Αν η λογική λέει Λίβερπουλ, τα αστέρια είναι με τους Ιταλούς (SportDay/Καρπετόπουλος)

Η Λίβερπουλ κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη πριν από δύο χρόνια χωρίς να κερδίσει κανένα σημαντικό ματς μακριά από την έδρα της: αυτό και μόνο δείχνει πόσο περίεργα ιδιαίτερη είναι η συγκεκριμένη διοργάνωση. Στα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε, με δεδομένο ότι οι δύο ομάδες εξακολουθούν να δουλεύουν με τους ίδιους προπονητές, τολμώ να πω ότι η Λίβερπουλ έχει κάνει μεγαλύτερη πρόοδο από τη Μίλαν κι έχει σήμερα μια πληρέστερη ομάδα. Εχει έναν καλύτερο τερματοφύλακα, αφού ο Ρέινα δεν συγκρίνεται με τον Ντούντεκ, έχει πολλές λύσεις στις θέσεις των αμυντικών χαφ, πράγμα που επιτρέπει στον Στίβεν Τζέραρντ να παίρνει πιο πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες, κι ένα επιθετικό δίδυμο πιο αποτελεσματικό: στην Πόλη δεν υπήρχε ο Κόιτ, ούτε πολυτέλειες στον πάγκο όπως ο Μπέλαμι, ο Ζέντεν, ο Κράουτς. Από την άλλη, η Μίλαν δεν έχει τους πρωταγωνιστές εκείνου του τελικού, Κρέσπο και Σεβτσένκο, δεν βρήκε στην άμυνα κανέναν καλύτερο από τον Παόλο Μαλντίνι και τον Μπίλι Κοστακούρτα, δεν έχει σίγουρα ακραίους πιο ποιοτικούς από τον Καφού και τον Σερτζίνιο. Τι έχει παραπάνω; Μερικούς παίκτες-κλειδιά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση: ο Πίρλο, ο Γκατούζο, ο Νέστα κι ο Τζιλαρντίνο είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές, ο Κακά δημιουργεί την υποψία ότι είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.
Η Λίβερπουλ στην Πόλη ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ, αφού η διαφορά ποιότητας που είχε με την ιταλική ομάδα ήταν τεράστια –τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Η ομάδα είναι πιο γεμάτη, έχει γνώση της αξίας της και των δυνατοτήτων της και αποκλείεται να κάνει το μουλωχτό παιχνίδι που έκανε στην Πόλη, ακόμα κι αν οι παραδόσεις λένε πως για να κερδίσει τους Ιταλούς πρέπει να τους περιμένει καρτερικά και ψυχωμένα. Από την άλλη, η χρονιά για τη Μίλαν έμοιαζε χαμένη και τείνει να εξελιχθεί σε εντυπωσιακή. Αν η λογική λέει Λίβερπουλ, τα αστέρια είναι με τους Ιταλούς –μέσα κι έξω από το γήπεδο. Οπως και να έχει το πράγμα, αποκλείεται να πλήξουμε…