θα είναι νόμοι και δεν θα εφαρμόζονται ανάλογα με τα άλογα του αμαξιού του παραβάτη και ότι οι αστυφύλακες πρέπει να μοιάζουν με αστυφύλακες και όχι με κλητήρες Εφορίας, θα μπορούμε να μιλάμε για νόμο και μέτρα. Μέχρι εκείνη τη μέρα, από τον χρυσελεφάντινο πύργο της Βουλής ο Αρης Σταθάκης μπορεί να μιλάει για ένα σύστημα που δύο μέρες μετά την εφαρμογή του έχει ηθικά αποτύχει.

Πριν από 25 χρόνια, στις 10 το βράδυ στο Creta του Βερολίνου μαζί με την Κατρίν Κοβάλσκι παραλαμβάναμε το πρώτο «μέταξα» της βραδιάς, το οποίο φυσικά δεν θα ήταν το τελευταίο. Τη στιγμή που το γκαρσόνι άφηνε τα ποτά, δεν παρέλειψε να προσθέσει: «Αυτά είναι από τον Σήφη». Τον Σήφη τον ξέραμε. Ηταν ο ιδιοκτήτης του «Ζόρμπας» στο Σένεμπεργκ και ανήκε στην κατηγορία των ανδρών που εκτιμώ. Εκείνων που μετά τις 3 το βράδυ ποτέ δεν έχουν πει «όχι» σε γκόμενα που ιατροδικαστής δεν πιστοποίησε τον θάνατό της περισσότερο από 48 ώρες. Την παρέα όμως του Σήφη δεν την ξέραμε. Μπορούσαμε όμως εύκολα να υποθέσουμε ποιοι ήταν. Οχι μόνο από τα μουστάκια, αλλά και από τον προφανή αρχηγό της παρέας. Απόμακρος, οστεώδης, με εμφάνιση που -περισσότερο από τη δεκαετία του '70- παρέπεμπε στους χόμπος των σιδηροδρόμων του '30, ο Ψαραντώνης Ξυλούρης είχε φέρει στο Βερολίνο το συγκρότημά του για δύο εμφανίσεις στην Akademie der Kunst. Σηκώσαμε τα ποτήρια, ευχηθήκαμε «υγεία» στην παρέα των Κρητικών και καρφώσαμε το «μέταξα» με την ταχύτητα που μόνο ένα νεαρό αλκοολικό ζευγάρι μπορεί να έχει. Το γκαρσόνι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να έρθει για παραγγελία. Ηρθε με δύο «μέταξα» στο χέρι και με την υπενθύμιση. «Αυτά είναι από τον Μανώλη». Τα ήπιαμε λίγο πιο αργά από ό,τι τα πρώτα.

Η ατμόσφαιρα ήταν μια χαρά στο Creta, αλλά είχαμε ραντεβού κάπου αλλού. Είπα στο γκαρσόν να πάει κέρασμα ένα μπουκάλι στους Κρητικούς και να μας φέρει τον λογαριασμό. Πλήρωσα και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Δεν ήταν τόσο απλό. Το γκαρσόνι μας σταμάτησε, τεντώνοντας το χέρι που κρατούσε δύο «μέταξα». «Από τον Αντωνιό. Δεν μπορείτε να τον προσβάλετε. Εφόσον τον κεράσατε, πρέπει να πιείτε στην υγειά του». Ηπιαμε. Οπως «για να μην τον προσβάλουμε» ήπιαμε «μέταξα» στην υγειά του Γιάννου, του Νικόλα, του Σήφη του 2ου, του Μανωλιού του 2ου, αλλά και του 3ου, του Παναγή. Κανένας επίσης δεν προσβλήθηκε επειδή κάθε πέμπτο «μέταξα» πεταγόμαστε μέχρι την τουαλέτα να κάνουμε εμετό και να συνεχίσουμε. Από την αξέχαστη εκείνη λοιπόν βραδιά και κάποιες άλλες, όπως εκείνη που σε ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο ένας Κρητικός κυνηγούσε πυροβολώντας ένα κουνέλι που μας το είχε υποσχεθεί στιφάδο, αλλά είχε δραπετεύσει στο υπόγειο, έβγαλα κάποια συμπεράσματα.

