Ταξιδεύοντας στον παράδεισο (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Κοέλιο στο Πανθεσσαλικό θα ήταν πανευτυχής. Η κεντρική διαπίστωσή του στον «Αλχημιστή», ότι «όταν θες κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν και αυτό γίνεται πραγματικότητα», βρήκε στο γήπεδο του Βόλου την απόλυτη εφαρμογή. Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τη Λάρισα είναι η δικαίωση όλων εκείνων που πιστεύουν σε αληθινές αξίες και ποτέ δεν παραιτήθηκαν από όνειρα, όσο τρελά και αν μοιάζουν.
Tον πρώτο τελικό που έπαιξε η Λάρισα με τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ούτε που τον θυμάμαι: πέρα από το γκολ του Χαραλαμπίδη, λίγα μου έμειναν στο μυαλό. Τον δεύτερο τελικό στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον ΠΑΟ του Γιάτσεκ Γκμοχ τον έχω μπροστά στα μάτια μου. Το μισό ΟΑΚΑ ήταν βυσσινί –πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κάθοδος οπαδών που έχει γίνει στο λεκανοπέδιο–, είχαν έρθει πάνω από είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι! Η Λάρισα έχασε 2-0 χωρίς να παλέψει -ο κόσμος της λίγο απογοητεύτηκε. Δύο χρόνια αργότερα, για να παίξει η Λάρισα τελικό με τον ΠΑΟΚ (που ήταν σούπερ φαβορί) ήρθε με τη συνοδεία δέκα χιλιάδων ανθρώπων και γύρισε κυπελλούχος έπειτα από ένα εκπληκτικό ματς που τελείωσε 4-1. Εκείνη ήταν μια μεγάλη ομάδα ακριβώς στο μεταίχμιο της ωριμότητάς της –λίγο μετά έγινε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Η τωρινή Λάρισα είναι μία συμπαθητική ομάδα που μου μοιάζει ημιτελής. Είναι εύκολο να πιστεύεις ότι η μοίρα θα δικαιώσει παικταράδες όπως ο Γκαλίτσιος, ο Μητσιμπόνας, ο Πλίτσης, ο Βουτιρίτσας, ο Παραφέστας, ο Βαλαώρας, ο Ανταμτσικ, ο Κμίετσεκ, ο Ζιώγας και συγγνώμη που δεν γράφω και τους υπόλοιπους. Είναι δύσκολο να έχεις τέτοια πίστη για τον Μπασιλά, τον Αντσουέ, τον Διγκόζη, τον Φωτάκη, τον Κλέιτον. Κι όμως, το Σάββατο η εξέδρα της Λάρισας αυτά τα παιδιά τα έκανε κυπελλούχους Ελλάδας.

Κύπελλο

Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο στο ματς που οι οπαδοί της ΑΕΛ να πίστευαν ότι δεν θα φύγουν από τον Βόλο με το Κύπελλο. Στο Πανθεσσαλικό στην εξέδρα της ΑΕΛ ξέσπασε από το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα ένα βυσσινί τσουνάμι θετικής ενέργειας. Στο 3' οι πανηγυρισμοί άρχισαν προτού ο Κόζλεϊ πιάσει την κεφαλιά! Μόλις ο Φωτάκης εκτελεί το φάουλ, ένα μέρος της εξέδρας φωνάζει γκολ –στην τηλεοπτική μετάδοση ο πανηγυρισμός ακούγεται με αντίλαλο: το μισό γήπεδο έχει δει το ίδιο όραμα! Στο γκολ του Αντσουέ, μόλις γίνεται η μπαλιά του Φωτάκη το γήπεδο τινάζεται σαν ο παίκτης της ΑΕΛ να έχει ήδη σκοράρει: το ντελίριο που ακολουθεί είναι το ξέσπασμα για μια χρονιά γεμάτη αξιοπρέπεια και παράπονο.

