Φίμωση (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Διάβαζα για μια υπόθεση αγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ένας δημόσιος λειτουργός έκανε μήνυση σε δημοσιογράφο επειδή είχε κάνει κολάζ που τον παρουσίαζε να μετέχει σε παρτούζα. Το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε ότι οποιαδήποτε «πειραγμένη» φωτογραφία που δεν αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός, αλλά γίνεται για δημόσιο πρόσωπο στο πλαίσιο της σάτιρας, δεν υπερβαίνει τη νομιμότητα. Αυτά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μπορείς να μοντάρεις φωτογραφία του προέδρου με λεζάντα «Θα αγοράζατε από αυτόν μεταχειρισμένο αυτοκίνητο;», όταν στην Ελλάδα η προσβολή στο πρόσωπο του προέδρου –ναι, ακόμα και του Σαρτζετάκη– είναι ιδιώνυμο αδίκημα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αν είσαι αριστερός και είσαι αντίθετος με την εξωτερική πολιτική έχεις δικαίωμα να κάψεις στην πλατεία του Πανεπιστημίου τη σημαία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου, από την άλλη, αν 50 άτομα αποφάσιζαν να κάνουν κατάληψη του χώρου του πανεπιστημίου στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου, εμποδίζοντας όμως την πρόσβαση των υπολοίπων, όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη, θα είχαν την ίδια αστυνομία που παρακολουθεί το κάψιμο της σημαίας να τους κοπανάει. Αυτά για έναν αναγνώστη της στήλης που έστειλε e-mail περιγράφοντας την απαράδεκτη κατάσταση στο Αριστοτέλειο, στο οποίο κάνει το διδακτορικό του, και εκτός του ότι τον εμπόδιζαν να μπει στο κτίριο σε κάθε κατάληψη, μετά τα πάρτι έπρεπε να πλατσουρίζει στους διαδρόμους. Επειτα από κάθε «πάρτι» από τα δεκάδες που διοργανώνουν αντιεξουσιαστικές ομάδες στα πανεπιστήμια. Το όνομα του αναγνώστη, που αυτή τη στιγμή κάνει το μεταπτυχιακό του στην Ισπανία, δεν το αναφέρω, γιατί μου το ζήτησε το παλικάρι υπό τον φόβο ότι θα γίνει στόχος αν επιστρέψει στο Αριστοτέλειο. Ούτε με αυτό προσπαθώ να γράψω ότι η Αμερική είναι η χώρα της απόλυτης ελευθερίας. Αυτό που γράφω είναι ότι χρειαζόμαστε φιλελεύθερους νόμους, που κυρίως να εφαρμόζονται. Και πρώτα απ' όλα ένα νέο νόμο περί Τύπου.

Πριν από ενάμιση χρόνο πολιτικός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το κυβερνητικό αξίωμά του λόγω σκανδάλου μού είχε κάνει αγωγή επειδή είχα γράψει ότι το ιδιότυπο όνομά του τράβηξε την προσοχή στις πράξεις του. Πιθανότατα εάν δεν είχε αποσύρει την αγωγή να είχα καταδικασθεί, λόγω της αναφοράς στο ότι το όνομά του ήταν ιδιότυπο, μια και το δικαστήριο έχει δικαίωμα να κρίνει ότι προσεβλήθη η προσωπικότητά του. Από την άλλη, τα ονόματα όσων την είχαν πουλέψει από τον στρατό «πνίγηκαν» επειδή η δημοσίευσή τους παραβίαζε τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων, παρ' όλο που η αναφορά γινόταν για μια παρανομία.

Ποτέ δεν θα «πάταγα» απεργία σωματείου στο οποίο ανήκω. Εάν η ΕΣΗΕΑ κηρύξει απεργία για τα χρώματα των τοίχων στις εφημερίδες, θα τη σεβαστώ. Μήπως, όμως, αντί να κάνουμε απεργίες για τα χαμένα χρήματα των ομολόγων, τιμωρώντας τους αναγνώστες και τους εργοδότες, θα έπρεπε να στραφούμε κατά των κυβερνήσεων, που εκτός των ομολόγων φίμωσαν τον Τύπο; Εκτός αν τα πάγια και τα συντάξιμα μας ενδιαφέρουν περισσότερο από την ελευθερία της γραφής και του λόγου μας.

