Ξέχασε το μάθημα της Πόλης (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για το αγωνιστικό και τακτικό κομμάτι του τελικού και ο λόγος είναι απλός: όταν στην ιστορία εμπλέκεται η Λίβερπουλ, στην Ελλάδα είναι αδύνατο να γίνει συζήτηση! Πριν από δύο χρόνια είχα γράψει ότι η Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη ήταν καλύτερη και για τρεις μήνες μου έστελναν e-mail και με κατηγορούσαν για εθνική προδοσία! Το είπε την Τετάρτη το βράδυ ο Κένι Νταλγκλίς και μου έφυγε η ενοχή. Εκτός και αν και ο Νταλγκλίς μισεί τη Λίβερπουλ!

Σκεφτόμουν ότι, αν κάνω μια ψύχραιμη ανάλυση του ματς, θα έπρεπε να απολογούμαι για τα γραπτά μου σε δεκάδες φίλους μεγαλωμένους με τη σημαία των «reds». Ομως, πήρα τόσα πολλά e-mail με απορίες, που θα γράψω ό,τι νομίζω κι ας με ξαναβρίζουν όλοι οι φίλοι μου, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς ήταν το βράδυ της Τετάρτης με τη Λίβερπουλ.

Σίκουελ

Ο τελικός της Αθήνας ήταν σαν συνέχεια του προηγούμενου τελικού, εκείνου που η Μίλαν και η Λίβερπουλ είχαν παίξει στην Κωνσταντινούπολη πριν από δύο χρόνια. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν το σίκουελ εκείνου του πρώτου αριστουργήματος. Τα σίκουελ στο σινεμά είναι συνήθως κατώτερα του πρώτου έργου: έχουν όμως μια παράξενη γοητεία. Ετσι και στο ποδόσφαιρο.

Θυμικό

Και οι δύο προπονητές προσπαθούσαν να μας πείσουν πριν από το ματς ότι ο προ διετίας τελικός δεν θα παίξει κανένα ρόλο: αποδείχτηκε ότι τον κουβαλούσαν στο θυμικό τους. Στην Πόλη ο Κάρλο Αντσελότι ζήτησε πολύ τρέξιμο από τους μέσους, ώστε να υπάρξει υποστήριξη του Σεβτσένκο και του Κρέσπο, οι οποίοι συνέθεταν τότε το επιθετικό δίδυμο. Σε εκείνο το ματς η Μίλαν έκανε δύο σπουδαία πράγματα. Πρώτον, έδειξε στο πρώτο ημίχρονο πώς γίνεται αυτό που οι προπονητές ονομάζουν transision game (γρήγορη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση με πολλούς ποδοσφαιριστές που συνοδεύουν όποιον κουβαλάει μπάλα). Δεύτερον, κάνοντας υποδειγματική κατοχή μπάλας μετά το 3-3 έδειξε πώς μια ομάδα μπορεί να ξεπεράσει κατά τη διάρκεια ενός ματς μία φάση τρικυμίας. Στην Πόλη οποιαδήποτε ομάδα δεχόταν τρία γκολ σε δέκα λεπτά θα κατέρρεε, πρώτα απ' όλα από τα νεύρα της. Η Μίλαν όχι, γιατί είχε ένα σχέδιο ανάπτυξης.

Σοκ

Η ήττα στα πέναλτι προκάλεσε ένα σοκ, αφού το να χάνεις ένα Κύπελλο όταν είσαι τόσο πιο ποιοτικός από τον αντίπαλο πονάει πολύ. Ομως, η καλή εμφάνιση της Μίλαν σε εκείνο το ματς παραδόξως της έδωσε τη νίκη στην Αθήνα. Εδώ ο Αντσελότι δεν είχε να αποδείξει τίποτα: η προετοιμασία της Μίλαν ήταν κυρίως ψυχολογική -την ποιότητα και την κλάση τις την είχε δείξει προηγουμένως. Ο Μπενίτεθ, αντιθέτως, ήθελε όχι μόνο να κερδίσει, αλλά και να δικαιολογήσει το προηγούμενο τρόπαιο!

Εικόνα

Η εικόνα των δύο ομάδων φανέρωνε το είδος της προετοιμασίας του αγώνα που είχαν κάνει οι δύο προπονητές. Η Λίβερπουλ ήταν αυτή τη φορά εξαιρετικά διαβασμένη και είχε ένα σχέδιο. Ο Μπενίτεθ, παίζοντας χωρίς επιθετικούς (ακόμα και ο υποτιθέμενος σέντερ φορ, Ντέρεκ Κόιτ, γυρνούσε για να πρεσάρει τους μέσους της Μίλαν), αλλά με έξι χαφ (!), στρίμωξε την ιταλική ομάδα και την έκανε να υποφέρει για ένα ημίχρονο. Βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπη την ιδέα της χρησιμοποίησης του Τζέραρντ σε ένα ρόλο ελεύθερου παίκτη με αποστολή να πρεσάρει ψηλά. Ο Μπενίτεθ τον χρησιμοποίησε ως επιθετικό-αμυντικό χαφ κι έγραψε ιστορία! Προσεχώς αυτό θα το ξαναδούμε και από άλλους προπονητές. Ηταν επίσης υποδειγματικό το πώς οι χαφ της Λίβερπουλ πίεσαν τον Πίρλο και τον Ζέεντορφ ώστε να μην υπάρχουν πάσες στον Κακά. Το σχέδιο ήταν άψογο, αλλά δεν έφερε φάσεις -τουλάχιστον όχι την καθαρή μεγάλη ευκαιρία.

Αδικία

Η Μίλαν, από την άλλη πλευρά, εμφανώς μπερδεμένη από την τακτική του Ισπανού, έμεινε ζωντανή γιατί οι παίκτες της είχαν μια παράξενη οργή: όταν στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου έβλεπες τον Τζενάρο Γκατούζο να ξεσηκώνει με νεύματα την εξέδρα, καταλάβαινες ότι οι έμπειροι αυτοί παίκτες ήρθαν να πάρουν το Κύπελλο χωρίς να νιώθουν την υποχρέωση να παίξουν το ωραίο ποδόσφαιρο που ξέρουν! Αυτό το έκαναν στην Πόλη, αλλά ουδείς είχε εκείνο το βράδυ ένα λόγο συμπαράστασης για την αγωνιστική αδικία που έζησαν.

Μάθημα

Στην Πόλη είχε αποδειχτεί ότι στη Λίβερπουλ μπορεί να φτάσουν δέκα λεπτά για να γυρίσει ένα εις βάρος της 0-3: ο Μπενίτεθ ξέχασε το μάθημα της Κωνσταντινούπολης κι αυτό ήταν το πλέον παράδοξο της βραδιάς. Οι επιλογές του στο δεύτερο ημίχρονο έδειξαν μια ανεξήγητη βιασύνη -σαν ο κόουτς να θέλησε να χαλάσει αυτό που έφτιαξε! Ο Μπενίτεθ ξέχασε ότι στην ομάδα του έφτανε απλώς ένα γκολ για να ισοφαρίσει. Κι ότι αυτό μπορεί να έρθει έτσι ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχαν έρθει τα τρία γκολ πριν από δύο χρόνια, και ρίσκαρε υπερβολικά με τη χρησιμοποίηση δύο επιθετικών, του Κιούελ και του Κράουτς: το γκολ του Ιντσάγκι, που κλείνει το ματς, είναι ένα μάθημα εκμετάλλευσης κενών χώρων, οι χαφ της Μίλαν στριφογυρίζουν την μπάλα ανενόχλητοι. Από την άλλη, το να επαφίεσαι στη θεά Τύχη δεν είναι προπονητική επιλογή. Ο Μπενίτεθ ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Η πίεση παίζει περίεργα παιχνίδια.

Μυστήριο

Με την απόσταση δύο χρόνων το μόνο αληθινό μυστήριο είναι πώς η Μίλαν έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ δύο χρόνια πριν!