Τα γήπεδα και οι θεατές με τα αμαξίδια (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μέσα στις διαδοχικές ήττες που έπαθα αυτόν τον καιρό (...του τρεξίματος για την εξυπηρέτηση πιθανών και απίθανων, περί τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο, αιτημάτων) η μοναδική περιφανής νίκη που κατήγαγα ήταν ότι εξασφάλισα την είσοδο στον Γιωργάκη με το αμαξίδιο και, δωρεάν, στον μπαμπά-συνοδό του Πάνο. Το ΟΑΚΑ, χθες, είχε ειδικό χώρο στην κερκίδα για θεατές με κινητική δυσκολία. Αλλά μόνο χθες...

Οι αθλητικοί χώροι στην Ελλάδα, τα γήπεδα, παραμένουν να είναι «μη φιλικοί». Οι άνθρωποι με τα αμαξίδια, εάν και όπου υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να μπουν, βολεύονται κουτσά-στραβά. Συνήθως σαν... ballboys ή κάπου εκεί κοντά, με περιορισμένη θέαση του αγωνιστικού χώρου, αλλά και με ταυτόχρονο κίνδυνο να φάνε εξ επαφής καμιά μπάλα κατακέφαλα. Η αυτονομία και η ισοτιμία της πρόσβασής τους δεν ανήκει στη διακριτική ευχέρειά μας. Είναι αυτονόητο, και κατοχυρωμένο, δικαίωμά τους.

Ο,τι ισχύει για όλους (πληρώνω εισιτήριο και θεμελιώνω δικαίωμα να έχω θέση στην εξέδρα) ισχύει και γι' αυτούς. Στην εξέδρα. Οχι στο ταρτάν, όχι πίσω απ' το κόρνερ, όχι κοντά στον πάγκο, όχι όπου... περισσεύει χώρος. Στην εξέδρα. Είναι ηθική υποχρέωση της κοινωνίας. Αν αυτό δεν αρκεί, τότε είναι και ρητή εντολή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οσοι «περπατούν» με τα καροτσάκια, επ' ουδενί (λόγω ή τρόπω) να μη διαχωρίζονται απ' όσους περπατούν με τα πόδια.

Ο Γιωργάκης τελειώνει το Λύκειο. Εχει τρέλα με την μπάλα... και με τη δική μας δουλειά. Με τον Πάνο έχουν ταξιδέψει, για το ποδόσφαιρο, στο «Σαν Σίρο». Στο «Καμπ Νου», σε κλάσικο Μπαρτσελόνα - Ρεάλ. Στο Φούλαμ, για να δουν από κοντά (με τη φιλοξενούμενη Μπόλτον) τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Η προσβασιμότητα των γηπέδων, όλων των γηπέδων όλων των αθλημάτων και των πρωταθλημάτων, είναι (εάν κάποιος ερωτά) 100% εφικτή. Με ανυψωτικά ή με ράμπες ή και με τα δύο. Το κόστος (εάν κάποιος άλλος ερωτά) είναι ζήτημα τεχνοκρατικής μελέτης. Οχι, πάντως, απαγορευτικό.

Στο τέλος της ημέρας, όσο κι αν κοστίζει, αξίζει. Πρόσφατα, φυσιογνωμίες απ' όλο το εγχώριο αθλητικό φάσμα έδωσαν στη δημοσιότητα τη δήλωση της έκκλησης ευαισθησίας προς αυτή την κατεύθυνση. Απ' το ποδόσφαιρο (Κούδας, Βασίλης Κωνσταντίνου, Κωστίκος, Κούης, Μαύρος, Μήνου, Λάκης Νικολάου, Μίμης Παπαϊωάννου, Μίλτος Παπαποστόλου, Σαργκάνης, Χρηστίδης), απ' το μπάσκετ (Γιαννάκης, Κόντος, Δενδρινός, Φασούλας), απ' το βόλεϊ (Ανδρεόπουλος, Τριανταφυλλίδης), απ' την πυγμαχία (Κολέθρας), απ' τον υγρό στίβο (Παπανικολάου), απ' τον στίβο (Σακοράφα, Βερούλη).

Και δεν είναι, το πρωτεύον, τα γήπεδα. Αλλά τα γήπεδα μπορούν να γίνουν η αφετηρία της συνολικής παρέμβασης. Το παράδειγμα, για όλους τους κοινόχρηστους χώρους που σήμερα μόνο κατ' εξαίρεσιν, και όχι με άρτιες κατασκευές πάντοτε, υποδέχονται... φυσιολογικά τους πολυτραυματίες με τ' αμαξίδια. Απ' τα μέσα μεταφοράς και τα εμπορικά κέντρα ως τις εκκλησίες, τα διασκεδαστήρια και τους αρχαιολογικούς χώρους. Δεν είναι νοητό π.χ. στην Ακρόπολη, αιχμή του δόρατος της ελληνικής τουριστικής (βαριάς) βιομηχανίας, να μην μπορεί κανείς με το αμαξίδιο να φτάσει έως τον Παρθενώνα.

Δεν το 'χουν ανάγκη αυτοί, τόσο. Οι πολυτραυματίες. Οσο εμείς. Η γενική ανάγκη μας είναι να εθιστούμε στην εικόνα της ράμπας. Ως κάτι το νορμάλ. Οχι ως κάτι το έξτρα, που τους το κάνουμε χάρη ότι υπάρχει. Η ράμπα, ως ανασπόσταστο κομμάτι οποιουδήποτε δημόσιου χώρου. Διότι τότε, όταν θα έχουμε εθιστεί, συγχρόνως θα έχει καλλιεργηθεί η μενταλιτέ που αντιστοιχεί. Και, πλέον, ουδείς θα παρκάρει το αυτοκίνητό του (επειδή βιάζεται και δεν βρίσκει εύκαιρο χώρο αλλού) μπροστά στη ράμπα...