Πέφτει πολύ δούλεμα, αλλά πέφτουν και τα κάγκελα... (SportDay /Διονύσης Ελευθεράτος

Το χειρότερο είναι να προσπαθούν να σε πείσουν ότι ο ήλιος λάμπει ενώ είναι μεσάνυχτα. Να μην καταδέχονται καν να βρουν αληθοφανή προσχήματα

ΟΓούντι Αλεν έλεγε πως από τη ζωή είχε ένα, μόνο, παράπονο: ότι δεν ήταν... κάποιος άλλος. Στο ακριβώς αντίθετο συνίσταται η ευτυχία της κρατικής εξουσίας: μονίμως είναι κάτι άλλο! Ποτέ δεν είναι η ίδια. Στα «δύσκολα» δεν ξέρει, δεν ευθύνεται. Κάποια, μονίμως παρούσα, «δίδυμη αδελφή» έχει κάνει τη λαδιά...
Η «απλούστερη» εκδήλωση του φαινομένου αφορά την κλασική περίπτωση των φαύλων κύκλων ανάμεσα σε διαφορετικά υπουργεία, για το ποιο χρεώνεται μια ολιγωρία, γκάφα ή και σκάνδαλο. Πάει στην ευχή, δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Σε τελική ανάλυση, ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας και των δυσδιάκριτων ορίων ανάμεσα σε διαφορετικά κρατικά «δοβλέτια» υφίσταται (και) γι' αυτό: για να αμύνεται κάθε κρατικός λειτουργός. Για να διασκεδάζουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, παρακολουθώντας –τέως αγέρωχα– κυβερνητικά στελέχη να συμπεριφέρονται σαν μαθητές που κοιτάζουν τον δάσκαλο δείχνοντας τον συμμαθητή: «Κύριε, κύριε, αυτός το έκανε...».
Το χειρότερο είναι άλλο. Να προσπαθούν (;) να σε πείσουν ότι ο ήλιος λάμπει ενώ είναι μεσάνυχτα. Να μην καταδέχονται καν να αναζητήσουν αληθοφανή προσχήματα. Ακούς, επί παραδείγματι, από το στόμα κοτζάμ υφυπουργού Αθλητισμού ότι στην (τάδε) ΠΑΕ δεν πρόκειται να χορηγηθεί κρατικό δάνειο. Την επόμενη ημέρα πληροφορείσαι ότι η ΠΑΕ θα εξυπηρετηθεί από κρατικό πιστωτικό ίδρυμα! Δεν το είχατε συνειδητοποιήσει; Αλλο το κράτος, άλλο η τράπεζά του...
Ορισμένες περιπτώσεις σε υποχρεώνουν να αναρωτηθείς: σε ποια ακριβώς κατηγορία ανήκουν; Αποπνέουν περισσότερο «αμυντική» φοβία ή την επιθετική αλαζονεία της τακτικής «σε εμπαίζουμε ανοιχτά και μας αρέσει»; Ορισμένες φορές, ξέρετε, η φοβία ανάληψης ευθυνών συνυπάρχει με τα «ποτάμια» κοροϊδίας. Θέλετε παράδειγμα; Προσφέρεται η υπόθεση των καταπατήσεων στην παραλιακή ζώνη.
Κάμποσα κυβερνητικά στελέχη έσπευσαν να «συμπαρασταθούν» στον δήμαρχο Ελληνικού Χρήστο Κορτζίδη, ο οποίος, ως γνωστόν, αποφάσισε να κάνει απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για το αίσχος αυτό. Γιατί όχι; Οι δηλώσεις «συμπαράστασης» δεν κοστίζουν. Ούτε πονοκεφαλιάζουν. Τα πράγματα γίνονται ελαφρώς δυσκολότερα, όταν οι όψιμοι «συμπαραστάτες» της κυβέρνησης καλούνται να απαντήσουν στο εξής εύλογο ερώτημα: γιατί τα πράγματα έφθασαν ως εκεί, αφού εσείς δεν θέλατε να φθάσουν;
Στη θέση αυτή βρέθηκε προσφάτως ο υφυπουργός Οικονομίας, Πέτρος Δούκας. Κλήθηκε να απαντήσει σε επερώτηση και είπε τα εξής: η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού απαγορεύεται να παραχωρεί χώρους του Δημοσίου σε ιδιώτες, αλλά οι εκτάσεις του Ελληνικού έχουν δοθεί στο Υπουργείο Πολιτισμού και «αυτό το καθεστώς δεν μπορεί να αναθεωρηθεί». Κατανοητό; Το «Δημόσιο ένα» είναι εντάξει, αλλά δεν μπορεί να ακυρώσει τις επιλογές του «Δημοσίου δύο». Μη ρωτάτε γιατί δεν παραιτείται κανείς αρμόδιος, ας πούμε του «Δημοσίου δύο». Το ζητούμενο (φαίνεται πως) είναι να παραιτηθούν οι πολίτες από κάθε προσπάθεια «να βγάλουν άκρη» και –πολύ περισσότερο– να ανατρέψουν την υφιστάμενη κατάσταση. Ευτυχώς, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών πιστοποίησαν ότι ναι μεν «πέφτει πολύ δούλεμα», αλλά ταυτοχρόνως πέφτουν και τα κάγκελα του αίσχους.