Τα ρίσκα του Θρύλου (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Στον Ολυμπιακό η παρηγοριά για τη μεταγραφική απραξία είναι «Και πέρυσι που είχαμε ξεκινήσει νωρίς τι είχαμε κάνει; Από τις μεταγραφές του Σόλιντ μόνο ο Σέζαρ και ο Ζεβλάκοφ έπιασαν στην ομάδα». Σωστό. Οπως είναι σωστό ότι η ΑΕΚ, που παίζει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, έχει περισσότερους λόγους να τελειώσει νωρίς τις μεταγραφές της, αλλά στη σκέψη κάπου υπάρχει λάθος. Οτι το πέρυσι με το φέτος δεν έχουν σχέση στον Ολυμπιακό. Πέρυσι και πρόπερσι το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν το μεγάλο ρόστερ. Οι κίτρινες σαλιάρες των παικτών που δεν θα έπαιζαν στο δίτερμα στην προετοιμασία ήταν ο εφιάλτης κάθε παίκτη. Οτι είναι υπεράριθμος. Από τα ρόστερ, όμως, των 32 και 35 παικτών, αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει με τον Μενδρινό και τον Φακίνο δεκαπέντε σίγουρους παίκτες. Ο Τάκης Λεμονής μπορεί να λέει ότι θέλει να δουλέψει με ρόστερ 22 και 25 παικτών, αλλά αυτό το πράγμα ακούγεται πιο βολικό για την τσέπη του προέδρου παρά για την ευκολία του προπονητή. Εάν ο Ολυμπιακός πάρει επτά μόνο παίκτες και πάει στους 22, σεζόν δεν βγαίνει ούτε στα παραμύθια. Διότι όλο και κάποιος θα χτυπήσει, όλο και κάποιος θα τιμωρηθεί, όλο και κάποιος θα αποτύχει και, όχι με 22άρι, αλλά με 25άρι ρόστερ και υποχρεώσεις στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός κάπου προς τον Δεκέμβριο δεν θα συμπληρώνει 18άδα.

Το άλλο επικίνδυνο ρίσκο που παίρνει ο Ολυμπιακός είναι ότι επικεντρώνεται στη μεταγραφή του ονόματος. Σήμερα, αύριο, σε 10 ημέρες, ο Τουντσάι ή όποιος άλλος Τουντσάι, όποια άλλη φίρμα «χτυπήσει» στο μάτι του προέδρου και μπορέσει να πουλήσει κάποια διαρκείας, θα πάει στον Ολυμπιακό. Οι πιο πολλοί, όμως, παίκτες που αποκτούνται ελεύθεροι ή με χαμηλό κόστος μεταγραφής κλείνονται νωρίς. Και ο Ολυμπιακός, ακόμα κι αν κλείσει έναν παίκτη του οκτώ, αν βρει μια δεκάδα παίκτες του έξι, ομάδα δεν φτιάχνει. Εδώ, λοιπόν, ερχόμαστε στο θέμα του προπονητή. Είναι αδύνατον να μη βλέπει ο Τάκης Λεμονής τον κίνδυνο να ψάχνονται για καλούς παίκτες τον Ιούνιο και να βρίσκουν μόνο στα αζήτητα. Είναι, επίσης, αδύνατον να μην ξέρει ότι σε επίπεδο άμεσης χρησιμοποίησης στον Ολυμπιακό δεν υπάρχουν πάνω από πέντε διαθέσιμοι Ελληνες παίκτες. Και που το ξέρει, λοιπόν, τι μπορεί να κάνει; Να απειλήσει τον πρόεδρο ότι αν ξαναπάει διακοπές ένα μήνα στη Μύκονο αυτός θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να γίνει μπλε και να πεθάνει; Αυτό γίνεται. Αυτό που δεν γίνεται είναι ο Σωκράτης Κόκκαλης να φοβηθεί ότι εάν δεν κάνει μεταγραφές ο Λεμονής θα σηκωθεί και θα φύγει, πηγαίνοντας σε άλλη ομάδα. Κάτι που λάμβανε υπ' όψιν την πρώτη χρονιά του Σόλιντ. Στις μεταγραφές ισχύει ό,τι και στις λαϊκές αγορές. Πριν από το κλείσιμο οι τιμές πέφτουν, αλλά τα λαχανικά είναι μαραμένα. Ο Τουντσάι ή κάποιος άλλος Τούρκος, όχι μόνο για ποδοσφαιρικούς λόγους, μπορεί να κλείσει στον Ολυμπιακό, αλλά το «φρέσκο πράμα» ήδη φεύγει.