Δεν θα γράψω ποιοι φεύγουν από τον Ολυμπιακό, αλλά ποιοι μένουν. Νικοπολίδης, Παναγόπουλος, Ζεβλάκοφ, Τοροσίδης, Ντομί, Πάντος, Πατσατζόγλου, Στολτίδης, Καστίγιο, Τζόρτζεβιτς, Νε, Μενδρινός, Φακίνος, Μπόρχα και Κωνσταντίνου. Μετά υπάρχουν οι παίκτες που έφυγαν, φεύγουν, ψάχνονται για μεταγραφή –όπως ο Σέζαρ– ή ο Ολυμπιακός προσπαθεί να τους σπάσει το συμβόλαιο. Αν ο Ολυμπιακός δεν μπορέσει να το σπάσει, θα μείνουν στην ομάδα, γνωρίζοντας όμως ότι είναι ανεπιθύμητοι. Κάποιοι έρχονται. Οπως ο Αντζας και πιθανότατα ο Ντ' Ακόλ και ο Σίκοφ. Κάποιοι άλλοι θα μείνουν όταν στον Ολυμπιακό καταλάβουν πόσες μεταγραφές θα πρέπει να κάνουν. Ας πούμε ότι θα μείνει ο Μάριτς, σαν φιλότιμη λύση στο κέντρο. Επίσης, ο Ανατολάκης θα μπορούσε να μείνει αν φύγει ο Σέζαρ. Τότε, όμως, δεν έρχεται ο Αντζας. Σούμα, λοιπόν, και ο λογαριασμός γράφει: αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει 15 παίκτες. Μπορεί άμεσα να τους κάνει 18 ή 19 εάν μείνει ο Μάριτς. Μέσα σε αυτούς υπάρχουν ο Μενδρινός, ο Φακίνος, ο Νε και ο Μπόρχα, ένας τρίτος τερματοφύλακας, ο Πατσατζόγλου, που έχει τέσσερα χρόνια να παίξει σταθερά στην πρώτη ομάδα, και εκτός του Τοροσίδη και του Καστίγιο ούτε ένας παίκτης που να είναι πρώτης πραγματικά διαλογής και να μην έχει καβαλήσει τα 30. Για να μπορέσει να κυνηγήσει του χρόνου πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, χρειάζεται 10+ παίκτες που να έχουν την κλάση να παίξουν στην πρώτη ομάδα. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται μαζικές μεταγραφές για να έχει ελπίδες στη διεκδίκηση του τίτλου, με μια ομάδα που χρόνια τώρα η ανανέωσή της έχει παραμεληθεί. Το να καταναλώνεται χρόνος στον Ολυμπιακό περιμένοντας αν ο Τουντσάι θα απαντήσει «ναι» είναι σαν κάποιος να έχει φωνάξει φίλους για φαΐ στο σπίτι το βράδυ και να ασχολείται με το τραπέζι και να μην παραγγέλνει καρέκλες. Θα προσέθετα ότι αν ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα θα γίνω χότζας, αν με τα χρόνια δεν είχα εκτιμήσει την ικανότητα του Παναθηναϊκού για αυτοκαταστροφή.

Στον Παναθηναϊκό κάτι πρέπει να συμβαίνει. Κάποιος θα γράψει για στέκες στα μαλλιά, για κόκκινα παπούτσια, ότι ο Παπαδόπουλος πήρε τα κέρατά του και δεν έχει ακόμα πάρει ένα πρωτάθλημα. Κάποια στιγμή ο Λουκάς θα πει τον Γκούμα «Γιαννάκη». Κάποια άλλη ο Τζίγκερ θα τάξει πριμ πρωταθλήματος, που θα είναι 32.491 ευρώ σε όσους συμπλήρωσαν πάνω από 1.800 λεπτά συμμετοχής, χωρίς όμως να έχουν παίξει σε ματς που ήρθε ισόπαλο με ομάδα κάτω της 8ης θέσης. Κάποιοι θα είναι loosers, κάποιοι άλλοι boozers και η ομάδα θα αυτοκαταστραφεί σαν ταινία από το κασετόφωνο του Charlie. Εχω την εντύπωση ότι στον Παναθηναϊκό κάθε χρόνο το πρωτάθλημα είναι δευτερεύον μπροστά στις μικρές προσωπικές νίκες. Εχω την εντύπωση ότι αν ο Παναθηναϊκός δεν πάρει φέτος το πρωτάθλημα, αλλά ο Βέλιτς αποδειχθεί επιτυχημένος τεχνικός διευθυντής, θα διοργανωθεί φιέστα στη Λεωφόρο. Κατά τα άλλα, ο Παναθηναϊκός μια χαρά ομάδα έχει. Με τον Ολυμπιακό να σταυρώνει τα δάχτυλά του για να επιστρέψει ο Κωνσταντίνου σε καλή φυσική κατάσταση και την ΑΕΚ να έχει χάσει και τον Καμπάνταη, έχοντας μείνει με μόνο φορ τον Καπετάνο, ο Παναθηναϊκός έχει τους καλύτερους μακράν επιθετικούς και μια άμυνα που, αν συγκριθεί με της ΑΕΚ χωρίς τον Τσιρίλο ή με του Ολυμπιακού, που έχει για την ώρα ένα έως κανένα στόπερ και τον Ντομί αριστερά, είναι αξιοπρεπέστατη. Επίσης, έχει χαφ που αν δεν επιστρέψει ο Γκονζάλες η μόνη ανάγκη που υπάρχει είναι στη θέση του κεντρικού επιθετικού.

