Πάλι καλά να λέμε (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Για τον Στέλιο Γιαννακόπουλο αλλά και για τον Θόδωρο Θεοδωρίδη ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ θεωρήθηκε επιτυχημένος. Τελικός με αγγλική ομάδα, κατά τον οποίο ούτε ένα άτομο δεν έχει μαχαιρωθεί, δεν έγιναν ομαδικές συγκρούσεις και το μόνο σοβαρό γεγονός ήταν το ντου σε μία θύρα και τα αρπάγματα των εισιτηρίων από τα χέρια, σίγουρα δεν είναι αποτυχημένος. Ακόμα και το απογευματινό έγγραφο του Home Office, το οποίο ανέφερε ότι υπεύθυνη ήταν η Λίβερπουλ, το διαβεβαιώνει. Στην ευφορία, όμως, μιας επιτυχημένης διοργάνωσης δεν μπορεί να μην επισημανθούν τα αρνητικά. Με κύρια ατέλεια την εικόνα της Ελληνικής Αστυνομίας. Οχι σε επίπεδο βίας, μια και η μόνη πραγματικά βίαιη σκηνή που εμφανίστηκε τηλεοπτικά είναι η γνωστή στο ντου στα σύρματα. Σε αυτή τη σκηνή οπαδοί της Λίβερπουλ αρχικά σκαρφαλώνουν και τελικά περνούν τα κατεστραμμένα σύρματα και στο τέλος, όταν έρχονται οι αστυφύλακες, ένας ρίχνει μια ψιλή σε Αγγλο οπαδό. Ο Αγγλος δεν δίνει ελάχιστη σημασία και συνεχίζει τον δρόμο του προς το ΟΑΚΑ. Αυτό που σοκάρει στην εικόνα δεν είναι η βιαιότητα, αλλά η έλλειψή της. Ο αστυφύλακας που ρίχνει την ψιλή με το κλομπ μοιάζει σαν να το κάνει από υποχρέωση, παρά εξυπηρετώντας κάποιον σκοπό. Αν συγκρίνεις την εικόνα με αστυφύλακες των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, ο δικός μας μοιάζει, αντί να χτυπάει, να ακουμπάει τον Αγγλο. Το οποίο φέρνει στο μυαλό το δεύτερο σοκ από την εμφάνιση της Αστυνομίας. Μια εβδομάδα μάς είχαν γανώσει τα αυτιά. «Δέκα χιλιάδες αστυνομικοί στην Αθήνα θα κρατήσουν την τάξη στον τελικό». Οποιος έχει διάθεση να μελετήσει τα βίντεο του τελικού στην περίμετρο του ΟΑΚΑ θα δει αστυνομικούς σε όλες τις βαθμίδες της σωματικής αποσύνθεσης. Σε σημείο που να αρχίσω να πιστεύω ότι δεν έγιναν πολλά επεισόδια επειδή τους λυπήθηκαν οι Αγγλοι. Οι οποίοι, σημειωτέον, στα σάιτ των οπαδών μέρες τώρα αναφέρονταν στην ανικανότητα της Ελληνικής Αστυνομίας στην αντιμετώπιση των χούλιγκαν. Και τέλος, ένας αστυνομικός θα πρέπει να υπάρχει που να μιλάει κάποια αξιοπρεπή αγγλικά. Μου έλεγε ο Βασίλης Σαμπράκος ότι στο μπλόκο που είχαν σχηματίσει οι αστυνομικοί με τις κλούβες κάποιος μιλούσε στο μεγάφωνο με γνήσιο στυλ «Πουτ γιορ κοτ ντάουν». Ελεγε «Take off your tickets», συνεχίζοντας με κάτι αγγλικά καταληπτά πιθανόν από τους κατοίκους της ορεινής Ευρυτανίας, αλλά όχι και από τους Αγγλους, που κοίταζαν ο ένας τον άλλον απορημένοι. Αν και δεν βλάπτει για να κάνει κάποιος αστυνομική δουλειά, δεν είναι απαραίτητο να μιλάει Kings English, αλλά η γλώσσα υπάρχει για να επικοινωνούμε και το γυμνασμένο σώμα για να δείχνει πόσο μετράμε. Οταν ένας μιλάει αγγλικά όπως ο Γκιωνάκης σε ελληνική ταινία και 20 υπέρβαροι υπερήλικες κάνουν τους αστυφύλακες, μπορούμε να λέμε ευχαριστώ που οι Αγγλοι απλώς πέρασαν τα συρματοπλέγματα αντί να τους πάρουν μαζί τους για ομήρους.

