Ζαγοράκης: Μια καρδιά που χωρά τον ΠΑΟΚ (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Ο Θοδωρής έφτασε πλέον σε ένα σημείο που ο ίδιος είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να προβλέψει όταν πριν από μερικά χρόνια άραζε στην Τούμπα για να κλείσει την καριέρα του. Αν δηλαδή είχε προβλέψει ότι ο κύκλος του στον ΠΑΟΚ θα έκλεινε ως ποδοσφαιριστή, τελικά, οι καταστάσεις τον υποχρεώνουν να σκεφτεί πολύ καλά πριν πάρει οριστικές αποφάσεις για τη θητεία του, γιατί απλούστατα δεν φαίνεται να τελειώνει με το που θα κρεμάσει τα παπούτσια του. Ενδεχομένως να συνεχίσει στον ΠΑΟΚ φορώντας κοστούμι και καμιά φορά γραβάτα - κι ας μην είναι η καλύτερή του. Για τη γραβάτα, λέμε. Το… μανίκι είναι άλλο. Είναι η διοίκηση του ΠΑΟΚ. Εν ολίγοις, μεγάλος μπελάς τον βρήκε.

Αραγε πώς νιώθει όταν ακούει από όλους για το προεδριλίκι; Πώς μπορεί να νιώθει ένας ποδοσφαιριστής που ακόμη προσφέρει και μπορεί να προσφέρει και του χρόνου, να του μιλούν για την ηλεκτρική καρέκλα του προέδρου; Τι περνά από το μυαλό του εδώ και αρκετό καιρό, από τότε που το… αστείο έγινε επιθυμία και σχεδόν λαχτάρα για τους οπαδούς του, όταν τον προσεγγίζουν και τον προτρέπουν με αφελείς κουβέντες (πάρε τον ΠΑΟΚ, γίνε πρόεδρος και εμείς θα σε στηρίξουμε κ.ά.); Κατά καιρούς, έχει στείλει μηνύματα. Δηλαδή, μέσα από τις δηλώσεις του, διακρίνει κανείς μια δυσφορία. Σαν να τον ακούμε να λέει: «Μα τώρα τι μου λένε όλοι αυτοί;».

Αλλες στιγμές, νιώθεις ότι μέσα από τις κουβέντες του αναδεικνύεται μια επιθυμία να συμβάλει σε ένα διαφορετικό μοντέλο από όσα έχουμε συναντήσει μέχρι σήμερα στον ΠΑΟΚ και να μπει μπροστά, φωνάζοντας ταυτόχρονα, «εγώ είμαι εδώ, μη στενοχωριέστε!».

Ποτέ δεν υπήρχε ξεκάθαρη τοποθέτηση. Στο κάτω κάτω της γραφής, θα πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε κάτι που είναι πολύ απλό αλλά τρομερά δύσκολο για τους ποδοσφαιριστές: δεν μπορούν να πάρουν εύκολα την απόφαση να σταματήσουν. Καλά, έγινε ήδη ένα παιχνίδι προς τιμήν του, θα γίνει ένα ακόμη με την Eθνική μας να αντιμετωπίζει την Πορτογαλία, ωστόσο δεν μας λένε και τίποτε, εφόσον ο ίδιος δεν έχει καθορίσει το μέλλον του με την επισημότητα που αρμόζει στον πιο επιτυχημένο αρχηγό της Ελλάδας.

Η απόφαση του ποδοσφαιριστή να τερματίσει την καριέρα του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του. Κατανοούμε την τεράστια δυσκολία, «διαβάζουμε» τις σκέψεις του, όπως μας τις έχουν μεταφέρει πολλοί άλλοι παλιότερα, όταν έβλεπαν να πέφτουν οι «τίτλοι τέλους» και δεν μπορούσαν να το συνειδητοποιήσουν για αρκετό καιρό.
Και βέβαια φταίει ο ίδιος όσο αφήνει τις μέρες να κυλούν χωρίς να ανοίγει την καρδιά του. Η καρδιά του Ζαγοράκη δεν είναι μόνο δική του. Για την ακρίβεια και για να μην παρεξηγηθούμε, ο ίδιος έχει το… μάνατζμεντ. Ολοι εμείς έχουμε την κυριότητα, όπως την αποτυπώσαμε για πάντα στη μνήμη μας και στη δικιά μας καρδιά μαζί με την εικόνα του θριάμβου, με το Κύπελλο Ευρώπης στα χέρια του. Σε αυτή την υπέρβαση του λόγου μας, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα συμφωνήσει κι ο ίδιος.

Τα χρόνια πέρασαν και η ώρα των αποφάσεων τον συναντά σε μια περίοδο που κανείς δεν φαίνεται αποφασισμένος να αναλάβει σταυροφορία αναδόμησης για τον ΠΑΟΚ. Εκτός κι αν μιλάμε για τρελούς, πραγματικά για δέσιμο, που θα ξεκινήσουν από το μηδέν και -όπως είναι σχεδόν βέβαιο- θα καταλήξουν σε αδιέξοδο με ακόμη πιο δυσάρεστες συνέπειες για την ομάδα.

Αν ο Ζαγοράκης σκέφτεται ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε μια περίοδο που η κατάσταση φαντάζει μη αναστρέψιμη και όποιος ασχοληθεί από διοικητικό πόστο έχει ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες να επιτύχει, τότε σκέφτεται λογικά. Αν επεξεργάζεται κάτι διαφορετικό, αν δηλαδή έχει στρέψει το βλέμμα του στην ΑΕΚ και παρακολουθεί τον Ντέμη Νικολαΐδη και όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα (είναι πολλά), τότε μάλλον παίρνει κουράγιο. Αν πάλι αποφασίσει να συνεχίσει και του χρόνου στον ΠΑΟΚ, από την ίδια θέση που τον έχουν λατρέψει ΠΑΟΚτσήδες και τον αποδεχθεί ως εμβληματική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία, τότε κανείς δεν μπορεί να πει κουβέντα και δεν μπορεί να κάνει τίποτε λιγότερο από το να κρίνει την αγωνιστική του απόδοση, μέσα από της γραμμές. Να κρίνει και να απονείμει τα εύσημα για όσα έχει κάνει στο εσωτερικό της ομάδας του, χρησιμοποιώντας τις ηγετικές του ικανότητες.

Τέλος, αν το πάρει απόφαση και προχωρήσει… διοικητικά, θα πρέπει μάλλον να βρει να οχυρωθεί. Θα πρέπει να… γυρίσει τον διακόπτη από το «ποδοσφαιριστής» στο «διοικητικός παράγοντας». Να ξεχάσει όσα ισχύουν για τον ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη και να γίνει πολύ πιο σκληρός με την παοκτσήδικη δυσάρεστη πραγματικότητα, πίσω από το γραφείο του προέδρου ή τέλος πάντων του ιθύνοντα μιας ΠΑΕ με όλες τις ιδιαιτερότητες του «Δικεφάλου».