Θα βγάλουμε κι αυτή τη χρονιά με τα ίδια κόλπα; (SportDay /Χρίστος Χαραλαμπόμπουλος

Πολλοί «επενδυτές - πρόεδροι» ελληνικών ομάδων ανακαλύπτουν ότι το παιχνίδι έχει κέρδος και προσανατολίζονται στην κατεύθυνση της «κονόμας»

Είναι μία από τις τόσες ιστορίες με τον Βούδα που κυκλοφορούν στις προφορικές παραδόσεις των λαών της Απω Ανατολής και τις οποίες οι δυτικοί βρίσκουμε εξαιρετικά διδακτικές. Λέγεται ότι κάποτε ο Βούδας συνάντησε έναν άνθρωπο να περπατά με αρκετή δυσκολία στην πλαγιά ενός βουνού, με μία σχεδία στην πλάτη. Οταν τον ρώτησε γιατί κουβαλά τη σχεδία, εκείνος του απάντησε ότι μπορεί να συναντήσει ένα ποτάμι και ότι θα χρησιμοποιήσει τη σχεδία για να πάει απέναντι. «Και πού πηγαίνεις;» ξαναρώτησε ο Βούδας. «Δεν ξέρω» απάντησε ο ανθρωπάκος. «Και τότε, πώς ξέρεις ότι θα συναντήσεις ποτάμι;» είπε ο Βούδας. «Μα λένε ότι υπάρχουν παντού ποτάμια» είπε ο ανθρωπάκος και συνέχισε σκυφτός και αγκομαχώντας τον δρόμο του. Οι Κινέζοι που διηγούνται την ιστορία που διαβάσατε υποστηρίζουν ότι η καλύτερη συνταγή για την επιτυχία είναι να γνωρίζεις τι θέλεις, τι μπορείς και τι πρέπει να κάνεις. Για συνταγή, φαίνεται πολύ απλή για να είναι αληθινή, αλλά αυτή ακριβώς η απλότητά της είναι που την κάνει αξεπέραστη και διαχρονική.
Το «τι θέλεις» δεν είναι τίποτε περισσότερο από την επιλογή του στόχου, που είναι συνάρτηση των δυνατοτήτων σου και των συνθηκών. Αν κάποιος προσπαθήσει να ανακαλύψει τις ελληνικές ΠΑΕ που εφαρμόζουν την παραπάνω κλασική συνταγή, θα απογοητευτεί. Η συντριπτική πλειονότητά τους θυμίζει τον ανθρωπάκο που συνάντησε ο Βούδας στην κινεζική παραβολή. Πορεύονται χωρίς σχέδιο ελπίζοντας στην τύχη, κουβαλώντας μαζί τους πράγματα που τους είναι άχρηστα. Και αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί η πλειονότητα των ομάδων δεν διοικείται όπως θα έπρεπε να διοικείται μία εταιρεία, αλλά θεωρείται σχεδόν αποκλειστικό τσιφλίκι του ιδιοκτήτη της και των επιθυμιών ή των επιδιώξεών του. Τελευταίως, πολλοί «επενδυτές – πρόεδροι» ανακαλύπτουν ότι το παιχνίδι έχει περιθώρια κέρδους και προσανατολίζονται σε αυτή την κατεύθυνση. Της «κονόμας» ελληνιστί. Και η ομάδα είναι το όχημα για την επιδίωξη της «κονόμας» και της προβολής. Βεβαίως, όταν οι έξι στις δέκα ελληνικές επιχειρήσεις είναι παράνομες και φοροδιαφεύγουν, δεν είναι δυνατόν η ατμόσφαιρα της παρανομίας να λείπει από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Μία ατμόσφαιρα που συντηρείται με την ανοχή του κράτους, αν όχι και με τη βοήθειά του. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.
Οπως επίσης γνωστές είναι και οι επιλογές των ελληνικών ομάδων, όταν πλησιάζει η περίοδος των μεταγραφών. Υπάρχει, φυσικά, μία διαφοροποίηση ανάμεσα σε εκείνους που διεκδικούν το πρωτάθλημα και οι οποίοι είναι τρεις τον αριθμό και στους άλλους. Τις επιλογές των πρώτων δεν καθορίζει η εξυπηρέτηση κάποιου μακροχρόνιου σχεδιασμού, αλλά ενός βραχυχρόνιου και εξαιρετικά ευέλικτου. Αν πάρουν το πρωτάθλημα ή καταφέρουν να βγουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα κάνουν κάποιες μεταγραφές μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν την εικόνα στους οπαδούς τους ότι έχουν βλέψεις για κάτι περισσότερο από το ελληνικό πρωτάθλημα.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνο που τους ενδιαφέρει μόνο είναι τα χρήματα από τα μπόνους της ΟΥΕΦΑ, τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τα εισιτήρια. Αν τους ενδιέφερε η διάκριση στην Ευρώπη θα έπρεπε να την κυνηγήσουν με κάποιο σχέδιο, που φυσικά δεν υπάρχει, γι’ αυτό και δεν πάνε ποτέ μακριά. Μικρομάγαζα χωρίς φιλοδοξίες και συνακόλουθα χωρίς διακρίσεις. Τελευταία, οι μεγάλοι φαίνεται ότι ανακαλύπτουν την σπουδαιότητα της ανανέωσης του αγωνιστικού υλικού τους με νεαρούς ποδοσφαιριστές. Μία ανακάλυψη που υπαγορεύεται από την ανάγκη και τη φθήνια.
Διαφορετικά, θα είχαν κάνει επενδύσεις στα τμήματα υποδομής, σε ανθρώπους και εγκαταστάσεις. Αλλά εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι τα άμεσα οφέλη και όχι τα μακροπρόθεσμα, που αν είναι και αποτέλεσμα σχεδιασμού έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια. Βλέπετε, εκείνο που προέχει στον σχεδιασμό τους είναι να εξασφαλίσουν τον έλεγχο των θεσμικών οργάνων του ποδοσφαίρου για να είναι σίγουροι ότι οι διακρίσεις δεν θα είναι αποτέλεσμα των αγωνιστικών επιδόσεών τους. Οσο για το «προϊόν» τους και την ποιότητά του, οι αφελείς είναι πολλοί και θα τους συντηρήσουν.

