Η φανέλα με το 10 (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

O Θοδωρής Παπαλουκάς δικαιούται ένα τρόπαιο ίσαμε αυτό που παρέλαβε ο Αλβέρτης, για να το πάρει σπίτι του. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι μια σύγχρονη βερσιόν του Παναγιώτη Γιαννάκη, μείον την εξωστρέφεια.
Ο Ραμούνας Σισκάουσκας έχει μυαλό κομπιούτερ και δικαιούται το μισό από το έπαθλο του MVP του φάιναλ φορ. Ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς δικαίωσε την προ διετίας «σε-παίρνω-για-να-μου-παίξεις-ένα-μεγάλο-ματς» επιλογή Ομπράντοβιτς. Ο Μάικ Μπατίστ έβαλε τα κρισιμότερα καλάθια του τελικού και πρόσφερε φρεσκάδα όταν οι άλλοι κουράστηκαν. Ο Δήμος Ντικούδης χρησιμοποίησε ιδανικά τα μπράτσα του για να μπαλώσει το κενό του λαβωμένου Τσαρτσαρή. Ο Σάνι Μπετσίροβιτς έδειξε παλικαριά, τσαμπουκά, εξαφανίζοντας έτσι την ανάμνηση του Λάκοβιτς. Ο Μίλος Βούγιανιτς αντάμειψε με την απόδοσή του την ομάδα που τον βοήθησε να αναστήσει την καριέρα του. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης επιστράτευσε την εμπειρία του για να κερδίσει μερικές πολύτιμες φάσεις, ειδικά στον ημιτελικό.

Θα μου επιτρέψετε, όμως, να αφιερώσω τη σημερινή στήλη στον κρυφό ήρωα του Παναθηναϊκού. Οταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα έφυγε από τον Παναθηναϊκό, το 2002, άφησε τη βαριά φανέλα με το νούμερο 10 «ορφανή». Για ένα χρόνο τη φόρεσε το φιλαράκι του, ο Ιμπραήμ Κουτλουάι. Τις μεγάλες του βραδιές στον Παναθηναϊκό, όμως, ο Τούρκος τις έζησε με το νούμερο 12 στην πλάτη (αργότερα έβαλε και το 19). Το καλοκαίρι του 2003 ντύθηκε στα πράσινα ο άνθρωπος που γύρισε από το κρύο της Μόσχας.

Πρώτος σκόρερ της ελληνικής Α1 με τα χρώματα του Ηρακλή δύο χρόνια νωρίτερα, ο Νίκος Χατζηβρέττας έπαιξε ένα χρόνο στην ΤΣΣΚΑ, στην οποία αποδείχθηκε ότι τα ελληνικά του κόλπα δεν ήταν εξίσου αποτελεσματικά στην Ευρωλίγκα. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είδε στο πρόσωπο του Θεσσαλονικιού αυτό που ξέφυγε από τον κουμπάρο του, τον Ιβκοβιτς. Οχι ένα σκόρερ γεννημένο για να εκθέτει τις αντίπαλες άμυνες, αλλά ένα «σουίνγκμαν» καμωμένο για το σύγχρονο μπάσκετ. Ψηλός, δυνατός, γρήγορος, συγκεντρωμένος, σοβαρός, έξυπνος, εργατικός και παράλληλα υπέροχος χαρακτήρας, ο Χατζηβρέττας μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε πολύτιμο πολυεργαλείο, στην υπηρεσία όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και της Εθνικής ομάδας.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει στη διάθεσή του τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Ζήση, Σπανούλη. Μήπως προσέξατε ποιος είναι ο αναντικατάστατος γκαρντ της αρχικής πεντάδας; Ο Χατζηβρέττας. Αυτός που αναλαμβάνει τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο γκαρντ και επιτρέπει στον Διαμαντίδη να ξεδιπλώνει απερίσπαστος το ασύγκριτο ταλέντο του. Το ίδιο κάνει συχνά ο Ομπράντοβιτς, αφήνοντας στην άκρη το κορώνα-γράμματα που λέγεται Μπετσίροβιτς. Κι ας μη βάζει πια 20 και 25 πόντους ο Νικόλας.

Στον ημιτελικό με την Τάου, ο Χατζηβρέττας έφαγε τα συκώτια του Ρακότσεβιτς, ο οποίος πέτυχε μόλις 4 πόντους -ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης! Στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ ήταν σειρά του Λάνγκντον να φορέσει χειροπέδες. Ο Αμερικανός (μέλος της καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκας) σκόραρε μόνο στα τελευταία λεπτά, όταν ο Χατζηβρέττας κυνηγούσε πια τον Παπαλουκά. Εκεί -και μόνο εκεί- ο άνθρωπος με το Νο 10 ζορίστηκε άσχημα. Ο προχθεσινός Παπαλουκάς, όμως, δεν σταματιόταν με λάσο.

Και να 'ταν μόνο αυτά; Τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό ο Χατζηβρέττας πέτυχε ορισμένα από τα κρισιμότερα καλάθια του Παναθηναϊκού. Απέναντι στην Τάου ξεκόλλησε (με τρίποντο, κλέψιμο και δύο βολές) την ομάδα έπειτα από 9,5 λεπτά αφλογιστίας. Κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, εκτόξευσε δύο «βόμβες» από τα 6,25 όταν «χτίζονταν» οι ισορροπίες της αναμέτρησης (η δεύτερη στο 28-27). Καλάθια φτιαγμένα από χρυσάφι. Αμυνες που αποτέλεσαν υποθήκη τίτλου. Ηρεμία, προσήλωση και, επιτέλους, αυτοπεποίθηση. Επειδή ο ίδιος δεν θα διεκδικήσει ποτέ τους προβολείς, οφείλουμε να τους ρίξουμε εμείς πάνω του.