Τέσσερις στους πέντε Κρητικούς είναι χρυσά παιδιά, φτάνει να ακολουθείς δύο χρυσούς κανόνες. Να είσαι προσεκτικός να μην τους προσβάλεις και να είσαι πρόθυμος να κάθεσαι και να τους ακούς χωρίς διακοπές και αμφιβολίες. Δηλαδή, αν ο Μανωλιός, ο εγγονός του καπετάν Σήφακα, θέλει να σου πει την ιστορία του παππού και πώς σκότωσε με το μαχαίρι του φρούτου ένα τάγμα Γερμανών αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε, εσείς ποιο λόγο έχετε να αμφιβάλλετε; Από το Gelzenkirchen είσαστε ή ιστορικός του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πρέπει να ρωτάτε λεπτομέρειες; Ναι, το καθάρισε το τάγμα ο Σήφακας και μετά πήρε και ένα λόχο αλεξιπτωτιστών στο σπίτι για να το έχει στην καβάτζα έτσι και το βράδυ τον πιάσει λιγούρα. Για να σε αγαπάει ο Κρητικός πρέπει να το παίζεις γκόμενα. «Τι λες, ρε παιδί μου! Και πώς το είπες ότι έγινε με τον Χίτλερ; Κατέβηκε στο Ρέθυμνο και πήγε στο σπίτι του παππού σου και του ζήτησε να αναλάβει το Afrika Korp; Και τι του είπε ο Σήφακας; Οτι αν ο Χίτλερ χωρίσει την Εύα Μπράουν και παντρευτεί τη Μαρίκα, την ξαδέλφη του, δεν θα μπορεί να του το αρνηθεί, αλλά μέχρι να γίνουν κουμπάροι, για το Afrika Korp θα πρέπει συνεχίσει να βολεύεται με τον Ρόμελ; Τώρα που το λες κάπου το έχω διαβάσει». Λέγε στον Κρητικό τέτοια και η φιλία σας θα μείνει αιώνια.

Οι Κρητικοί πρέπει να είναι οι πιο ευαίσθητοι Ελληνες σε θέματα μούρης και φιλότιμου. Από τη στιγμή που αποφασίσουν ότι αν δεν κάνουν κάτι ξεφτιλίστηκαν, θα το κάνουν και ας πεθάνουν. Αποφάσισαν λοιπόν ότι πρέπει να στηρίξουν την Εθνική και να δείξουν ότι είναι οι πιο πολιτισμένοι Ελληνες φίλαθλοι; Θα το κάνουν μέχρι υπερβολής. Οχι να μην ξεφωνίσουν στον ύμνο της Ουγγαρίας, αλλά αν χρειαστεί στον ύμνο της Μολδαβίας θα τραγουδούν, αφού θα έχουν μάθει τα λόγια. Και αν είχα γνώμη, σε αντίθεση με το Καραϊσκάκη που κάποιος θα ξεφωνήσει τον Κυργιάκο ή την Τούμπα που από το πουθενά όλο και κάποιο πανό θα σηκωθεί για να «δώσει λύση το κράτος στον ΠΑΟΚ», στο Παγκρήτιο, αν δεν γίνει η στραβή, η ατμόσφαιρα θα είναι ιδανική και για την Εθνική Ελλάδας και για την ομάδα που φιλοξενεί.

Για τη δήλωση του Κώστα Κατσουράνη ότι ο Τύπος στην Ελλάδα, ανάλογα με το αποτέλεσμα, τους κάνει ανύπαρκτους ή Μαραντόνες, δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω. Να προσθέσω όμως ότι η μεγαλύτερη κατάρα στην ελληνική δημοσιογραφία είναι το «τώρα τι λένε αυτοί που λέγανε».

Μετά τις νίκες με τη Μάλτα και την Ουγγαρία έφτασε η στιγμή της αντεπίθεσης των Ρεχαγκελικών. «Τώρα τι λένε αυτοί που έκαναν κριτική στον Ρεχάγκελ μετά την ήττα από την Τουρκία;». Το μόνο που μπορούνε να πουν είναι ότι η ομάδα που έφαγε τα τέσσερα από την Τουρκία έριξε ένα στη Μάλτα και δύο στην Ουγγαρία. Οι δύο νίκες δεν αναιρούν την ήττα, ούτε το αντίστροφο. Επίσης, σε συλλογικό επίπεδο το «τι λένε τώρα αυτοί που λέγανε» μπορεί να παίξει αμφίδρομα. Αν, για παράδειγμα, η μεταγραφή του Εμερσον στην ΑΕΚ και του Ριβάλντο στον Ολυμπιακό αποδεικνύει ότι οι παίκτες που έχουν περάσει τα 32 δεν είναι ξοφλημένοι, οι μεταγραφές του Παουτάσο και του Ρομέρο τι αποδεικνύουν; Οτι οι Αργεντινοί κάτω από τα 30 είναι νούλες; Είναι απόλυτα σωστό ότι μια μεταγραφή δεν μπορεί να κρίνεται πριν ο παίκτης πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Αλλά είναι επίσης το ίδιο σωστό ότι αν δεν μπορεί να κρίνεται αρνητικά, δεν μπορεί να κρίνεται και θετικά. Μόνο που όταν γράφεται το «τι λένε τώρα αυτοί που λέγανε», είναι μόνο για να μην προβάλλονται αμφιβολίες. Οταν είναι να προβληθούν ύμνοι «αυτοί που λέγανε», μπορούν κάθε χρόνο να τα ξαναλένε.