Ενα Κύπελλο παρηγοριά για τις «σφαλιάρες» (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

H Λίβερπουλ ένα χρόνο πριν είχε παραδώσει το στέμμα που κέρδισε στην Κωνσταντινούπολη άδοξα, έχοντας αποκλειστεί νωρίς νωρίς από την Μπενφίκα με ήττα μέσα στο «Ανφιλντ». Ο αποκλεισμός της δεν ήταν έκπληξη: η ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο στην Κωνσταντινούπολη είχε κάνει μια τεράστια έκπληξη –οι εκπλήξεις δεν κρατούν πολύ. Στο ξεκίνημα της σεζόν η Λίβερπουλ έδινε την εντύπωση ομάδας που την ενδιαφέρει πιο πολύ το αγγλικό πρωτάθλημα –που της λείπει μια ντουζίνα χρόνια. Στην πορεία, όταν είδε ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι, οι στόχοι άλλαξαν. Από ένα σημείο και έπειτα (ειδικά μετά τις δύο ήττες-διασυρμούς από την Αρσεναλ) η Λίβερπουλ αντιμετώπισε το Τσάμπιονς Λιγκ ως τον μοναδικό στόχο στη σεζόν.

Μίλαν

Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τη Μίλαν. Τον περασμένο Αύγουστο ήταν μπλεγμένη στο σκάνδαλο των σικέ αγώνων του Καμπιονάτο, η παρουσία της στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ αποφασίστηκε την ύστατη ώρα και η ενίσχυσή της ήταν ελάχιστη. Μετά την πώληση του Σεβτσένκο κανείς δεν της έδινε την παραμικρή τύχη, μια και ο μέσος όρος ηλικίας της βασικής ενδεκάδας της ήταν αρκετά ψηλός. Η Μίλαν έκανε ένα απογοητευτικό για την ιστορία της πρωτάθλημα και έριξε όλη την προσοχή της στην Ευρώπη –κάτι εύκολο, μια και συνολικά ο σύλλογος από τη μέρα που ασχολήθηκε μαζί του ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει αυτόν τον προσανατολισμό.

Σκόνη

Αν η Λίβερπουλ είχε τη δυνατότητα (και την ομάδα) να διεκδικήσει μέχρι τέλους το αγγλικό πρωτάθλημα και δεν είχε φάει νωρίς νωρίς τη σκόνη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι, αμφιβάλλω αν θα έφτανε στον τελικό της Αθήνας: χρόνια τώρα δεν μοιάζει ικανή να κρατήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Ομοίως, αν η Μίλαν δεν είχε παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του Καμπιονάτο πριν αυτό αρχίσει (σε συμφωνία για να γλιτώσει έναν υποβιβασμό στη Β' Εθνική;), αμφιβάλλω αν με τους παίκτες που έχει θα είχε τον Μάιο την αθλητική φρεσκάδα που έδειξε στα ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Γκατούζο μπορεί να τρέχει για τους άλλους για δέκα ματς, όχι για τριάντα.

Τεράστια

Η Λίβερπουλ στην Πόλη ήταν αουτσάιντερ. Η διαφορά ποιότητας που είχε με τη Μίλαν ήταν τεράστια –απόψε είναι αλλιώς. Παίζει ψυχωμένα στην άμυνα, είναι πολύ πιο δυνατή στον άξονα (ο Μασεράνο, ο Τζέραρντ και όποιος άλλος αγωνιστεί θα φροντίσουν ώστε ο Κακά να μη βρει χώρους και ο Ζέεντορφ να μην τρέξει με την μπάλα) και στην επίθεση ο Κόιτ μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον Καλάτζε –και, βέβαια, στα πέναλτι δεν χάνει ποτέ. Από την άλλη, η χρονιά για τη Μίλαν έμοιαζε χαμένη και τείνει να εξελιχθεί σε εντυπωσιακή. Αν το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν action movie, ο ήρωας θα φόραγε τη φανέλα των «ροσονέρι».

Πρωταθλητής

Λίγο πριν αρχίσει ο τελικός, ενώ πληθαίνουν ενοχλητικά οι υπερβολές και οι φανφάρες, ας πούμε μια αλήθεια: το βράδυ θα υπάρξει μία πρωταθλήτρια Ευρώπης, απαραίτητη στην ιστορία –όμως όποια κι αν είναι επ' ουδενί μπορεί να θεωρηθεί η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Η φετινή Λίβερπουλ, που παρακολούθησε την κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος με τα κιάλια, και η φετινή Μίλαν, που τερματίζει τέταρτη και καταϊδρωμένη στο Καμπιονάτο, θα γράψουν απόψε τη δική τους σελίδα στην ιστορία τους, όμως η χρονιά τους δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χρονιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι, ούτε καν με αυτή που ζει ακόμα η Σεβίλλη. Η Λίβερπουλ και η Μίλαν μπορούν να κερδίσουν απόψε το χειροκρότημα των οπαδών τους και τη συμπάθεια των υπολοίπων. Ομως ο θαυμασμός είναι άλλο πράγμα. Θαυμασμό προκάλεσε πέρυσι η Μπάρτσα, που έπαιξε σχεδόν παντού ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και τους άφησε όλους πίσω της και στην Ευρώπη και στην Ισπανία, επιβάλλοντας, όπως μόνο οι πραγματικά μεγάλες ομάδες ξέρουν, τον νόμο της. Η Λίβερπουλ και η Μίλαν είχαν στο παρελθόν πολύ μεγάλες ομάδες. Τώρα έχουν ωραίες ιστορίες και βαριές φανέλες. Στη διάρκεια της χρονιάς με έπεισαν για τη σοβαρότητά τους και την ανθεκτικότητά τους, όμως το ποδόσφαιρο που συνολικά έπαιξαν δεν ήταν εντυπωσιακό. Κάποιες μεμονωμένες performances απλώς γλύκαναν μια εικόνα κυριλέ μετριότητας.

