Οι ώρες του... ακαταλόγιστου (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος )

Οι πρώτες ώρες after, όταν όλα τελειώνουν άσχημα και τίποτα δεν μένει να παιχτεί, είναι οι ώρες του... ακαταλόγιστου! Δεν ζητάς, τότε, υπευθυνότητα. Πολύ περισσότερο, δεν περιμένεις υπευθυνότητα από ανθρώπους που, και νηφάλιοι όταν είναι, σπανίως ομιλούν με συναίσθηση ευθύνης. Κι ακόμα πιο σπάνια προχωρούν στη δύσκολη διαδικασία της ενδοσκόπησης και της αυτοκριτικής. Πάντοτε έρχεται ευκολότερο το καταγγελτικό. Οχι τι (δεν) κάναμ' εμείς, τι (κακό μας) έκαναν οι άλλοι.
Τις πρώτες ώρες after μιλάει το πολύ της (εύλογης) θλίψεως. Το οποίο, ως γνωστόν, γεννά παραφροσύνη. Ιδια μ' εκείνη, τη στιγμιαία, που κυριάρχησε τον καλό παίκτη Φλαβίνιο και «έστειλε» να κλοτσήσει εν ψυχρώ τον Νίνη στο 89', όταν ο μικρός έμοιαζε να ροκανίζει χρόνο στην πλάγια γραμμή. Ο Βραζιλιάνος της Κέρκυρας, σε μισό λεπτό, είχε ήδη ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. Αποδέχθηκε την κόκκινη κάρτα, ζήτησε συγγνώμη απ' τον αντίπαλο, έφυγε απ' τον αγωνιστικό χώρο. Πέντε-έξι λεπτά προτού (ξανά)φύγει η ομάδα του απ' την Α' Εθνική.

Οπως και με τον (μικρό) Κανελλάκη ή τον (μεγάλο) Θωμά, ουδείς στη Σούπερ Λίγκα θα κλάψει τον (παλαιό) Καλογιάννη. Το τελευταίο απομεινάρι των «παιδιών» του μακαρίτη Δέδε. Ολοι θα συναντηθούν του χρόνου... στη Β' Εθνική. Ο Βίκτωρας, ο Θεοδωρίδης με τον Πανσερραϊκό, ο Σπύρος. Κι από κάπου είναι δυνατόν να ξεπεταχτεί, ύστερα από χρόνια και ζαμάνια, και ο Λουκόπουλος. Ο Καλογιάννης είχε καταντήσει, ομολογουμένως, κουραστικός. Παλαιών αρχών και συνηθειών, αγωνιζόταν... τα πάντα να είναι τακτοποιημένα.

Και ο διαιτητής, αλλά και οι βοηθοί, μέχρι κι ο τέταρτος, οπωσδήποτε ο παρατηρητής (διαιτησίας), κι αν γινόταν να είναι (τακτοποιημένος) και ο παρατηρητής αγώνα, ακόμα καλύτερα. Η τακτοποίηση επιτυγχάνεται διά της ασταμάτητης γκρίνιας. Η γκρίνια δεν αντέχεται. Και πάλι, όμως, ουδείς θα μπορούσε να τον πειράξει εάν η Κέρκυρα νικούσε (με έντεκα εναντίον δέκα επί ενάμισι ημίχρονο) τον Ιωνικό στη Νεάπολη. 'Η εάν έβρισκε ένα γκολ για να έχει κερδίσει κάποιο απ' τα εντός έδρας 0-0 (Ξάνθη, ΠΑΟΚ, Ηρακλής) του δεύτερου γύρου.

Εννοείται, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, εν τω μέσω της θλίψεως, τα ίδια θ' άκουγε κανείς εάν στη θέση της Κέρκυρας ήταν ο Ηρακλής. Φοβάμαι και η Λάρισα, μολονότι γι' αυτούς θέλω συγχρόνως να τηρώ την κρυφή (που μέλλει να μείνει ανεπιβεβαίωτη) ελπίδα ότι πρώτα θα κοιτούσαν τα δικά τους λάθη. Η «αποθέωση» της παραφροσύνης, ωστόσο, ήλθε απ' τον... ΠΑΟΚ. Αυτό, και με το μάξιμουμ της κατανόησης, «δεν υπάρχει». Οταν αποφασίσουν να κοιταχτούν, και αυτοσυγκριθούν με τον Πανιώνιο, θα έχουν όλες τις απαντήσεις μέσα σ' ένα λεπτό.