Ο Ολυμπιακός του Παναγιώτη Αγγελόπουλου και του Πίνι Γκέρσον, δηλαδή η ομάδα με το τεράστιο μπάτζετ και τις ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες (στο ξεκίνημα της χρονιάς βέβαια…), χρειάστηκε τρίτο αγώνα για να προκριθεί εις βάρος του απένταρου ΠΑΟΚ στα ημιτελικά των πλέι οφ!
Έχοντας ήδη αποτύχει τόσο στο Κύπελλο Ελλάδας όσο και στην Ευρωλίγκα, οι «ερυθρόλευκοι» αισθάνονται τη βαριά υποχρέωση να σώσουν την πολυτάραχη αυτή χρονιά διαμέσου του πρωταθλήματος, αλλά απ' όποια οπτική γωνία κι αν δει το θέμα κανείς, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν αδύνατο η προσπάθειά τους αυτή να στεφθεί με επιτυχία.
Οι λόγοι είναι πάρα πολύ απλοί. Διότι, πρώτα απ' όλα, τόσο στα ημιτελικά όσο και στα τελικά (αν προκριθεί βέβαια) του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός καλείται ως τρίτος της κανονικής περιόδου να παίξει με μειονέκτημα έδρας, πρώτα εναντίον του Άρη και κατόπιν εναντίον του Παναθηναϊκού. Και γιατί, κατόπιν, με την αγωνιστική συμπεριφορά που επιδεικνύει σε όλα του τα παιχνίδια δεν μπορεί να πείσει ότι είναι πράγματι ικανός για μία υπέρβαση αυτού του μεγέθους.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι ακόμα και οι ίδιοι, οι άλλοτε ενθουσιώδεις οπαδοί της ομάδας, έχοντας αντιληφθεί τα αδιέξοδα, έχουν στραφεί εδώ και καιρό κατά του προπονητή, ο οποίος ενώ είχε γίνει δεκτός στην αρχή ως σωτήρας, τώρα αντιμετωπίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος. Εκείνος που παραμένει στο απυρόβλητο, όχι γιατί δεν έχει κάνει λάθη, αλλά διότι εκφράζει την ελπίδα όλων των οπαδών του Ολυμπιακού για τη δημιουργία μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας στο κοντινό μέλλον, είναι ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, ο νεαρός αντιπρόεδρος της ΚΑΕ, με τη μεγάλη αγάπη προς τον Ολυμπιακό και τη λατρεία του προς το μπάσκετ, ο οποίος πάντως για να ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται και πού πατάει θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσει τα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΚΑΕ με τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Αλλά μια και αρχίσαμε να μιλάμε για λάθη, ας προσπαθήσουμε να τα ιεραρχήσουμε. Προσωπικά, λοιπόν, νομίζω ότι το μεγαλύτερο απ' όλα δεν ήταν η πρόσληψη του Γκέρσον, αλλά η εγκατάλειψη του μοντέλου που ακολούθησε ο Ολυμπιακός πέρυσι και η προσχώρηση στη λογική του «εδώ και τώρα», μια και μετά το ξερό 0-3 από τον Παναθηναϊκό στον τελικό του πρωταθλήματος επήλθε απώλεια στήριξης στα διοικητικά κλιμάκια της ομάδας.
Με βάση τα μέχρι τότε δεδομένα, ο Γκέρσον ήταν θεωρητικά ό,τι καλύτερο μπορούσε να βρει ο Ολυμπιακός για να υλοποιήσει τη νέα τακτική του. Μόνο που (επαναλαμβάνω) η νέα αυτή τακτική ήταν λανθασμένη, μια και οι ομάδες δεν φτιάχνονται από τη μια στιγμή στην άλλη και επιπλέον αποδείχθηκε επίσης λανθασμένη και η επιλογή του προπονητή...
Γιατί όμως; Ο Ισραηλινός είναι μια περίεργη περίπτωση προπονητή. Έτσι κι αλλιώς από τη θητεία του στη Μακάμπι τον συνόδευαν πολλά ερωτήματα, παρ' ότι οι επιτυχίες του ήταν μεγάλες. Στον Ολυμπιακό δεν κατάφερε να αποφύγει την απομυθοποίηση. Οχι γιατί δεν πέτυχε τους στόχους που είχαν τεθεί, αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν έπεισε ότι ήταν σε θέση να οδηγήσει τα πράγματα προς μία θετική κατεύθυνση.
Μέχρι τώρα ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι έχουν φορτώσει τον Γκέρσον με πάρα πολλά κακά. Το χειρότερο απ' όλα, όμως, είναι ότι από την ημέρα που πήγε στον Ολυμπιακό και μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Ισραηλινός πελαγοδρομούσε ασταμάτητα σε σχέση με τις δυνατότητες και την αξιοποίηση του έμψυχου υλικού της ομάδας. Θαυμάστε τα κατορθώματά του:
Στην αρχή έθεσε επίσημα (του το είπε κατάμουτρα!) στο αγωνιστικό περιθώριο τον Μπουρούση, τον οποίο όμως χρησιμοποίησε ως σανίδα σωτηρίας κατόπιν, όταν συγκρούσθηκε με τον Σχορτσιανίτη, με αποτέλεσμα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, αφού ο πανύψηλος φόργουορντ επέδειξε προσαρμοστικότητα, μαχητικότητα, συνέπεια και ό,τι άλλο απαιτούσαν οι δύσκολες στιγμές που περνούσε η ομάδα.
