Ο Ρίμπο, ο Κόκκαλης και ο Διονύσης Χαριτόπουλος (Sportday/Διονύσης Ελευθεράτος)

Tα κλισέ είναι εξ ορισμού «βολικά», μόνο που ορισμένα φαντάζουν ανεκτά και άλλα καταντούν αφόρητα. Στη δεύτερη κατηγορία συμπεριλαμβάνεται και αυτό που διατείνεται ότι στους πολέμους και τα διαζύγια οι ευθύνες είναι μοιρασμένες. Αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως. Αλλά και όταν συμβαίνει, σπανίως τα μερίδια της ευθύνης είναι ισόποσα.

Είναι απελπιστικά απλουστευτικό να λες ότι η ΠΑΕ Ολυμπιακός, που αθέτησε τον λόγο της, επωμίζεται περίπου όσες ευθύνες χρεώνεται και ο Ριβάλντο. Πριν απ' όλα, οφείλουμε να προσδιορίσουμε ποιο ακριβώς ήταν το μεμπτό, διαφορετικά δεν έχει νόημα να αναζητούμε φταίχτες.

Ηταν, μήπως, αυτή καθ' αυτή η διακοπή της συνεργασίας, όπως πιστεύουν πολλοί (όχι όλοι) φίλοι των πρωταθλητών; Αν είναι έτσι, τότε δεν νοείται να φταίει (και) εκείνος ο οποίος, όχι μόνο δεν επιθυμούσε το «διαζύγιο», αλλά είχε ρυθμίσει τα της οικογενειακής του ζωής με δεδομένο ότι θα παρέμενε. Γιατί; Διότι δεν πήρε στα «αψήφιστα» τον λόγο των άλλων ή του Αλλου...

Το κακό, για τη συντριπτική πλειονότητα των οπαδών της ομάδας, ήταν ότι ο Ολυμπιακός στιγματίστηκε. Ποιος τον στιγμάτισε, όμως; Οι ανακολουθίες και ο κυνισμός του προέδρου του ή το γεγονός ότι ο Ριβάλντο μίλησε και κατήγγειλε; Η κακή δράση ή η αναπόφευκτη αντίδραση; Ο εμπαιγμός του ενός ή ο θυμός του άλλου; Είναι χιλίων ήλιων φαεινότερο πως οι απαντήσεις εντοπίζονται πριν τα διαζευτικά «ή»...

Ναι, ξέρω, αν διυλίσουμε τον κώνωπα και... διαλύσουμε τη λογική, σε όλα αυτά θα αντιπαραθέσουμε διάφορα «ναι μεν, αλλά». Πώς να ισοσκελιστούν, όμως, τα πράγματα, όταν το «ναι μεν» ζυγίζει τόνους και το «αλλά» γραμμάρια; Σύμφωνοι, η επιλογή του Ριβάλντο να απουσιάσει από τη φιέστα ήταν άκομψη για τους συμπαίκτες και τους οπαδούς. Μόνο που όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο ανθρώπινη μου φαίνεται η απόφασή του να απουσιάσει.

Φανταστείτε στη θέση του έναν οποιοδήποτε εργαζόμενο, ο οποίος «τα βροντάει» διότι έπεσε θύμα ανάλογης εργοδοτικής συμπεριφοράς. Πόσο πιθανό θεωρείτε να τρέξει ο άνθρωπος στο πάρτι που διοργανώνει η εταιρεία για να γιορτάσει -ας πούμε- την αύξηση των πωλήσεων; Οχι και τόσο πιθανό, έτσι; Κι ας μην έχει ο ήρωας του φανταστικού παραδείγματός μας την πεποίθηση ότι «έπεφτε πολύς» στην επιχείρηση που τον ενέπαιξε. Εν αντιθέσει προς τον Ριβάλντο που «πέφτει πολύς» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, εν γένει.

Κάποτε ο Διονύσης Χαριτόπουλος έκανε μια ηθογραφική «ακτινογράφηση» του παλιού Πειραιά, γράφοντας για «Τη νύχτα που 'φυγε ο Μπούκοβι». Ποιος ξέρει, ίσως έπειτα από χρόνια, κάποιος λογοτέχνης να εμβαθύνει στην επιχειρηματική-ποδοσφαιρική ηθογραφία, εμπνεόμενος από το μεσημέρι, κατά το οποίο ο Ριβάλντο έφυγε από τον Ολυμπιακό. Κλαίγοντας, αλλά κι «εξυπηρετώντας» -ακουσίως, έστω- τον Σ. Κόκκαλη: εάν ο «Ρίμπο» πήγαινε στο Καραϊσκάκη, πιθανότατα η φιέστα θα γινόταν «διαδήλωση», οδυνηρή για τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Απόντος του Βραζιλιάνου, δηλαδή της θετικής «αιχμής», εφευρέθηκε η αρνητική. Τα ηλίθια συνθήματα εναντίον του Τζόρτζεβιτς συσκότισαν την ουσία του προβλήματος κι ως εκ τούτου χρησίμευσαν στον Σ. Κόκκαλη...

Τι μένει στον απόηχο αυτής της ιστορίας; Η πίκρα και το «μούδιασμα» των φίλων του Ολυμπιακού. Η αδήριτη ανάγκη της διοίκησης να προβεί σε κινήσεις που θα αντιστρέψουν το κλίμα. Κάμποσα -ακόμα- κλισέ, όπως: «Είναι αχαριστία να τα βάζουν με τον Κόκκαλη». Συγγνώμη, αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένας πρόεδρος που επαινείται ή και εξυμνείται «στα καλά», δεν θα πρέπει να γίνεται αποδέκτης διαμαρτυριών στα άσχημα. Το αν οι φίλοι της ομάδας θα παραβλέψουν τι ποδόσφαιρο βλέπουν, «βολεμένοι» με τα τρόπαια και τα χάλια του Παναθηναϊκού, είναι δικό τους θέμα.

Εάν αρνούνται να συμβιβαστούν με τη διαρκή επιδείνωση, αυτό δεν λέγεται «αχαριστία». Λέγεται υγιής απαιτητικότητα. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν τους χαρίζει τίποτε. Πληρώνουν. Δυσκολεύομαι, επίσης, να κατανοήσω πώς υφίσταται «αχαριστία», όταν το όφελος είναι αμοιβαίο: ασφαλώς και ο Ολυμπιακός κέρδισε πολλά από την προεδρία του Σ. Κόκκαλη, ασφαλέστατα όμως συνέβη και το αντίθετο. Απολύτως φυσιολογικό: οι επιχειρηματίες αυτού του βεληνεκούς αυξάνουν κατακόρυφα το ειδικό βάρος τους, όταν κατέχουν τέτοια «γωνιακά μαγαζιά». Προς τι λοιπόν οι μελοδραματισμοί για τις δήθεν «αχαριστίες»;