Σύνδεση

Στον Βόλο υπήρχε μια τρομερή ενεργειακή σύνδεση της εξέδρας με την ομάδα. Στο 2-1 υπήρξε κόσμος που έβλεπε όλες τις δυστυχίες που η ομάδα έζησε από το 1996 και μετά και μοιραία δάκρυσε. Μέσα στο γήπεδο έκλαψε σχεδόν με λυγμούς στους πανηγυρισμούς ο Μπασιλά –που αμφιβάλλω αν ήξερε πριν από λίγους μήνες το παραμικρό για την ομάδα! Ο πολιτισμένος αυτός ποδοσφαιριστής διακρίνει ότι η στιγμή του 2-1 έχει μια παράξενη ιερότητα: δεν υπάρχει ουδέτερος που να έβλεπε το ματς και να μην ένιωσε ρίγος. Το γκολ πανηγυρίζεται σχεδόν για 12 λεπτά μέχρι ο Βασσάρας να σφυρίξει το τέλος. Κανείς δεν βάζει γλώσσα μέσα! Ακούω από το Σάββατο πως είναι αδύνατον ο Μάντζιος να χάσει το γκολ στις καθυστερήσεις. Θα έλεγα ότι ήταν αδύνατο κάποιος να σκοράρει: δεν υπερβάλλω. Πάνω στη γραμμή της εστίας του Κοτσόλη εκείνη τη στιγμή είχε στηθεί ένα τείχος φτιαγμένο με την ενέργεια δέκα χιλιάδων ανθρώπων που ήταν στο γήπεδο.

Καχυποψία
Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκουν τη δύναμη όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μετά το πέναλτι που έδωσε ο Βασσάρας θα τους καταπλάκωνε η αβάστακτη αίσθηση μιας αδικίας ή ότι θα αντιμετώπιζαν το δεύτερο ημίχρονο με καχυποψία και οργή. Υπήρξαν κι αυτά -ποτέ όμως δεν αποδείχτηκαν πιο δυνατά από την πίστη που η εξέδρα κουβαλούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς. Σφύριξαν τον Κύρο, αποδοκίμασαν δυο-τρεις αποφάσεις του και μετά έβγαλαν την ομάδα μπροστά. Το δεκάλεπτο λίγο πριν από το γκολ του Αντσουέ είναι το μόνο πραγματικά καλό που κάνει η ομάδα του Δώνη στον αγώνα και, όχι τυχαία, το κάνει μπροστά στον κόσμο της. Η άμυνα του ΠΑΟ μπροστά στην πίεση του κόσμου καταρρέει –οι παίκτες της ΑΕΛ κεφαλαιοποιούν το πιο μεγάλο τους ατού: την πίστη της εξέδρας. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η εξέδρα κρίνει το ματς.

Δύναμη

Πού βρίσκουν τη δύναμη; Νομίζω ότι η δύναμη στην προκειμένη περίπτωση είναι η δύναμη της καθαρότητας της ψυχής. Στη Λάρισα αγαπούν την ΑΕΛ –τίποτε άλλο. Δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους σε κανένα διάβολο, δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι, σύμμαχοι ή τσάτσοι κανενός. Μπορείς να τους προσάψεις μεγαλομανία ή λίγη έπαρση, όμως δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις την ένδοξη παράδοση της επιβλητικής μοναξιάς τους: η ΑΕΛ είναι κάτι μοναδικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ένα ποδόσφαιρο καθαρό, χωρίς μεγάλους που διατάζουν και μικρούς που υποτάσσονται, χωρίς λαμόγια που πουλούν υπηρεσίες, χωρίς παράκεντρα εξουσίας και προέδρους-αφέντες.

Σωτηρία

Την Κυριακή έχουν ένα ματς για να μείνουν στην κατηγορία -για να είναι και του χρόνου πρωταγωνιστές σε ένα πρωτάθλημα που ομάδες σαν την ΑΕΛ δεν τις θέλει. Και στην Καλαμαριά θα είναι μόνοι εναντίον όλων –το ξέρουν. Δεν έχει ανάγκη κανέναν η Λάρισα και δεν παλεύει για τη σωτηρία της: η καθαρότητά της έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία της ψυχής της και ο σαββατιάτικος θρίαμβος την αθανασία της. Η εξέδρα της -παθιασμένη, τρελή, ξεχωριστή, σπάνια- είναι ένας παράδεισος...

