Ένας τεράστιος κόουτς, μια τεράστια ομάδα (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Oταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έβλεπε τους Σπανούλη, Λάκοβιτς να αποχωρούν από την ομάδα του, δεν ένιωσε τον «πανικό» των αφεντικών. Τους ζήτησε να τον ακούσουν και τους κούνησε με νόημα το κεφάλι. Κι αυτοί τον άκουσαν. Οκτώ χρόνια αυτό κάνουν και δεν έχουν βγει ζημιωμένοι.

Πήρε τον Παναθηναϊκό στα πρώτα καλά «ελληνικά» χρόνια (με μία ευρωπαϊκή «κούπα» στην κατοχή του, δεν το ξεχνάμε) και τον έκανε πρώτη ομάδα και στην Ευρώπη. Θεσσαλονίκη 2000, Μπολόνια 2002, Αθήνα 2007.
Μέχρι χθες εκείνη η «κούπα» στην Μπολόνια ήταν η επιτομή της παλικαριάς μιας ομάδας. Μέχρι χθες. Διότι από σήμερα όλοι θα θυμούνται το σχεδόν τέλειο παιχνίδι απέναντι σε ένα σχεδόν τέλειο αντίπαλο. Τέτοια ήταν η ΤΣΣΚΑ, τέτοια είναι τρία χρόνια τώρα. Η αξία του νικημένου δίνει τη δόξα στον νικητή. Και, πιστέψτε μας, έστω και με 15.000 «συμπαίκτες» στην εξέδρα, το έργο των παιδιών του Ζέλικο ήταν πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι όλες τις προηγούμενες φορές.

Ο Ζέλικο, λοιπόν. Αυτός που πριν από δέκα μήνες ξεκίνησε να φτιάξει μια ομάδα απ' την αρχή. Ή σχεδόν απ' την αρχή. Με έξι νέους παίκτες, κάποιοι εκ των οποίων (όπως ο Σισκάουσκας ή ο «ξεχασμένος» Μπετσίροβιτς) δεν έδειχναν ικανοί να αναπληρώσουν τα κενά των φευγάτων.

Ο Μπετσίροβιτς τον δικαίωσε στον ημιτελικό, ο Σισκάουσκας σε κάθε «καυτό» ματς μέσα στη σεζόν. Χθες είχε «μόλις» 20 πόντους, τους περισσότερους όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους. Κι από κοντά ο «αντιτουριστικός» Τομάσεβιτς, που πολλοί απορούν γιατί τον κρατάει το «πατριωτάκι» του στην ομάδα. Για να βάζει 16 πόντους σε τελικό απέναντι στην καλύτερη φροντ λάιν της Ευρώπης, γι' αυτό. Αυτός ήταν που επέμενε ότι ο Βούγιανιτς είναι «καλούτσικος παίκτης» και έκλεινε πονηρά το μάτι. Αυτός που έκλεισε με 9/9 βολές και 12 πόντους τον τελικό.

Για τους υπόλοιπους δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία. Τους ξέραμε και από παλιότερα, δεν μας άφησαν για πρώτη φορά άφωνους σε αυτή τη μαγική διαδρομή προς την τέταρτη «κούπα». Διαμαντίδης, Χατζηβρέττας, Ντικούδης, Τσαρτσαρής (όλοι τους πρωταθλητές Ευρώπης και δευτεραθλητές κόσμου), ο Αλβέρτης, που στο τέλος θα... ξεχάσει πόσες «κούπες» έχει κερδίσει, ο υπερπολύτιμος Μπατίστ. Αυτοί ήταν γνωστό από τι μέταλλο είναι φτιαγμένοι, τι μπορούν να κάνουν στο παρκέ, πόσο καλά μπορούν να διαχειριστούν την πίεση του «εχθρού» και το άγχος από την παρουσία των φίλων. Το διαχειρίστηκαν μια χαρά και αυτοί που πέρασαν στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων (όπως το «κομπιούτερ» Διαμαντίδης και οι πολύτιμοι σε άμυνα και επίθεση Μπατίστ και Χατζηβρέττας) και αυτοί που κλήθηκαν να μπαλώσουν καταστάσεις.

Όλοι αυτοί μαζί σήκωσαν στον ουρανό της Αθήνας την 4η ευρωπαϊκή «κούπα» μαζί με τους αδελφούς Γιαννακόπουλους, που βλέπουν κάθε χρόνο τα πολλά χρήματα που ξοδεύουν να πιάνουν τόπο. Ο Παναθηναϊκός των τεσσάρων τίτλων στην Ευρωλίγκα μέσα σε 11 χρόνια είναι η νέα ευρωπαϊκή «δυναστεία» στο άθλημα. Ενας σύλλογος που θυμίζει στους παλαιότερους μπασκετικούς την ΤΣΣΚΑ του '60, τη Βαρέζε του '70, την τελευταία «αυτοκράτειρα» Γιουγκοπλάστικα. Μια διαδρομή μέσα στον χρόνο, σκέτο παράσημο για τους Γιαννακόπουλους και τον Ομπράντοβιτς.
ΥΓ.: Ο Παπαλουκάς δεν μπορεί να λογίζεται στους χαμένους του τελικού. Οσο σοβινιστικό κι αν ακούγεται, η δική του «σεληνιασμένη» εμφάνιση έκανε τόσο πολύτιμη τη νίκη. Χωρίς αυτόν ο Παναθηναϊκός θα είχε κερδίσει από το ημίχρονο. Θα σας άρεσε περισσότερο έτσι;