Μεταγραφές σαν καθρεφτάκια για τους αγρίους (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Tην εποχή που ο Φώσκολος έγραφε τα σίριαλ, έβλεπες το πρώτο επεισόδιο και το ήξερες. Οτι ο βιομήχανος Δράκος μέχρι το δεύτερο επεισόδιο θα είχε αποκαλυφθεί ότι είχε κάνει παιδί με την οικονόμο του, Ελίζα, που στο παρελθόν όμως λεγόταν Βαγγέλης και ήταν ο σοφέρ του. Στο ελληνικό πρωτάθλημα όλα τα ωραία συμβαίνουν στο τελευταίο επεισόδιο.

Στην τελευταία αγωνιστική, που από τα πριμ της διατήρησης του αήττητου της έδρας μέχρι τις απόκρυφες ιστορίες με επιταγές των εκατομμυρίων (δραχμών) που οι πρόεδροι κρατάνε στο σεντούκι τους και τις υποσχέσεις τυφλής πίστης διαιτητών δημιουργείται αυτό που όλοι με τα χρόνια λατρέψαμε. Η ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Το ματς στην Ξάνθη είχε το μεγαλύτερο σεναριακό ενδιαφέρον. Το πριμ των 70 χιλιάδων ευρώ του αήττητου στα ματς εντός έδρας της Ξάνθης, το οποίο κανένας δεν ήξερε μέχρι να ανακοινωθεί, έδινε τουλάχιστον ένα μέτρο για τις αντικειμενικές αξίες του ματς. Κράταγε ο Ξενοδόχος την επιταγή του Περίεργου από την ομορφιά στα νταμάρια στις αρχές του '90; Και, αν την κράταγε, γιατί την είχε κρατήσει; Μπας και η ομάδα του βρεθεί σε δύσκολη θέση 15 χρόνια αργότερα; Pumpkins, drums. Οπως κατά 99% στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος τα πράγματα έγιναν όπως προβλέπονταν. Γίγαντες, λέοντες, επικές ανατροπές και του χρόνου καλά να είμαστε και, αν βρεθούμε σε ανάγκη, η υποχρέωση δεν ξεχνιέται. Το ματς στην Καλαμαριά ήταν από αυτά που σπάνε καρδιές, για να μην πω τίποτε άλλο. Διότι, με την Καλαμαριά να προηγείται 1-0, πόσοι -με το χέρι στην καρδιά- δεν είχατε ένα προαίσθημα;

Ενα προαίσθημα ότι η ομάδα της Λάρισας, με μια θυελλώδη αντεπίθεση, με τα μάτια των παικτών να γυαλίζουν, με τα πόδια τους να βγάζουν σπίθες, θα έπεφτε μέσα στη φωτιά για να σώσει την παρτίδα στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς. Και δεν νιώσατε μια ικανοποίηση ότι το προαίσθημά σας, ακόμα κι αν δεν βγήκε αληθινό στη φάση που ο Κόβατς χτύπησε την μπάλα στο γόνατο για να γκελάρει μέσα στην περιοχή, βγήκε αργότερα; Οταν ο Καραμανλής της Καλαμαριάς με καρφωτή κεφαλιά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του και μας έβγαλε από την αγωνία για το πότε θα μπει το το γκολ. Στη Λιβαδειά η ομορφιά δεν έγινε από τον Παναθηναϊκό, αλλά από τον διαιτητή Παπασταμάτη. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιζαν ο καθένας για τον εαυτό του και για την τελευταία εντύπωση στους οπαδούς.

Αυτοί που είναι βέβαιοι ότι μένουν πιο παθιασμένα, αυτοί που περιμένουν να κουνήσουν μαντίλι τουριστικά. Η διάθεση απέναντι στους παίκτες της Κέρκυρας ήταν «δεν θα σκοτωθούμε, αλλά αν δεν μπορείτε να το πάρετε δεν θα ξεφτιλιστούμε για να σας το δώσουμε». Αντίθετα, ο διαιτητής Παπασταμάτης έμοιαζε να θέλει να αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση. Με τον Σωτήρη Νίνη να παίρνει τα πόδια του Σιντιμπέ σε full colour και cinemascope, ο Παπασταμάτης άφησε τη φάση να εξελιχθεί και τον Νίνη να σκοράρει. Τα ωραιότερα δώρα είναι τα περιττά και ο Παπασταμάτης έστειλε το μήνυμα στον Παναθηναϊκό ότι θα υπάρχει. Οσο για το φάουλ στην Κέρκυρα στο 90φεύγα, ήταν μια ωραία κίνηση για ένα τελευταίο γκρο πλαν σε μια σεζόν που τελειώνει. Πάντως, αν υπήρχε ματς που πραγματικά άξιζε να το παρακολουθήσεις, ήταν της Λιβαδειάς.
Οχι μόνο διότι η Κέρκυρα έπαιζε όπως αγωνίζονται οι ομάδες που παίζουν τα πάντα σε ενενήντα λεπτά, αλλά και για το δεύτερο γκολ του Σκούφαλη, που, από 30+ μέτρα, μπορεί και να είναι το καλύτερο σουτ σε ολόκληρη τη σεζόν. Οταν χρειάζεσαι τα μεγάφωνα για να νομίζεις ότι ο κόσμος σε χειροκροτεί έχεις σοβαρό πρόβλημα και ο Σωκράτης Κόκκαλης υποθέτω ότι το κατάλαβε. Οχι για τις αποδοκιμασίες από τον χώρο της «Θύρας 7», που μαζί με την απογοήτευση για την αποχώρηση του Ριβάλντο υπάρχει η μεγαλύτερη, ότι ο πρόεδρος δεν συντάχθηκε μαζί της στον αγώνα εναντίον του Γιώργου Ορφανού, αλλά για τη διάθεση των υπόλοιπων θεατών. Αυτών που τραβολογιόντουσαν στη Ριζούπολη, που αγόραζαν τριετή εισιτήρια διαρκείας και γραφόντουσαν μέλη, όχι μόνο για τα διαρκείας, αλλά επειδή ήταν ντροπή να δηλώνεις Ολυμπιακός και να μην είσαι μέλος του.

Ακουγα το «Ολυμπιακέ, ομάδα, ομαδάρα μου» να ξεφτιλίζεται και από ύμνος να γίνεται θόρυβος για να καλύπτει τις αποδοκιμασίες και σκεφτόμουν τι φοβόταν περισσότερο ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Τις βρισιές των οργανωμένων ή τη σιωπή των απλών οπαδών; Διότι η διοίκηση του Ολυμπιακού ικανοποιήθηκε επειδή μερίδα της σιωπηλής πλειονότητας αποδοκίμαζε τους οργανωμένους, αλλά ξέρει ότι αν χαμήλωνε η μουσική το ίδιο θα γινόταν και με τον Κόκκαλη. Η μόνη ελπίδα της διοίκησης τώρα είναι ότι με μια καλή μεταγραφή η διάθεση θα αλλάξει. Το να αντιμετωπίζεις, όμως, τις μεταγραφές σαν καθρεφτάκια για τους αγρίους είναι μειωτικό για την κερκίδα και όταν το επόμενο πρωτάθλημα αρχίσει τα μεγάφωνα δεν θα μπορούν να παίζουν συνεχώς.