Μπερδεμένος

Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα από τη διαιτησία του Κύρου Βασσάρα στον τελικό του Κυπέλλου. Στον Σαλονικιό διαιτητή αναγνωρίζω εντιμότητα: το ποδόσφαιρό μας τον έχει ανάγκη περισσότερο από όσο το έχει ο Κύρος. Από την άλλη, δύο λάθη του ήταν τόσο εξόφθαλμα, που, αν ήταν άλλος στη θέση του, θα μιλούσα για «χειρουργείο»: το πέναλτι που δεν δίνεται στον Κόζλεϊ και κυρίως ο μη καταλογισμός του επιθετικού φάουλ στον Ρομέρο στο 94', όταν ο Αργεντινός πήγε να κόψει τον Κοτσόλη στα δύο, συμπεριλαμβάνονται στα «εγκλήματα» της χρονιάς. Οπως φυσικά λάθος ήταν και η μεθόδευση της τοποθέτησής του. Ο Κύρος έχει παίξει τα τελευταία 3 από τα 5 ματς του ΠΑΟ γιατί η ΚΕΔ πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος διαιτητής που να μην αντιμετωπίζεται από τους «πράσινους» με δυσπιστία. Αν ένα διαιτητή τον βάζεις συνεχώς στα ματς μιας ομάδας, τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Οταν μάλιστα τον υποχρεώνεις και να επιστρέψει από το Κατάρ επειγόντως, το πράγμα γίνεται χειρότερο. Ο διαιτητής παίρνει μήνυμα ότι κάποιος ανησυχεί και μπαίνει στο γήπεδο μπερδεμένος. Τι θα σφυρίξει; Λάρισα; Αποκλείεται. Δεν υπάρχει κανένας διαιτητής στην Ελλάδα που να πιστεύει ότι η Λάρισα έχει επιρροή στην ΚΕΔ και πως τον έφεραν άρον άρον πίσω για χάρη της.

Το αστείο είναι ότι κανένας Παναθηναϊκός δεν ζήτησε τον Βασσάρα (ή οποιονδήποτε άλλον). Απλώς ο ΠΑΟ, εξαιτίας των αγαθών σχέσεων με το κατάπτυστο καθεστώς, βρίσκεται στην πλέον αξιοπερίεργη θέση που έχει βρεθεί ομάδα: όλα σχεδόν τα παιχνίδια του τον τελευταίο μήνα (Καλαμαριά, Λάρισα, Αρης, τελικός) αποτελούν αντικείμενο ενός νταραβεριού που γίνεται ερήμην της ομάδας: ο ΠΑΟ είναι και κερατάς και δαρμένος. Στον Βόλο, όταν ο Αντσουέ έκανε το 2-1, έβλεπα στα επίσημα το σύνολο σχεδόν των κατάπτυστων της ομοσπονδίας με πρόσωπα άσπρα. Ολοι τους είχαν κάνει πρόβα τις φωτογραφίες δίπλα στον Τζίγκερ και τον Στράτο: στο τέλος οι περισσότεροι εξαφανίστηκαν πριν από την απονομή!
Πίστευα ότι ο Βασσάρας θα παίξει 50-50 και εξαιτίας της φιλίας του με τον Θόδωρο Θεοδωρίδη, με τον οποίο έχουν κατακτήσει την Ευρώπη: η παρουσία του Τέο, που δεν ανήκει στο γκρουπ των υποψηφίων να φωτογραφηθούν για το λεύκωμα της ιστορίας του ΠΑΟ εγγυόταν ουδετερότητα. Ξέχασα ότι ο Τέο είναι φίλος του Πιλάβιου, που (παραδόξως για παράγοντα της ΕΠΟ) παραμένει Παναθηναϊκός, και ότι το δόγμα στην ΕΠΟ είναι «ο Τέο κι ο Σόφοκλες να κερδάνε κ.λπ. κ.λπ...». Μόνο που ο Αντσουέ το χάλασε το έργο...