Ορκίζομαι ότι για χάρη της Μαριγώς, της σκύλας, δεν το ξανακάνω να ξυπνήσω πριν από τις 9. Οχι γιατί ο Παρθενώνας, που στους πρόποδές του πηγαίνουμε για πιπί, δεν είναι ωραίος το πρωί, αλλά γιατί πόσο να αντέξει το κουρασμένο το μυαλό μια ολόκληρη μέρα. Το οποίο ξεκινάει προσπαθώντας να καταλάβει αν αυτό που διαβάζει, ότι ο Βαμπέρτο πήγε στην Ξάνθη, είναι αλήθεια και όταν αποφασίσει πως «ναι», πρέπει να συνεχίσει με το «δοκιμάστηκε κάτω από τα βλέμματα των Αντερσεν και Μπόγκαρντς στο φιλικό με την Προσοτσάνη». Εκεί συνήθως πρέπει να κλείσεις ως συντάκτης και ως άνθρωπος, να ζητήσεις τη βοήθεια της φαρμακευτικής με κάποιο σκεύασμα που να τελειώνει σε «-id» και να εγγυάται ότι θα σε στείλει ένα 24ωρο στο κρεβάτι και να ελπίσεις ότι την άλλη μέρα σε φιλικό με την Προσοτσάνη δεν θα δοκιμάζεται ο Ζουνίνιο. Οπως θα έλεγε και ο καταραμένος Αλεξανδρινός ποιητής: «την Προσοτσάνη την έχουμε μέσα μας» ή «να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος προς την Προσοτσάνη». Γιατί μετά τον Βαμπέρτο και την Ξάνθη, κολλητά διάβασα στο www.sport24.gr την είδηση «ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για τον Μιγκέλ Πέδρο της Ακαντέμικα».

Αν οι δύο -οικονομικά τουλάχιστον- ισχυρές ομάδες του πρωταθλήματος κυνηγούν για πρώτες μεταγραφές δύο παίκτες της Ακαντέμικα, η οποία στο πρωτάθλημα Πορτογαλίας ίσα που γλίτωσε τον υποβιβασμό, πού στο διάολο έχει φτάσει το ελληνικό πρωτάθλημα; Πριν από οκτώ χρόνια για να ενδιαφερθεί για παίκτη από την Πορτογαλία ο Ολυμπιακός έπρεπε να είναι ο Ζάχοβιτς ή ο Ζαρντέλ και τώρα διαπραγματεύεται παίκτη του «Εργοτέλη» της πορτογαλικής λίγκας;
Τόσο απίθανο όσο και αυτό που είπε ο Λορένσο Φερέρ για το ταξίδι της ΑΕΚ στη Νέα Υόρκη. «Ο βασικός ιδιοκτήτης του συλλόγου εδρεύει στη Νέα Υόρκη και θα πάμε εκεί για να παίξουμε φιλικό», είπε ο προπονητής της ΑΕΚ. Μια νέα διάσταση στους λόγους που μια ομάδα δίνει φιλικά. Οταν ο βασικός χρηματοδότης δεν μπορεί να έρθει στην Αθήνα, η ομάδα πάει στον χρηματοδότη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση υποθέτω ότι είναι ο Νοτιάς. Θα είναι ενδιαφέρον αν το φαινόμενο επεκταθεί και ο Αστέρας Τρίπολης πάει για φιλικό στα Εμιράτα, επειδή εκεί έχουν επιχειρήσεις ο Μπάκος και ο Καϋμενάκης, και η Καλαμαριά στο Χονγκ Κονγκ, επειδή εκεί έχουν την έδρα τους οι επιχειρήσεις του Παπαδόπουλου. Τώρα, γιατί ο Παπαδόπουλος; Τις μετοχές δεν τις έχει ο Δαμήλος; Επίσημα ναι, αλλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αδύνατον να βγάλεις άκρη, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση του Ευάγγελου Μυτιληναίου.

