Ενα παιδί μπορεί να ακούσει παραμύθια με κακούς ή καλούς δράκους. Στο τέλος, όλοι ζουν καλά ή καλύτερα. Η εναλλαγή ρόλων, όμως, στα παραμύθια που απευθύνονται στους μεγάλους δεν εξασφαλίζει καλύτερη ζωή: μόνο ποικιλία στον εμπαιγμό...
Στη δεκαετία του '80, επί ΠΑΣΟΚ, κυριάρχησε το στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο οτιδήποτε έφερε στην ούγια την υπογραφή «δημόσιο» ήταν –αυτοδικαίως– κοινωφελές, ευεργετικό, άψογο. Ο «δράκος» άρχισε να γίνεται «κακός» στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη φιλοδόξησε να αποδείξει ότι κακώς ο θατσερισμός εθεωρείτο διεθνώς ξεθωριασμένος.
Από τότε μέχρι σήμερα, με τον «άλφα» ή τον «βήτα» τρόπο, με την «τάδε» ή τη «δείνα» ρητορική, το δημόσιο αναγορεύτηκε σε συνώνυμο του «κακού» και το ιδιωτικό σε ευλογία. Εν αρχή εκποιήθηκαν οι λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις, στη συνέχεια ήλθε η σειρά πολλών κερδοφόρων. Εξόφθαλμα και εκουσίως υποβαθμίστηκαν οι τομείς των Υπηρεσιών, της Υγείας και της Εκπαίδευσης, έτσι ώστε οι ίδιοι οι... υπαίτιοι, δηλαδή η κρατική εξουσία, να προλειάνουν το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Λογική συνέπεια του κατήφορου είναι ο πάτος. Η αναγόρευση των φροντιστηρίων σε... κυρίως Παιδεία (όχι «Παραπαιδεία», όπως έλεγαν κάποτε), είναι απόρροια ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ευνοεί την αποστήθιση, λειτουργώντας ως εξεταστικό κέντρο διαρκείας. Είναι όμως και το άλλοθι των ενόχων που έχουν έτοιμη την απάντηση: «Ετσι όπως είναι τα πράγματα, δεν γίνεται διαφορετικά». Λες και τα πράγματα έγιναν «έτσι»... αυτοβούλως, χωρίς να τα ωθήσει κανείς προς τα εκεί...
Ομοίως, τα πανάκριβα –και όχι πάντοτε άρτια– ιδιωτικά νοσηλευτήρια είναι απότοκα του συστήματος Υγείας των ράντζων.
Η (κατά τόπους) εκχώρηση αρμοδιοτήτων των δήμων σε ιδιωτικές εταιρείες είναι απόρροια των «αμαρτιών» της κεντρικής διοίκησης αλλά και πολλών τοπικών, γραφειοκρατικών εξουσιών. Ολα αυτά σε υποχρεώνουν, βεβαίως, να διερωτάσαι γιατί στην ευχή καταβάλλεις φόρους ή δημοτικά τέλη. Καταλήγουν, όμως, σ' έναν «τοίχο» κακώς εννοούμενου ρεαλισμού: «Ετσι όπως είναι τα πράγματα, δεν γίνεται αλλιώς». Μέγα άλλοθι...
Ε, να λοιπόν ο πάτος: η δικτατορία του «ιδιωτικού συμφέροντος» έγινε τόσο στυγνή, ώστε δεν χρειάζεται καν άλλοθι: καταστήματα με το «έτσι θέλω» στις παραλίες, βίαιη ιδιωτικοποίηση των πλαζ –εκτός αν συνιστά κάτι διαφορετικό το «σκάσε και πλήρωνε, αλλιώς κολύμπα στον ιδρώτα». Εξοργισμένος με όλα αυτά, ο δήμαρχος Ελληνικού, Χρήστος Κορτζίδης, κάνει απεργία πείνας και κάμποσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, λέει, εκφράζουν «συμπαράσταση». Μπα, μπα, καλώς τους... Προφανώς εδώ κυβερνά κάποιος αυτόματος πιλότος κι αυτοί τώρα μόλις «μαθαίνουν τι γίνεται». Οχι, κύριοι, αυτό δεν είναι συμπαράσταση. Κακή παράσταση είναι!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
