Κι όμως ο νικητής δεν τα παίρνει όλα (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

Τον χαμένο κανείς δεν τον θυμάται. Ο νικητής τα παίρνει όλα, έτσι δεν λένε; Κι όμως. Μπορεί η Σεβίλλη του Χουάντε Ράμος να κατέκτησε το δεύτερο σερί ΟΥΕΦΑ, η Εσπανιόλ του Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν εκείνη που κέρδισε τον σεβασμό και το χειροκρότημα. Ο Βάσκος τεχνικός, αν θυμάστε, πέρυσι τέτοια εποχή έμπαινε στη λίστα της ΑΕΚ. Ηταν ένας από τους πιθανούς αντικαταστάτες του Φερνάντο Σάντος. Στο άκουσμα του ονόματός του οι περισσότεροι απόρησαν. Μα ποιον πάει να φέρει ο Ντέμης; Ποιος είναι αυτός ο Βαλβέρδε; Λίγοι τον είχαν προλάβει ως παίκτη και ακόμη λιγότεροι ήξεραν ότι ο ντελικάτος Ισπανός είχε συνεχίσει την καριέρα του ως προπονητής στην Ατλέτικ Μπιλμπάο. Οποιος ψάχνει βρίσκει. Η επιλογή του θα είχε ρίσκο. Δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα. Η «Ενωση» κατέληξε στον πετυχημένο Σέρα Φερέρ και ο Βαλβέρδε είπε το «ναι» στην αγαπημένη του Εσπανιόλ. Την οδήγησε στον τελικό του Ουέφα. Η ιστορία δεν του έκανε το χατήρι. Δεν του επέστρεψε το χαμένο κύπελλο του '89, το οποίο και είχε κλέψει η Λεβερκούζεν από τους Καταλανούς στα πέναλτι. Τώρα η συμπατριώτισσα Σεβίλλη τού πήρε τη χαρά. Η μοίρα όρισε όπως η ιστορία επαναληφθεί. Ο Βαλβέρδε έπεσε και πάλι στα πέναλτι. Η Εσπανιόλ του, όμως, και καλή μπάλα έπαιξε και πάθος είχε και καρδιά μεγάλη για να αντέξει πολλή ώρα με παίκτη λιγότερο. Ισοφάρισε και έμεινε ζωντανή ως το τελευταίο κτύπημα. Η καριέρα του Βαλβέρδε θα πάρει την ανηφόρα. Η επιτυχία είναι τεράστια και τώρα μπορεί να την εξαργυρώσει. Ενας άσημος προπονητής έγινε καλό όνομα στο ευρωπαϊκό στερέωμα και απέδειξε ότι πολλές φορές το ρίσκο χρειάζεται στο ποδόσφαιρο. Ουδείς μεγάλος προπονητής εγγυάται την απόλυτη επιτυχία μήτε ο άγνωστος διασφαλίζει την αποτυχία. Με λίγη τύχη και πολλή δουλειά όλα γίνονται...