Εχω μια αδυναμία στον Μυτιληναίο από την εποχή που το σύνθημα «πάρε Βαγγέλη και Θανάση. Για τα παιδιά σου» δονούσε την οδό Σοφοκλέους. Ο «Θανάσης», που ήταν ο Αθανασούλης, ποτέ δυστυχώς δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, αλλά ο Βαγγέλης ασχολήθηκε για μια τριετία, όταν και το έκοψε, όπως το τσιγάρο. Από εκεί και πέρα υποτίθεται ότι οι μετοχές μεταβιβάστηκαν στον Γιώργο Σπανουδάκη και ο Μυτιληναίος αποκλείεται να ασχοληθεί ξανά με το ποδόσφαιρο. Εως εδώ έχει καλώς. Το μόνο κενό στην υπόθεση είναι ότι όποιος έχει ενδιαφερθεί μετά τον Σπανουδάκη για την αγορά του Ηρακλή έχει περάσει και από τα γραφεία του «Βαγγέλη». Ο οποίος δεν έχει καμία αντίρρηση για τη μεταβίβαση, φτάνει να καθοριστεί «το ανάλογο τίμημα». Και εκεί τελειώνει η συζήτηση, αφού τι τίμημα να δώσεις για μία ομάδα που χρωστάει μέχρι και 8 εκατ.; Θυμήθηκα όλα τα ανωτέρω, όταν -καταραμένη Μαριγώ- σηκώθηκα νωρίς και διάβασα την είδηση ότι ο Ευάγγελος ζήτησε από την Εφορία να του πει ποια είναι τα χρέη του Ηρακλή την περίοδο που ο ίδιος έκανε το μάνατζμεντ. Ας πούμε λοιπόν ότι το «τίμημα» είναι η κάλυψη των χρεών. Ο Ηρακλής τότε σύντομα θα έχει νέο ιδιοκτήτη. Γιατί το να ζήτησε τη σούμα της Εφορίας για να του καλύψει τα χρέη ο Σπανουδάκης είναι τόσο αισιόδοξο όσο να περιμένω να μου καλύψει την πιστωτική κάρτα η Μαριγώ.

Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, πάντως, μου θύμισε μέρες Ολυμπιάδας. Οταν η Γιάννα και ο Θόδωρος είχαν πάρει τους Ολυμπιακούς, ο αδελφός του Θόδωρου, Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, είχε κάνει μια οργάνωση για τα Ολυμπιακά Ιδεώδη για να μην έχει ελεύθερο χώρο η Γιάννα να αλωνίζει. Τώρα που ο Βασίλης Γκαγκάτσης θα έπαιρνε τα φώτα της δημοσιότητας με το Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ορφανός προσκάλεσε τον Λίπι να μιλήσει στο ξενοδοχείο «Metropolitan» για αντιπερισπασμό. Πάντως, η επίσκεψη του Λίπι συμπτωματικά τράβηξε την προσοχή και από μία άλλη υπόθεση, η οποία, προς στιγμήν, πήγε να κάνει ζημιά.

Την ιστορία με την αρχική ανάληψη από την ΝΤΕΝΙΚ του ρόλου του συμβούλου χορηγιών του διεθνούς τουρνουά τένις που έγινε στην Αθήνα. Την ΝΤΕΝΙΚ, εταιρεία ιδιοκτησίας του Ντέμη Νικολαΐδη, διευθύνων σύμβουλος της οποίας είναι ο Κώστας Παπαγιαννόπουλος, πρώην στενός συνεργάτης της Δέσποινας Βανδή, του οποίου ο γιος είναι σύμβουλος του Σταύρου Δουβή. Ο Νικολαΐδης, για τον οποίο πιστεύω ότι δεν είχε ιδέα, όταν έμαθε ότι η ΝΤΕΝΙΚ είχε πάρει κρατική δουλειά απαίτησε να ακυρωθεί η συμφωνία. Αλλά το θέμα δεν είναι ο Νικολαΐδης, αλλά πώς μια εταιρεία, της οποίας διευθύνων σύμβουλος είναι ο μπαμπάς, παίρνει δουλειά από κρατικό φορέα, στον οποίο σύμβουλος είναι ο γιος. Στο τέλος της υπόθεσης ο Σταύρος Δουβής δήλωσε ότι είναι απογοητευμένος, αλλά ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, ο οποίος δούλεψε στην Οργανωτική Επιτροπή του 2004 και κάτι πιθανόν να θυμάται από τα σκάνδαλα με τους «σύμβουλους χορηγιών», δεν θα έπρεπε να ξέρει ότι σε μια διοργάνωση στην οποία μπλέκεται το υφυπουργείο η εταιρεία του πατέρα του συμβούλου του έχει αναλάβει τις χορηγίες; Ο ρόλος που ο καθένας διαλέγει στη ζωή του είναι δικαίωμά του και ο Δουβής μπορεί να διαλέξει: «Το ήξερε και ανακατεύτηκε μόνο όταν το σκάνδαλο ήταν να ξεσπάσει ή δεν το ήξερε γιατί ασχολείτο με την πρόσκληση στον Λίπι». Ο Ορφανός πάντως σε αυτή την περίπτωση αποδείχτηκε γατόνι, δεν πήρε θέση και άφησε τον Δουβή να αντιμετωπίσει το τζέρτζελο.