Η σπασμένη στάμνα του Σ. Κόκκαλη... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Η άθλια συμπεριφορά σπανίως παραμένει εσαεί ανέξοδη. Ο Σ. Κόκκαλης πίστευε, φαίνεται, ότι η στάμνα θα συνέχιζε να πηγαινοέρχεται στην πηγή, γεμάτη από «είπα- ξείπα» και αναιρέσεις υπεσχημένων, δίχως κάποια στιγμή να θρυμματιστεί. Αμ δε…

Ο Λουτσιάνο ήταν «μικρό» όνομα, ο Καρεμπέ νηφάλιος ορθολογιστής- για να περιοριστούμε σε περιπτώσεις ποδοσφαιριστών. Ο Ριβάλντο, όμως, ήταν πολύ παρορμητικός για να αφήσει τη στάμνα στο «πέρα-δώθε» της και πολύ βαρύ όνομα για να της επιτρέψει να αποφύγει τον θρυμματισμό, συγκρουόμενη μαζί του. Τα θραύσματα έπληξαν το γόητρο του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, αλλά -όπως έχει ήδη επισημανθεί- και του ίδιου του συλλόγου. Στο όνομα ποιας επιδίωξης; Ελα μου ντε! Εδώ σας θέλω…

Γιατί, άραγε, ο Σ. Κόκκαλης δεν απέφυγε δεσμεύσεις έναντι του Ριβάλντο, ούτως ώστε να μη στιγματιστούν, τόσο ο ίδιος προσωπικά όσο κι ο Ολυμπιακός; Οι λογικές εκδοχές είναι κάμποσες- και η μία χειρότερη από την άλλη. Εκδοχή πρώτη: ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ δεν ενέπαιξε ενσυνείδητα το Βραζιλιάνο άσο, απλώς άλλαξε γνώμη με την πάροδο του χρόνου. Εάν συνέβη κάτι τέτοιο, πρόκειται για απύθμενη επιπολαιότητα: πριν κατασταλάξεις σε οριστικές αποφάσεις, δεν «τάζεις»- εκτός αν δεν θεωρείς απαραίτητο να θεωρούν «τον λόγο σου συμβόλαιο» οι όποιοι «Ρίμπο» του μέλλοντος…

Εκδοχή δεύτερη: ο Σ. Κόκκαλης επιθυμούσε να «γλυκάνει» τον Ριβάλντο για να τον κρατά «ζεστό», διατεθειμένο να προσφέρει στο γήπεδο τον καλύτερό του εαυτό μέχρι το τέλος της σεζόν. Αν τυχόν ισχύει τέτοιο σενάριο «ωφελιμιστικού αμοραλισμού», ο μεν αμοραλισμός είναι πασιφανής, το δε όφελος αμφίβολο: αν για κάτι δεν νοείται να κατηγορηθεί ο «Ρίμπο», αυτό είναι η έλλειψη επαγγελματισμού και καλώς νοούμενου ποδοσφαιρικού εγωισμού. Αφήστε που ο Ολυμπιακός τον τίτλο τον είχε εξασφαλίσει πολύ νωρίς…

Εκδοχή τρίτη: τέτοιου είδους «επιδείξεις πυγμής», ακόμα και σε βάρος προσωπικοτήτων του διαμετρήματος ενός Ριβάλντο, ίσως είναι αναπόσπαστα κομμάτια στο παζλ της «προσωπικής πολιτικής Κόκκαλη». Ο πρόεδρος που δεν διστάζει να «τουμπάρει» κοτζάμ «Ρίμπο», να του εκχωρεί άτυπες αρμοδιότητες και ξαφνικά να τις αίρει, υπενθυμίζει - ή μάλλον …διαλαλεί- ποιος παραμένει το απόλυτο αφεντικό. Τι κι αν οι «επιδείξεις πυγμής» καταλήγουν σε γροθιές στο στομάχι της ίδιας της ομάδας; Για κάτι τέτοια εφευρέθηκε ο όρος «παράπλευρες απώλειες», αφήστε που με ένα «παρά τα λάθη μου» ξεμπερδεύεις...

ΥΓ.: Αύριο, τι (δεν) σημαίνει το «πάνω απ’ όλους η ομάδα», τα περί «αχαριστίας του κόσμου», το κλισέ των «ίσων ευθυνών Κόκκαλη- Ριβάλντο» και άλλα τινά.