Στην αρχή ποντάρισε σ' εκείνο τον φαντομά από το κολέγιο, που λεγόταν ΜακΝαμάρα. Τον έδιωξε χωρίς να παίξει λεπτό. Μετά πήρε τον Μουλαομέροβιτς και τον Στεφάνοφ, αλλά προς το τέλος κατάλαβε ότι η καλύτερη λύση ήταν ο Χαρίσης!
Με τον Στακ τα ίδια και χειρότερα. Τον εμπιστεύθηκε στην αρχή, τον περιθωριοποίησε κατόπιν και τώρα που επέστρεψε από τον γνωστό τραυματισμό του, ο Αμερικανός είναι ο καλύτερός του παίκτης!
Στην ιστορία με τον Σχορτσιανίτη δεν χρειάζεται να προσθέσω οτιδήποτε. Απλώς ότι και με ευθύνη του Γκέρσον ο Ολυμπιακός έχασε το μεγαλύτερο όπλο του. Φθάνει αυτό;
Άλλη μεγάλη... επιτυχία του Ισραηλινού προπονητή, ο Σκούνι Πεν. Ένας πλέι μέικερ χωρίς προσωπικότητα, οργανωτικές ικανότητες και θητεία σε ομάδες υψηλού επιπέδου, ο οποίος όμως πληρώθηκε ένα τσουβάλι λεφτά για να εγγυηθεί τη μετριότητα.
Εάν, όπως όλα δείχνουν, ο Ολυμπιακός δεν πάρει το πρωτάθλημα, μόλις τελειώσουν οι τρέχουσες αγωνιστικές του υποχρεώσεις θα αρχίσει να ψάχνει για νέο προπονητή και νέους παίκτες. Στην πραγματικότητα έχει μπει στο λούκι από πέρυσι τέτοια εποχή, όταν προσχώρησε στη λογική των «εδώ και τώρα», δηλαδή των ετοιματζίδικων λύσεων με το τεράστιο οικονομικό κόστος.
Οτι αυτό το καλοκαίρι θα πληρώσει ακόμα περισσότερα, είναι εκ των ων ουκ άνευ! Εκείνο που δεν είναι καθόλου βέβαιο είναι αν θα πετύχει το αγωνιστικό αποτέλεσμα που επιδιώκει. Διότι οι ομάδες δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη και γιατί περισσότερο και από τα λεφτά μετράνε οι σωστές επιλογές. Δηλαδή το μυαλό και η γνώση!
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος έχει όλα τα προσόντα για να οδηγήσει κάποια στιγμή τον Ολυμπιακό στη γη της επαγγελίας. Είναι νέος, πλούσιος, «τρελός» Ολυμπιακός και καταλαβαίνει από μπάσκετ. Έχει όμως κι ένα μεγάλο μειονέκτημα: νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Κι αυτό θα το πληρώσει πολύ ακριβά, μέχρι να καταλάβει ότι η υπομονή είναι πολυτιμότερη από τη βιασύνη, η μεθοδικότητα σημαντικότερη από τον ενθουσιασμό και ο εγωισμός απλώς η εγγύηση για την αποτυχία.
Ο σημερινός Ολυμπιακός του νεαρού αντιπροέδρου της ΚΑΕ μου θυμίζει τον Παναθηναϊκό στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, όταν ξόδευε περιουσίες σε παίκτες και προπονητές, αλλά βρισκόταν σταθερά κάτω από τον «αιώνιο» αντίπαλο των Ιωαννίδη, Σαλονίκη, Κόκκαλη. Πότε, λοιπόν, αντιστράφηκαν οριστικά τα πράγματα; Μόνο όταν ο Παναθηναϊκός πήρε προπονητή τον Ομπράντοβιτς και του παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας.
Πιο πριν είχε βέβαια επιτυχίες (1996 Ευρωπαϊκό με τον Μάλκοβιτς, 1998-99 πρωτάθλημα με τον Σούμποτιτς), αλλά όχι και την απαιτούμενη σταθερότητα για να αναγνωρισθεί ως υπερδύναμη στον χώρο του μπάσκετ, παρ' ότι εκείνη την εποχή διέθετε τους παίκτες με τα μεγαλύτερα ονόματα και συμβόλαια απλησίαστα για τον κοινό νου!
Η ιστορία διδάσκει αυτούς που ξέρουν να τη διαβάζουν. Και προφυλάσσει από παθήματα, τα οποία μέχρι να γίνουν μαθήματα θα έχουν κοστίσει πολύ σε χρόνο και χρήμα. Ο Π. Αγγελόπουλος δεν έχει πρόβλημα ούτε με το ένα ούτε με το άλλο. Φθάνει να μην προλάβει να τον νικήσει η απογοήτευση, που είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός σ' αυτές τις περιπτώσεις.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