Το ματς της ΑΕΚ με την Μπενφίκα ήταν καλό κυρίως για να ξυπνήσει αναμνήσεις. Από τις μεταδόσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, μια και η κεντρική τηλεοπτική κάμερα, όπως σε όλα τα γήπεδα που φιλοξενούν αγώνες αμερικανικού ποδοσφαίρου, είναι τοποθετημένη πιο κάθετα από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, δίνοντας τη χαρακτηριστική εικόνα της προοπτικής του ματιού πουλιού και μια απειροελάχιστη αίσθηση «πηδήματος» στην εικόνα, που δεν έχω ιδέα από πού προκύπτει. Επίσης, η εμφάνιση της ΑΕΚ θύμισε την αντίστοιχη του Παναθηναϊκού πριν από οκτώ χρόνια στο Gotham Cup, που είχε χάσει από τη Φιορεντίνα, είχε νικήσει τον Αγιαξ στα πέναλτι, αλλά η παρουσία του είχε αποδειχθεί σημαντική, λόγω του ότι ήταν η αρχή της δημιουργίας της ομάδας του tsoukou tsoukou ball του Γιάννη Κυράστα.

Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού είχε γίνει στη διάρκεια της προετοιμασίας και όχι στο τέλος της σεζόν, άρα είχε μεγαλύτερη αξία. Για την ΑΕΚ η μοναδική σημασία που είχε το ματς ήταν να υπάρξουν κάποιες εντυπώσεις από τους τρεις παίκτες που πρωτοεμφανίστηκαν. Σημαντικότερη από όλες τις παρουσίες ήταν του Εντσον Ράμος, ο οποίος ήδη έχει υπογράψει για τη νέα σεζόν.

«Γιατί, υπάρχει Βραζιλιάνος που να παίζει πλάγιο μπακ πριν από τα 23;». Η παρατήρηση του Μιχάλη Τσόχου ήταν ρεαλιστική. Και η δική μου εντύπωση είναι ότι οι Βραζιλιάνοι πριν από τα 23 βάζουν πόδια και όποιοι χάνουν παίζουν άμυνα. Παρά ταύτα, η ΑΕΚ αγόρασε τον Ράμος για αμυντικό και στην πρώτη εμφάνισή του έδειξε ότι ξέρει υπεραρκετή για πλάγιο αμυντικό μπάλα, αλλά είναι αμφίβολο ότι στην προηγούμενη ομάδα του έπαιζε στα πλάγια της άμυνας. Στο πρώτο ημίχρονο, όταν τρώει ντρίμπλα και έχει την ευκαιρία να κάνει τάκλιν, προτιμά να ακολουθήσει όρθιος τον αντίπαλο. Σε αυτή τη φάση με την κίνησή του δείχνει ότι έχει συνηθίσει να παίζει καλυμμένος αμυντικά, γνωρίζοντας ότι άλλη είναι η δουλειά του, και ακόμα και αν του ξεφύγει ο αντίπαλος θα υπάρξουν τα στόπερ. Οπότε πάμε στα στόπερ. Στους Αλκαντάρα και Ροβέρσιο, που επίσης δοκιμάστηκαν στο ματς με την Μπενφίκα.

Και μόνο το γεγονός ότι δύο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές 23 και 28 ετών δέχονται να δοκιμαστούν μπας και πάρουν μεταγραφή δείχνει το ποδοσφαιρικό μέγεθός τους. Δοκιμή δέχονται να κάνουν παίκτες που η ομάδα στην οποία θέλουν να πάνε είναι τόσο ανώτερη που δεν είναι δυνατόν να ξέρει ότι υπάρχουν. Μπορεί να δοκιμαστεί ο Μπουλούτ στη Νιούκαστλ, ο Χριστοδουλόπουλος στη Λίβερπουλ, αλλά όσο ο παίκτης πλησιάζει το μέγεθος της ομάδας τόσο δυσκολότερο είναι να δεχτεί να δοκιμαστεί. Και μόνο το γεγονός ότι ο Αλκαντάρα και ο Ριβέρσιο, χωρίς να είναι Αφρικανοί που πρωτοέρχονταν στην Ευρώπη, δέχτηκαν να δοκιμαστούν παίζοντας με συμπαίκτες που έβλεπαν για πρώτη φορά, δείχνει ότι είναι ντεσπεράντος. Οχι ακριβώς αυτό που ψάχνει η ΑΕΚ, η οποία μετά την αποχώρηση του Τσιρίλο ψάχνει ένα έως δύο στόπερ που θα καλύψουν τον χώρο με τον Παπασταθόπουλο.

