Η ομάδα χρειάζεται «χτίσιμο» σε όλα τα επίπεδα (SportDay / Τάσος Νικολογιάννης)

Κάθε χρόνο την τελευταία τριετία οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον μήνα Μάιο αναρωτιούνται: «Έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού ή έχει και πιο κάτω;». Και στο τέλος της επόμενης χρονιάς όλοι οι φίλοι του «τριφυλλιού» καταλαβαίνουν ότι η ομάδα έχει φτάσει ακόμα και πιο κάτω. Αυτό λέγεται και αλλιώς: Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Ο προχθεσινός τελικός και η ήττα από τη Λάρισα ήταν μία νύχτα ντροπής για μία ομάδα που στήθηκε λάθος από την αρχή της χρονιάς, συνέχισε λάθος και κατέληξε έτσι όπως της άρμοζε. Να χάσει το Κύπελλο από μία ομάδα που παλεύει για να αποφύγει τον υποβιβασμό.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι ταπεινωμένος, ντροπιασμένος, αηδιασμένος από αυτό το πράγμα που φοράει τις πράσινες φανέλες. Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη της τελευταίας δεκαετίας μαζί με αυτή της περιόδου 1996-97, όταν και δεν κατάφερε ούτε στην Ευρώπη να βγει. Φέτος η ομάδα κατάφερε να βγει στο ΟΥΕΦΑ. Μεγάλη επιτυχία... Να ανοίξουμε σαμπάνιες γι' αυτό... Οι φίλοι του «τριφυλλιού» βα-ρέ-θη-καν. Δεν αντέχουν άλλο. Έχουν γεμίσει από υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες σε κάθε αρχή της χρονιάς και στο τέλος μια από τα ίδια. Το ανησυχητικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει γίνει πλέον μικρή ομάδα. Σε έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας η μεγάλη ομάδα κερδίζει με μιάμιση ευκαιρία (Λάρισα) και η μικρή ομάδα χάνει με πέντε ευκαιρίες (Παναθηναϊκός). Προχθές, επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός έγινε Λάρισα και η Λάρισα έγινε Παναθηναϊκός. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο πικρή και αν ακούγεται. Και γι' αυτό υπεύθυνοι είναι όλοι και ασφαλώς το μεγαλύτερο μερίδιο το έχει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ο οποίος παίρνει τις αποφάσεις. Και ο ίδιος εξάλλου (και αυτό είναι ενθαρρυντικό για την επόμενη χρονιά) παραδέχθηκε πριν από λίγες μέρες ότι έχει κάνει λάθη, από τα οποία θα διδαχθεί για την επόμενη χρονιά. Αυτό χρειάζεται αυτή η ομάδα. Αυ-το-κρι-τι-κή.

Το πρόβλημα δεν είναι απλό, είναι πολυσύνθετο. Η ομάδα έχει παίκτες που κάποιοι έχουν ταλέντο, κάποιοι δεν έχουν και μοιάζουν με «γατάκια» (ειδικά μπροστά στα μεγαθήρια που έχουν φορέσει αυτή τη φανέλα) και κάποιοι άλλοι έχουν συμπεριφορά δημοσίου υπαλλήλου. Προχθές, αν ο Παναθηναϊκός είχε παίκτες με προσωπικότητα, θα το γύριζε το ματς και δεν θα είχε υποταχθεί στη μοίρα του μόλις δέχθηκε το δεύτερο γκολ. Όσον αφορά τον Βίκτορ Μουνιόθ, όσα κάνει τον τελευταίο ενάμιση μήνα έχουν ξενερώσει τον κόσμο. Παρουσιάζει μία ομάδα-έκτρωμα που δεν έχει την παραμικρή βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι. Κάτι να δεις, βρε αδερφέ, και να πεις ότι σου αρέσει. Τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Πριν από τον Μουνιόθ ήταν ο Μπάκε και πριν από τον Μπάκε ο Μαλεζάνι και πριν από τον Μαλεζάνι ο Σκάζνι. Καμία διαφορά. Όλοι φεύγουν ως αποτυχημένοι. Οι περισσότεροι από αυτούς (εκτός από τον Μαλεζάνι) η αλήθεια είναι ότι αισθάνονται αναλώσιμοι. Ο Παναθηναϊκός πάσχει από σταθερότητα όσον αφορά τους προπονητές και αυτό οφείλεται στις λάθος επιλογές που γίνονται. Χρειάζεται ένας προπονητής που θα έρθει στην ομάδα, θα δεθεί μαζί της, θα εμπνεύσει τους παίκτες, θα παράγει έργο. Ο Γιαννακόπουλος βρήκε τον Ομπράντοβιτς και σώθηκε. Ο Τζίγκερ δεν τον έχει βρει ακόμα.

