Οι υστερίες είναι για τον Τύπο, οι ομάδες είναι για να προχωρούν (SportDay / Σπυρόπουλος)

Στα αθλητικά παρασκήνια της «Ελευθεροτυπίας» την περασμένη Παρασκευή δημοσίευσα την... επιτυχία-αποκλειστικότητα ότι η Σεβίλλη θα παίξει τελικό Κυπέλλου Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα! Η σελίδα κλείνει νωρίς, το κείμενο γράφτηκε με το σκεπτικό ότι η πρόκριση της Μπάρτσα μετά το 5-2 του πρώτου ματς ήταν δεδομένη, η τεχνική δυνατότητα (όταν επιτέλεσε το θαύμα της, αργά Πέμπτη βράδυ, η Χετάφε) να το φέρουμε πίσω και να το διορθώσουμε δεν υπήρχε, το μόνο που ευτυχώς υπήρχε ήταν ένας μικρός χώρος στο φύλλο της επόμενης ημέρας, Σάββατο, για την αυτοσαρκαστική επανόρθωση του λάθους.

Σκέπτομαι πόση ευτυχία έχει το να γηράσκει κανείς διδασκόμενος από τα λάθη του. Ακόμα κι από τα επαναλαμβανόμενα λάθη του. Εχει ευτυχία, διότι επιβεβαιώνει (έως αποθεώνει) τη φύση του ανθρώπου. Η φύση του ανθρώπου είναι να ρέπει προς το λάθος. Οσες φορές και να αποδεικνύει το ποδόσφαιρο ότι δεν είναι σοφό να προκαταλαμβάνεις το μεθεπόμενο βήμα πριν από το επόμενο, το φυσικό είναι πάλι στο... μεθεπόμενο να ακροβατείς. Θέλει υψηλή αυτοκυριαρχία για να μη το κάνεις. Μόνο τον Οτο Ρεχάγκελ έχω γνωρίσει, όλα αυτά τα χρόνια, να τα καταφέρνει συνειδητά, σαν να έχει γίνει η δεύτερη φύση του, σ' αυτό. Ο Ρεχάγκελ δεν θα συμμετέχει ποτέ, όπως συμμετέχουν ασμένως (και με το αζημίωτο) ένας Πελέ ή ένας Κρόιφ, στη «βιομηχανία των προγνωστικών».

Κι όμως, το ποδόσφαιρο διδάσκει. Οτι οποιοσδήποτε μπορεί να πάθει από οποιονδήποτε το μεγαλύτερο κάζο, ανεξαιρέτως. Στην πρώτη γωνιά του δρόμου που θα στρίψει αμέριμνος, απρόσεκτος, χαλαρός, ανέτοιμος, με μειωμένα ανακλαστικά. Μοιάζει με την οδήγηση και το ενδεχόμενο ατύχημα. Μία εβδομάδα πίσω, Τετάρτη και Πέμπτη, δύο από τις πιο ακριβές ομάδες στον «Πλανήτη Ποδόσφαιρο», η Ιντερ και η Μπαρτσελόνα, έφαγαν 10 (6+4) γκολ. Μπορεί να συμβεί. Οτι συμβαίνει δεν σημαίνει αυτομάτως ότι καθορίζει κιόλας. Οτι χαρακτηρίζει. Οτι ακυρώνει. 'Η ότι απαξιώνει. Απλώς συνέβη. Δεν είναι για υστερία. Ο Σουμάχερ, στη φυσιολογική ζωή του, μπορεί κάποτε να τρακάρει. Μάλλον θα έχει κάποτε τρακάρει.

Το τράκο στο ποδόσφαιρο έχει το καλό ότι υπάρχει, πάντοτε, το επόμενο ματς. Η επόμενη ευκαιρία. Η επόμενη μέρα. Η Ρόμα που έβαλε τα έξι στην Ιντερ είναι η ίδια Ρόμα που έφαγε τα επτά από τη Γιουνάιτεντ. Στην οποία Γιουνάιτεντ ο σερ Αλέξ έλεγε ότι πρόπερσι, στα δύο 0-1 εναντίον της Μίλαν, ο Ρούνι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν άγουροι. Ενώ τώρα που ωρίμασαν, έφαγαν από την ίδια Μίλαν όχι ένα κι ένα, αλλά... πέντε (2+3), μόνο τρία από τον Κακά. Η Βέρντερ Βρέμης πρόπερσι ήταν κάτοχος του νταμπλ στη Γερμανία όταν έφαγε δέκα (3+7) από την Ολιμπίκ Λιόν. Τι έκανε μετά; Απλώς μάζεψε τα κομμάτια της και πήγε παρακάτω. Οπως και η Λίβερπουλ, όταν τον χειμώνα, Σάββατο με Τρίτη, έφαγε εννέα στο «Ανφιλντ» (3+6) από την Αρσεναλ σε Κύπελλο Αγγλίας και Λιγκ Καπ.

Οι υστερικές (όπως και οι διθυραμβικές) αντιδράσεις είναι δουλειά... του Τύπου και των ραδιοτηλεοράσεων. Η δουλειά των ομάδων είναι, συντρίβουν ή συντρίβονται, να προχωρούν. Οσοι πατάνε σε γερές βάσεις δεν χάνουν την αυτοεκτίμησή τους. Η Βέρντερ, έκτοτε, επανήλθε. Δεν έπαψε στιγμή να 'ναι αξιοσέβαστη. Η Λίβερπουλ είναι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Ρόμα το προσπέρασε κι επέστρεψε στα (συγ)καλά της. Καμιά φορά, και σε γερές βάσεις να πατάνε, γίνεται πιο δύσκολη η διαχείριση (περισσότερο απ' όσο στις ομάδες που συντρίβονται) για τις ομάδες που συντρίβουν. Η Μίλαν, πριν από δύο χρόνια στην Πόλη, έπαθε το καζίκι του αιώνα. Το αδιανόητο. Αλλο ένα είχε πάθει, την αμέσως προηγούμενη περίοδο, στο «Ριαθόρ». Είναι όμως, πάλι, εδώ. Και θα ξαναείναι. Η Αρσεναλ των εννέα γκολ στο «Ανφιλντ» είδε τη σεζόν της να τελειώνει... εδώ και πολλές εβδομάδες. Δίχως την παραμικρή δόξα.

Οσοι συμμετέχουν στη βιομηχανία να προκαταλαμβάνουν και να προεξοφλούν, ανέκαθεν υπερτιμούν την αξιολόγηση των ρόστερ, των προπονητών, των σταρ, των τακτικών, των παραδόσεων. Και συγχρόνως υποτιμούν πόσα (τόσα πολλά) στο ποδόσφαιρο «παίζονται» on-the-day. Διότι, εν τέλει, τα πάντα κρίνονται on-the-day. Το 2005 στην Κωνσταντινούπολη ένα γκολ του Μαλντίνι στα 51 δευτερόλεπτα (τίποτα, σε συνδυασμό ποιος το 'βαλε και πότε το 'βαλε, πιο απίθανο απ' αυτό), μία και μόνη στιγμή δηλαδή, έφτανε να ξηλώσει εκατοντάδες προ-αναλύσεις για τον «κλειστό τελικό» που θα είχε ένα γκολ ή κανένα, και θα τον κέρδιζε όποιος προλάβαινε να σκοράρει πρώτος!