Παλιά

Η UEFA θα πρέπει να προβληματιστεί με αυτή τη νέα πραγματικότητα. Οι ομάδες που βρίσκονται στη νομενκλατούρα των πλούσιων της Ευρώπης (αυτές οι δύο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα) έχουν πλέον τη δυνατότητα να διαλέγουν ματς, νοθεύοντας επί της ουσίας τον ανταγωνισμό. Παλιά όποιος διάλεγε σε μια σεζόν να δείξει προσοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αδιαφορώντας για το πρωτάθλημα, έτσι και δεν το κέρδιζε καταστρεφόταν. Συνέβη με τη Σαμπντόρια, την Εβερτον, την Μπαρτσελόνα, την ίδια τη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Σήμερα όποιος θέλει μπορεί να το κάνει χωρίς πρόβλημα, μια και τέταρτος να 'ρθει στο πρωτάθλημα, πάλι του χρόνου θα βρει θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Παρηγοριά

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και απόψε οι νικητές θα γράψουν ιστορία παίρνοντας το Κύπελλο. Το Κύπελλο αυτό μόνο για τους φανατικούς οπαδούς θα είναι η επιβράβευση του σχεδιασμού, της στρατηγικής και της αξίας του νικητή. Για τους άλλους, τους πιο ψύχραιμους, θα είναι μια παρηγοριά για τις «σφαλιάρες» που ο νικητής μάζεψε όλον τον χειμώνα…

Συν και πλην

Tακτικά το ματς θα έχει ενδιαφέρον –αλλά μόνο τακτικά. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να ξαναδούμε κάτι που να μοιάζει με τον τελικό της Κωνσταντινούπολης –η Λίβερπουλ είναι αμυντικά πιο ώριμη και η Μίλαν επιθετικά λιγότερο δημιουργική. Η Μίλαν όταν είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη είχε βάλει 3 γκολ στη Σέλτικ, 4 στη Σαχτάρ, 3 συν 2 στην Ιντερ –όχι τυχαία, μια και είχε τέσσερις επιθετικούς (Σεβτσένκο, Κακά, Ιντσάγκι, Τόμασον) με τεράστια ποιότητα και ο Αντσελότι χρησιμοποιούσε τον Κακά ως «δεκάρι». Φέτος η Μίλαν βρήκε γκολ και ισορροπίες όταν ο Αντσελότι απελευθέρωσε τον Βραζιλιάνο και τον έστειλε στη γραμμή της επίθεσης –όμως ο παρτενέρ του, όποιος κι αν είναι, δεν είναι της κλάσης του «Σέβα» ή του Ζέεντορφ. Αν ο Ιταλός κόουτς φοβηθεί το ματς, θα χρησιμοποιήσει τον Τζιλαρντίνο (που γυρίζει πολύ και βοηθά τους μέσους), αν θέλει να παίξει το ματς, θα ρίξει στη μάχη τον Ιντσάγκι, ποντάροντας στο ότι με την πείρα του και την εντός περιοχής κίνησή του θα πανικοβάλει τον Αγκερ.

Η Λίβερπουλ, από την άλλη, έμαθε από τον Μπενίτεθ να παίζει ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων. Η ικανότητα των μέσων της να ακολουθούν τις φάσεις είναι καταπληκτική και αυτό κυρίως είναι το όπλο που τη βοήθησε να πάει μακριά: ακόμα κι όταν τα γκολ τα πετυχαίνει ο Κράουτς, η συμμετοχή των μέσων στη φάση είναι καθοριστική. Ο Τζέραρντ, αλλά και ο Μπέλαμι, ο Ζέντεν και κυρίως ο Ρίισε, πατούν πολύ περιοχή, ακολουθώντας κάθε φάση. Η Λίβερπουλ μοιάζει και πιο στερεή αμυντικά: ο Κάραγκερ και ο Αγκερ ξέρουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου και οι αμυντικοί χαφ, παίζοντας σαν δύο λίμπερο μπροστά τους, φροντίζουν ώστε τα στόπερ να μην έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις «ένας εναντίον ενός» με τους αντίπαλους επιθετικούς –όπως συνέβαινε πριν από δύο χρόνια στην Πόλη, όταν ο Κρέσπο και ο Σεβτσένκο έκαναν πάρτι.

Ο Μπενίτεθ είπε ότι θα είναι καθοριστικό το πρώτο γκολ. Προετοιμάζει ένα ματς που θα λήξει 1-0, όπως όλοι οι καλοί προπονητές. Το 1-0 είναι «εργαλείο» για τον προπονητή και ο Ισπανός, που είναι «στρατηγός» στα μονά ματς, το ξέρει. Ο Αντσελότι δεν ξέρω τι ετοιμάζει και δεν μπορώ να το φανταστώ –ειλικρινά, θέλω να το δω.