Εάν υπάρχει μια παράμετρος που παραμένει άγνωστη στην ΑΕΚ, είναι το μέγεθος του μπάτζετ. Η ΑΕΚ λόγω της παρουσίας τριών μεγαλομετόχων πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη τους για να αλλάξει το μπάτζετ. Αν, λοιπόν, εκτιμήσουμε ότι το μπάτζετ δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από το περσινό, ότι η απόκτηση του Ριβάλντο εν πολλοίς το εξαντλεί και ότι πρέπει να αγοραστεί και φορ, μετά τον Αρουαμπαρένα δεν πρέπει να μένουν και πολλά για να ερευνηθεί η αγορά των ακριβών στόπερ. Και η σεζόν με τον Ράμος ή τον Γεωργέα στα δεξιά βγαίνει. Με τον Παπασταθόπουλο, όμως, στο κέντρο της άμυνας και με την ελπίδα ότι η μέση του Δέλλα θα αντέξει και ο Αλεξόπουλος θα γυρίσει όπως ήταν στο παρελθόν, σεζόν δεν βγαίνει. Καλές οι δοκιμές στη Νέα Υόρκη, που ήταν και ο μόνος λόγος για να παρακολουθήσει κάποιος το ματς, αλλά αν έχει φιλοδοξίες για πρωτάθλημα η ΑΕΚ, χρειάζεται ένα ελεύθερο ή από μεταγραφή στόπερ. Οπως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται focus.

Την Κυριακή το βράδυ ύστερα από αρκετό καιρό είχα τον χρόνο να ακούσω βραδινό SuperΣΠΟΡ FM. Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν μια γραμμή Τζίγκερ, Τύπος φιλικός στον Τζίγκερ, μόνιμοι ακροατές. Με την ελπίδα ότι το μήνυμα θα περάσει από το ραδιόφωνο στον κόσμο. Το καταλαβαίνεις από το ότι τα τηλέφωνα των μόνιμων ακροατών έχουν πάντα το ίδιο αντικείμενο, που πολλές φορές είναι δευτερεύον για τον κόσμο. Και τον τελευταίο καιρό το θέμα είναι ένα: «Μην ακουμπάτε τον Γιάσμινκο Βέλιτς».

Αυτή την εποχή ο ποδοσφαιρικός έρωτας του Γιάννη Βαρδινογιάννη ονομάζεται Γιάσμινκο Βέλιτς. Ο περίγυρος, λοιπόν, του Τζίγκερ το αποφάσισε. Οποιος πειράζει την τιμή του Γιάσμινκο Βέλιτς θα πρέπει να σφάζεται από τρεις μαυροπουκαμισάδες στο γόνατο σαν το ζαγάρι. Δεν κάθεται η μεταγραφή του Ν'Ντιογέ με τη μία; Γράφει κάποιος «Θα έπρεπε να ξέρουν τη ρήτρα πριν τον καλέσουν για ιατρικές εξετάσεις στην Ελλάδα;». «Ποιος βρήκε τον Ν'Ντιογέ; Ο Βέλιτς. Τι είναι αυτό; Επίθεση κατά του Βέλιτς». Και αρχίζουν και σκούζουν όλοι μαζί: «Τον χτυπάνε τον λεβεντονιό γιατί θέλουν το κακό του "τριφυλλιού". Και ο Ζάετς τι ήταν όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό για να γίνει τεχνικός διευθυντής; Ενας αποτυχημένος προπονητής στον Παναθηναϊκό ήταν ο Ζάετς». Μάλιστα.

Μάλιστα, ένας αποτυχημένος προπονητής ήταν ο Ζάετς, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι όποιος είναι Σέρβος αποτυχημένος προπονητής είναι και καλός τεχνικός διευθυντής. Η παρουσία του Βέλιτς στον Παναθηναϊκό θα κριθεί όταν ολοκληρωθεί, αλλά για την ώρα κρίνονται οι επιμέρους πράξεις του. Δηλαδή ελάχιστα πράγματα εάν δεν συνυπολογιστούν οι αποδεσμεύσεις και οι περιπτώσεις των Ν'Ντιογέ και Μπενάλιο. Το ανησυχητικό στην περίπτωση του Βέλιτς είναι μια παθογένεια που παρατηρείται στον υπερευαίσθητο Παναθηναϊκό. Η επικοινωνία να γίνεται σημαντικότερη από το αποτέλεσμα και να διαστρεβλώνονται οι στόχοι.

Για να το κάνω πενηνταράκια, που λέγανε και στην Παράγκα, είναι πολύ εύκολο στον Παναθηναϊκό η φετινή χρονιά να ανακηρυχθεί «έτος Γιάσμινκο Βέλιτς» και ο στόχος να μην είναι το πρωτάθλημα, αλλά αν ο Βέλιτς έχει πετύχει ή αποτύχει.