Στην ΑΕΚ την εποχή του Σάντος ξεκίνησαν να φτιάχνουν μια ομάδα από πιτσιρικάδες. Ο Ιβιτς έφαγε τον Σάντος, που δεν έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο και δεν έβαζε τους πιτσιρικάδες. Για να έρθει ο Φερέρ, να βάλει τους πιτσιρικάδες, αλλά να φάει τον Ιβιτς, για να φτιάξει μια ισπανόφωνη ομάδα από πιτσιρικάδες. Κάθε ιδέα ήταν σωστή, αλλά όλες μαζί ήταν τουρλουμπούκι. Η ΑΕΚ ξεκίνησε με το σχέδιο ότι σε πέντε χρόνια θα είχε φτιάξει ομαδάρα από δικά της παιδιά και σήμερα φτιάχνει ομάδα από Ισπανούς με μόνο εμφανή στόχο το πρωτάθλημα. Οχι τίποτε άλλο, αλλά αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι το πρωτάθλημα, ιδιαίτερα αν έχεις να το πάρεις 13 χρόνια. Ενα γεγονός που στον Ολυμπιακό προσπάθησαν να περάσουν στον κόσμο δημιουργώντας θέση επικοινωνιολόγου. Ως συνήθως, οι μεγαλύτερες καταστροφές γίνονται στο όνομα των καλυτέρων προθέσεων.

Τόσα χρόνια στον Ολυμπιακό τα πέρναγαν μια χαρά. Οταν ο γιος είχε τη μεταγραφή, έβριζε ο πρόεδρος τον Λούβαρη. Οταν ο πρόεδρος είχε τη μεταγραφή, έβριζε ο γιος τον Κόκκαλη ή κάποιον άνθρωπό του. Ολοι ήταν ευτυχισμένοι, μέχρι να εμφανιστεί η καταραμένη επικοινωνία. Τη μέρα που η είδηση του Αντζα δημοσιεύτηκε στον «Πρωταθλητή», ο «Sir Takis old whore of the Mayfair» το κατάλαβε το κακό. Ο Μώραλης, που στο παρελθόν είχε πάρε-δώσε με τους δημοσιογράφους για εισιτήρια ή κάτι σχετικό με τους συνδέσμους, δεν είχε καταλάβει τι θα γίνει. Ακουγε τον επικοινωνιακό συναγερμό και δεν καταλάβαινε γιατί γινόταν το τζέρτζελο. «Πιραπί, πιραπί», ακούγονταν οι σειρήνες. Μετά η φωνή του πιστού αρτοσυγκολλητή: «Προσοχή, προσοχή. Απαντες οι εργαζόμενοι στις εγκαταστάσεις του Ρέντη και τα γραφεία της πλατείας Αλεξάνδρας θα πρέπει να αποσυρθούν στα καταφύγια. Αναμένεται επίθεση του πραγματικού γιου». «Λάτζα; Ποια λάτζα;», μονολογούσε ο Μώραλης. Ο Δουρέκας πέρασε δίπλα του. «Τον Αντζα, Γιάννη. Τον Αντζα. Είχε τη μεταγραφή μόνο ο "Πρωταθλητής" και η εκδίκηση του πραγματικού γιου θα είναι αμείλικτη. Τρεχάτε, χριστιανοί. Θα μας κάψει σαν διπλό μπέικον», φώναξε ο έντρομος αρτοσυγκολλητής και έτρεξε προς το βάθος του διαδρόμου. Μια φωνή ακούστηκε πίσω από τη στροφή. «Σύνθημα;». «Παρασκευάς». «Παρασύνθημα;». «Βούλης». Ο Τάκης Λεμονής άνοιξε την πόρτα για να κατέβει ο Δουρέκας στο καταφύγιο.

Το κινητό του Μώραλη χτύπησε. «Μισέλ σελουάζ ντε κογιόλ με νεσεπά νεσεσέρ τουρμπιγιόν. Μισέλ. Ω Μισέλ, ντιμουά ετουά φουαγκρά πεθερά». Ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, πρίγκιπας του Λουξεμβούργου, ζήτησε συγγνώμη από τον Πλατινί και άρχισε να μιλάει στον Μώραλη. «Αυτοί οι Γάλλοι εντυπωσιάζονται με το παραμικρό. Είδε την πεθερά να κατεβαίνει από το 4Χ4 και μου ζήταγε να της πω να το ξανακάνει. Αδιόρθωτος όπως πάντα ο Μισέλ...». Ο πρίγκιπας συνέχισε: «Γιάννη, μιλούσαμε πριν από λίγο με τον Σοφοκλή και διαφωνούσαμε. Στο τραπεζάκι που θα ακουμπήσουμε το Κύπελλο για τραπεζομάντιλο να βάλουμε μπροκάρ ή τσόχα; Περίμενε σε παρακαλώ και πάλι, Γιάννη, γιατί κάτι θέλει να μου πει ο Μισέλ. Πουρκουαπά ντουμπλ καμιόν πεθερά πτου πτου, Μισέλ; Α, μπον. Απρέ». Ο πρίγκιπας έστρεψε και πάλι την προσοχή του στον Μώραλη. «Σε παίρνω σε λίγο ξανά, Γιάννη. Φαγώθηκε τώρα να της πω να ξανανέβει στο 4Χ4 για να τη φωτογραφίσει».