Πανάξιος! (Χρήστος Ρομπόλης)

Ο Παναθηναϊκός είναι και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης πανάξια! Οι «πράσινοι» πιστοποίησαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ την ανωτερότητά τους έναντι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και απέδειξαν πως είναι αυτή τη στιγμή η κορυφαία ομάδα της ηπείρου. Ο άθλος αποκτά μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς πως για να φτάσουν στην κούπα ξεπέρασαν μέσα σε 72 ώρες το εμπόδιο των ομάδων που μαζί τους συνθέτουν χωρίς αμφιβολία την ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και της Τάου. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή.

Ο τελικός ήταν καρμπόν με τον ημιτελικό από πλευράς εξέλιξης. Εξ αρχής ο Παναθηναϊκός πήρε τα ηνία του αγώνα χτίζοντας μία διαφορά που δεν ήταν μικρή, αλλά δεν μπορούσε να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ασφαλείας. Όπως και στον ημιτελικό, έτσι και στον τελικό οι αντίπαλοι πλησίασαν στο τέλος (το τρίποντο του Ερντογάν την Παρασκευή και τα τρίποντα του Λάνγκτον την Κυριακή έδωσαν έναν τόνο σασπένς), ωστόσο η κατάληξη ήταν η ίδια. Η διαφορά είναι πως αν στον ημιτελικό η νίκη ήρθε με την άμυνα, στον τελικό ήρθε κυρίως με την επίθεση. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε 93 πόντους απέναντι στην καλύτερη άμυνα της φετινής διοργάνωσης, δείχνοντας αξιοθαύμαστο πλουραλισμό (έξι παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων γαρ), αξιοζήλευτα ποσοστά ευστοχίας εντός πεδιάς (20/33 δίποντα και 5/13 τρίποντα) και παροιμιώδη ψυχραιμία στις βολές (38/46). Την ίδια ώρα έκλεισε τη μαύρη τρύπα των αμυντικών ριμπάουντ, που είχε παρουσιαστεί απέναντι στη Τάου, χάνοντας μόλις τέσσερα! Κι αν η ΤΣΣΚΑ κατάφερε να μείνει μέχρι τέλους στον αγώνα το οφείλει αποκλειστικά και μόνο στον παμμέγιστο Θοδωρή Παπαλουκά, ο οποίος απέδειξε πως τα 2,7 εκατ. ευρώ που εισπράττει ετησίως από τους Ρώσους μπορεί και να είναι λίγα για την αξία του. Άνευ Παπαλουκά η ΤΣΣΚΑ θα είχε χάσει το παιχνίδι πολύ νωρίτερα και με κάτω τα χέρια.

Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έκανε ματ από τον πάγκο στον Ετόρε Μεσίνα αξιοποιώντας σχεδόν όλο το ρόστερ του και βγάζοντας νέους άσους από το μανίκι του (βλέπε Βούγιανιτς), την ώρα που ο Ιταλός έδειχνε εγκλωβισμένος στις περιορισμένες λύσεις που είχε στα χέρια του (είχαμε πει και πριν τον τελικό πως η ΤΣΣΚΑ βασίζεται σε οκτώ παίκτες όλους κι όλους και δεν έχει το βάθος του Παναθηναϊκού).

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης με το γνωστό αθόρυβο παιχνίδι του ήταν σχεδόν αλάνθαστος σε άμυνα και επίθεση.

Ο Μίλος Βούγιανιτς απέδειξε πως έχει θέση στην ομάδα και πως παρά τα δύο χειρουργεία στα γόνατα παραμένει παίκτης μεγάλης κλάσης. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του και έχω την εντύπωση πως με την εμφάνισή του στον τελικό κερδίζει με το σπαθί του την παραμονή του στην ομάδα.

Ο Νίκος Χατζηβρέττας προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες σε άμυνα και επίθεση αποδεικνύοντας πως είναι παρών και στα μεγάλα παιχνίδια.

Ο Ραμούνας Σισκάουσκας παίζοντας για 36:45 (!) λειτούργησε ως δεύτερος εγκέφαλος στην πεντάδα του Παναθηναϊκού, με σωστές επιλογές και κρύο αίμα στην επίθεση, αλλά και θαυμαστή φιλοτιμία στην άμυνα και το κυνήγι των ριμπάουντ.

Ο Μάικ Μπατίστ ήταν ο γνωστός δυναμίτης μέσα στη ρακέτα και ο παίκτης που έκανε τη διαφορά με τα καλάθια του στα τελευταία λεπτά.

Ο Δήμος Ντικούδης πάλεψε με τα θηρία και κέρδισε τις περισσότερες μάχες, καλύπτοντας το κενό του Κώστα Τσαρτσαρή, που έδειξε και πάλι ανέτοιμος, αλλά και στον οποίο αξίζουν συγχαρητήρια μόνο και μόνο που ήταν παρών στη δωδεκάδα.

Ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς με τα γερασμένα γόνατα αλλά την τεράστια μπασκετική ευφυΐα έδωσε πολύτιμους πόντους και σήκωσε το πρώτο του ευρωπαϊκό σε συλλογικό επίπεδο προσθέτοντας τη μοναδική κούπα που έλειπε από τη συλλογή του.

Ο Σάνι Μπετσίροβιτς και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης μπορεί να μην βοήθησαν πολύ στον τελικό, αλλά ήταν πολύ σημαντικοί στον ημιτελικό και σε όλη τη διάρκεια της περιόδου. Στην ίδια κατηγορία και ο μεγάλος αδικημένος του φάιναλ φορ, Δημήτρης Παπανικολάου.

Ο Ρομπέρτας Γιαφτόκας και ο Τόνι Ντελκ δεν δικαιολόγησαν τα ποσά που δαπανήθηκαν για να αποκτηθούν, αλλά η μικρή προσφορά τους στην ομάδα και το γεγονός πως δύο τέτοια ονόματα απλώς υπάρχουν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού αποδεικνύει την πληρότητα και την αξία αυτής της ομάδας.

Η κούπα όμως ανήκει και στους αδερφούς Γιαννακόπουλους, Παύλο και Θανάση, που χωρίς να φείδονται χρημάτων έχουν καταστήσει τον Παναθηναϊκό υπερδύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Κι όποιος πιστεύει πως μετά από τη φετινή Ευρωλίγκα θα κάνουν... οικονομία, μάλλον είναι γελασμένος. Επόμενος στόχος των δύο κοντών που αναγέννησαν το μπάσκετ του Παναθηναϊκού είναι η κούπα στο επόμενο φάιναλ φορ, το 2008 στη Μαδρίτη. Ευκαιρία να βαφτεί λοιπόν η Ισπανία γαλανόλευκη. Μην ξεχνάμε έχουμε και Ευρωμπάσκετ το φθινόπωρο και κάτι χρωστάμε...

ΥΓ1: Όσοι ανέμεναν αυτόν τον αγώνα για να δουν ποιος θα είναι ο νικητής στη μονομαχία Διαμαντίδη και Παπαλουκά πήραν την απάντησή τους: το ελληνικό μπάσκετ, η εθνική ομάδα και ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

ΥΓ2: Ντροπή σε όσους έβρισαν τον Θοδωρή Παπαλουκά, η συμπεριφορά του οποίου ήταν άψογη εντός και εκτός γηπέδου. Κάποιοι ξέχασαν εύκολα πόση χαρά έχει προσφέρει σε όλη την Ελλάδα το συγκεκριμένο παιδί με τους συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα και βλέπουν στο πρόσωπό του έναν παλιό... εχθρό.

Aπορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο... mesastiraketa@yahoo.com