Τα πετρέλαια του Βόρειου Πόλου
Σχεδόν πάντα, όταν ακούτε ή διαβάζετε κάτι σχετικό με την κλιματική αλλαγή, οι προβλέψεις για το μέλλον του πλανήτη μοιάζουν εφιαλτικές. Φαίνεται ότι η κλιματική αλλαγή συνοδεύεται από την αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη που θα επιφέρει σταδιακά το λιώσιμο των πάγων, το οποίο με τη σειρά του θα προκαλέσει την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και σοβαρές πλημμύρες σε πολλές παράκτιες περιοχές του πλανήτη, αλλάζοντας δραματικά όχι μόνο τη γεωγραφία τους αλλά και τον ίδιο τον τρόπο ζωής όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Στον Βόρειο Πόλο, τα σημάδια είναι ήδη ορατά. Ο αρκτικός κύκλος από το 1979 έχει χάσει το 20% των παγετώνων του. Οι δορυφόροι της ΝΑΣΑ έδειξαν ότι τον Μάρτιο του 2006 οι παγετώνες μειώθηκαν κατά 300.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2005.
Σύμφωνα με μία από τις πιο «αισιόδοξες» προβλέψεις για το μέλλον του, όπως εκφράζεται από το πανεπιστήμιο του Μπέργκεν στη Νορβηγία, το 2070 δεν θα υπάρχουν καθόλου πάγοι στην περιοχή την περίοδο του καλοκαιριού! Αλλες επιστημονικές έρευνες προβλέπουν ακόμα πιο σύντομη επαλήθευση αυτού του εφιαλτικού σεναρίου. Κάποιοι έχουν θορυβηθεί και έχουν αρχίσει να κινητοποιούνται, αλλά κάποιοι άλλοι, κυρίως πολιτικοί και επιχειρηματίες χωρών του αρκτικού κύκλου, αντιμετωπίζουν το λιώσιμο των πάγων όχι ως δραματικό πρόβλημα αλλά ως απίστευτη τύχη. Ο λόγος είναι απλός: κάτω από τους πάγους κρύβεται τουλάχιστον το ένα τέταρτο των παγκόσμιων ανεξερεύνητων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η απουσία των πάγων ανοίγει τον δρόμο για την εξόρυξη και την εκμετάλλευσή τους, και παράλληλα στήνει τα θεμέλια για ένα νέο σκληρό γεωπολιτικό παιχνίδι σε μια άλλοτε απροσπέλαστη περιοχή, με πρωταγωνιστές Αμερικανούς, Καναδούς, Ρώσους, Νορβηγούς και Δανούς.
Η αλλαγή του κλίματος και το λιώσιμο των πάγων διευκολύνουν τις έρευνες, αφού στην περιοχή υπάρχει πολιτική σταθερότητα, γεγονός που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική. Δεν είναι το ίδιο να εξαρτάσαι για το πετρέλαιο από τη Νορβηγία και το ίδιο να εξαρτάσαι από το Ιράν.
Ολα δείχνουν ότι ο Βόρειος Πόλος θα εξελιχθεί μακροπρόθεσμα σε ένα νέο «Ελ Ντοράντο» και με δεδομένη αυτή την προοπτική, οι ανησυχίες και οι αντιρρήσεις των επιστημόνων και των οικολόγων για την καταστροφή του περιβάλλοντος θα τεθούν για μία ακόμη φορά «στα υπ' όψιν».