Από κει και πέρα, εκτός από το ότι πρέπει να γίνουν φέτος σωστές επιλογές σε προπονητή και παίκτες, αφού δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια λάθους, χρειάζεται και βαθιά τομή σε άτομα που είναι στο ποδοσφαιρικό τμήμα και σε καίρια πόστα στην ΠΑΕ. Ο Παναθηναϊκός, όσο και αν αυτό δεν ήθελε να το κάνει ο Τζίγκερ, θα πρέπει και πάλι να «χτίσει» μία νέα ομάδα. Να φέρει παίκτες πραγματικά καλούς και όχι «τελειωμένους» ή σαπάκια που έρχονται για την αρπαχτή. Ναι μεν ο Μουνιόθ δεν κατάφερε να πάρει το 100% από κάθε παίκτη (και αυτό ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα), αλλά και αρκετοί από αυτούς που αγωνίστηκαν φέτος στον Παναθηναϊκό απέδειξαν ότι δεν έχουν το ειδικό βάρος για να αντέξουν την πράσινη φανέλα. Όσον αφορά τις τομές που πρέπει να γίνουν σε διάφορα πόστα, τα πράγματα είναι απλά. Στην ομάδα και την ΠΑΕ υπάρχουν άνθρωποι ανεύθυνοι που κοιτάνε την «πάρτη» τους και χασκογελάνε μετά τις ήττες! Αυτοί δεν έχουν τη συναίσθηση του πού βρίσκονται. Ο Τζίγκερ φαντάζομαι ότι θα ξέρει ποιοι είναι και πρέπει να πάρει μια ηλεκτρική σκούπα και να αρχίσει τις εκκαθαρίσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους που βρίσκονται στην ομάδα και είτε κανένας δεν παίρνει χαμπάρι ότι είναι (αθόρυβοι, απαρατήρητοι) είτε δεν έχουν ρόλους. Εχει ανάγκη από προσωπικότητες, που έχουν σχέση με το αντικείμενο, που η άποψή τους θα έχει βαρύτητα και που θα βγαίνουν μπροστά στα δύσκολα (και δεν θα κρύβονται). Και φυσικά έχει ανάγκη από ανθρώπους που πονάνε τον σύλλογο σαν οπαδοί, άρα πάνω απ' όλα θα βάζουν το συμφέρον της ομάδας που αγαπούν. Το έχω πει, θα το ξαναπώ. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη σε κάποια σημαντικά πόστα στην ομάδα και την ΠΑΕ από έναν Αντωνίου, έναν Σαραβάκο, έναν Βαζέχα, έναν Μαραγκό και άλλα τέτοια παιδιά που έχουν μπολιαστεί με τη νοοτροπία του νικητή και μπορούν να τη μεταδώσουν και στους παίκτες και στους άλλους σωστούς ανθρώπους που δουλεύουν στο ποδοσφαιρικό τμήμα ή στην ΠΑΕ.

Ο Τζίγκερ έχει το καρπούζι και το μαχαίρι. Ας τολμήσει λοιπόν. Κάποιους θα τους στενοχωρήσει, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Οταν αποδεικνύεσαι ανεπαρκής σε μια δουλειά, συνήθως σε διώχνουν. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα.