Ο ΠΑΟ που διδάσκει, το μπάσκετ που αντιστέκεται (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Είκοσι χρόνια τώρα, στα απανταχού φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριων, μια παράδοση παραμένει αναλλοίωτη μεταξύ συναδέλφων ακραιφνώς μπασκετικών.

Τα πούρα. Στη Γάνδη, στο Μόναχο, στη Σαραγόσα, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, ξανά στη Σαραγόσα, τα πούρα έμειναν σβηστά και μπαγιάτεψαν. Το 1996, στο Παρίσι, το ρόδι έσπασε. Τα πούρα άναψαν σε ένα διανυκτερεύον ρεστοράν, «Hippoportamus», στη Σανς Ελιζέ. Την επόμενη χρονιά, στη Ρώμη, τα καπνίσαμε σε μια μεγάλη βόλτα στο Τραστέβερε. Το 2000, στη Θεσσαλονίκη, σπάσαμε τα ταμπού και (εφόσον στα ελληνικά γήπεδα επιτρέπεται το φούμο) δούλεψαν οι αναπτήρες προτού καν ολοκληρωθεί ο τελικός, στα δημοσιογραφικά έδρανα. Το 2002, στην Μπολόνια, την πλήρωσε μια μεξικάνικη καντίνα κάπου στα στενά της Πιάτσα Ματζόρε.

Αυτή τη φορά καταρρίψαμε κάθε ρεκόρ βιασύνης. Ανάψαμε τα πούρα την παραμονή του τελικού. Βραδάκι Σαββάτου στο Μέγαρο Μουσικής.

Οχι επειδή μας άρεσε τόσο το «γκαλά» της Ευρωλίγκας. Για εμάς που αγαπάμε (όχι τον Παναθηναϊκό, ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε τις άλλες ομάδες, αλλά) το ίδιο το μπάσκετ ήταν ένα διήμερο μεγάλης αντεπίθεσης, ένα διήμερο στο οποίο εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο η κυριαρχία του αγαπημένου μας αθλήματος στην Ελλάδα, στην Ευρώπη. Ετυχε, απλώς, να καθρεφτιστεί η χτυπητή αντίθεση πάνω στο πράσινο του Παναθηναϊκού.

Σάββατο βράδυ, ο ΠΑΟ έμοιαζε ανήμπορος να νικήσει ακόμα κι έναν αντίπαλο της σειράς στον ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου. Κυριακή βράδυ, ο ίδιος ΠΑΟ («ενιαίος και αδιαίρετος», λένε οι Γιαννακοπουλαίοι, εις ώτα μη ακουόντων) κατακτούσε το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Αντιμέτωπη με την «ντεκαντάνς» της ασπρόμαυρης όχθης, η ομάδα-θαύμα του Ομπράντοβιτς επέστρεφε στην ευρωπαϊκή κορυφή, σε πείσμα της παρακμής του πρωταθλήματος της ελληνικής Α1. Βγάζοντας τη γλώσσα στην Ελλάδα των τεμπέληδων, των αλεξιπτωτιστών, των απατεώνων και των τυχάρπαστων, το μπάσκετ μας επιμένει, αντιστέκεται, ακμάζει, δείχνει τον δρόμο.

Εν έτει 2007, και με τη χώρα μας ουραγό σε όλα τα επίπεδα, είμαστε πρώτοι στην υφήλιο του μπάσκετ. Πρωταθλητές Ευρώπης και δευτεραθλητές κόσμου σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Πρωταθλητές Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων. Σαν το μικρό γαλατικό χωριό του Αστερίξ, κρατάμε μακριά τη λαίλαπα της οπισθοδρόμησης με όπλο την πορτοκαλί μπάλα. Πότε θα στήσουμε ένα άγαλμα στους ανθρώπους που έφεραν το ευλογημένο μπάσκετ σε τούτη την έρημη χώρα;

Το τέταρτο του Παναθηναϊκού είναι το τρόπαιο του Παύλου και του Θανάση, που κράτησαν όρθιο το άθλημα στα χρόνια της υποχώρησης. Το τρόπαιο του Ομπράντοβιτς, που είναι πια, χωρίς αντίπαλο, ο πατριάρχης των Ευρωπαίων προπονητών. Το τρόπαιο του Αλβέρτη, που πρωτόπαιξε Ευρωλίγκα πριν ακόμα γεννηθούν κάποιοι από τους τωρινούς αντιπάλους του. Το τρόπαιο του Διαμαντίδη, που σάρωσε τα πάντα μέσα σε μια μαγική διετία. Το τρόπαιο του Ντικούδη, που γύρισε στην πατρίδα του για να γευθεί όσα στερήθηκε στην ξενιτιά. Το τρόπαιο του Τσαρτσαρή, που έφτασε να παίζει μπάσκετ στην Ισλανδία. Το τρόπαιο του Χατζηβρέττα, που μας δίδαξε ότι το χαμαλίκι και το σταριλίκι χωράνε στην ίδια φράση. Το τρόπαιο του Μπατίστ, που έγινε εδώ από σόουμαν μπασκετμπολίστας. Το τρόπαιο του Σισκάουσκας, του Μπετσίροβιτς, του Τομάσεβιτς, του Βούγιανιτς, του Γιαβτόκας, του Ντελκ, αυτών που ανέλαβαν να γίνουν εν μια νυκτί γρανάζια μιας καλολαδωμένης μηχανής χωρίς να φανεί διαφορά. Του Παπανικολάου, του Ξανθόπουλου, του Σάκοτα. Του Ιτούδη. Των άλλων που δούλεψαν μακριά από τα φώτα. Της ομάδας που έγινε καμάρι του ελληνικού μπάσκετ.

Αν η Εθνική είναι η επίσημη αγαπημένη όλων μας, ο Παναθηναϊκός έγινε ένας έρωτας για τον χειμώνα. Αν μιμηθούν κι άλλες ομάδες το παράδειγμά του, το ελληνικό μπάσκετ δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από την κορυφή. Ο δε τελικός, ο μαγικός χθεσινός τελικός του ΟΑΚΑ, θα μείνει στις μνήμες (και του ηττημένου, συγκινημένου Παπαλουκά) ως αιώνια διαφήμιση του μπάσκετ.